Psychopats - prolog

Młody mężczyzna przyśpieszył nieco kroku, by po chwili biec z wielkim uśmiechem na ustach. Cichy stukot jego butów roznosił się po klatce schodowej, a rude włosy powiewały we wszystkie strony. Był podekscytowany tym, co miało się za chwilę wydarzyć.

Odgarnął niesforne kosmyki pchające się do niebieskich oczu, w których można było zobaczyć czyste szaleństwo. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, o ile to w ogóle było możliwe. Zwolnił nieznacznie i skręcił w lewo. Otworzył cicho drzwi od mieszkania, w którym żyła mała rodzinka. Ot matka, ojciec i ich sześcioletnia córeczka. Bezgłośnie wślizgnął się do środka, a drewniana powłoka zamknęła się za nim z lekkim trzaskiem.

- Cukiereczku! - wyszeptał słodko w głąb pomieszczenia, jednak mimo wszystko zabrzmiało to tak, jakby te słowa wymawiał psychopata. I dobrze.

Bo on był psychopatą.

Mała dziewczynka zastygła z przerażenia w bezruchu i wstrzymała oddech. Dokładnie słyszała, jak ktoś otworzył drzwi, a później coś szeptał. Bezgłośnie odłożyła trzymaną w rękach lalkę na ziemię i po cichu wstała z podłogi. Zrobiła duży krok w stronę szafy, ale zatrzymała się, kiedy usłyszała skrzypnięcie. Bała się, a jej rodziców nie było w domu. Głośno przełknęła ślinę i mocno zacisnęła powieki. Usłyszała cichy męski chichot i pomyślała, że nie może tak stać i nic nie robić. Zdecydowała się zacząć uciekać. Wzięła głęboki oddech, a małe dłonie uformowała w piąstki po czym pobiegła w stronę drzwi. Na szczęście mężczyzna stał pod oknem i bez problemu mogła opuścić pomieszczenie.

Tymczasem rudowłosy miał niezły ubaw z małej dziewczynki. Kiedy tylko zobaczył, jak zastyga w bezruchu nie mógł powstrzymać cichego chichotu. Specjalnie zostawił jej miejsce na ucieczkę, bo on uwielbiał się bawić.

Najbardziej w kotka i myszkę.

Jego oczy omiotły malutki pokój utrzymany w różowym kolorze i powoli ruszył w kierunku deski przymocowanej do ściany budynku. Siedziały na niej lalki barbie i niewielkie pluszaki. Podniósł jednego z nich i dokładnie się przyjrzał. W oczach misia odbijały się jego własne, przepełnione obłędem. Było też tam widać, praktycznie niedostrzegalną, nutkę przerażenia.

Ze złością rzucił pluszaka na ziemię i, tym razem zdenerwowany, pobiegł na dzieckiem.

- Już za późno na ucieczkę, cukiereczku - zachichotał, kiedy usłyszał cichy szloch spod łóżka. - Gdzie ty mogłaś się schować? - krążył po pokoju i udawał, że nie wie, gdzie dziewczynka może być. Chciał się tylko pobawić. - Myślisz, że wygrałaś? - wyszeptał i zbliżył się do okna, za które wyjrzał i podziwiał wielki księżyc.

Po mieszkaniu rozniósł się cichy plask gołych stóp, kiedy sześciolatka odważyła się zmienić kryjówkę.

- Puk, puk? - mężczyzna zapukał w drzwi szafy i wydał z siebie zduszony śmiech. - Słyszałem twoje kroki, cukiereczku - zacmokał zniesmaczony. - A chciałem się tylko pobawić - pokręcił zrezygnowany głową, lecz już po chwili śmiał się jak opętany. Z impetem otworzył szafę, a przerażona dziewczynka wydała z siebie głośny pisk. - Znalazłem cię, cukiereczku - szepnął złowrogo.

- Nie, błagam, zostaw mnie! Idź sobie! - krzyczała sześciolatka, a po jej policzkach ciekły słone łzy.

- Nie mogę - przyznał z udawanym smutkiem, aby już po chwili wbić w jej ciało wielki nóż, który wyciągnął zza paska. Złapał ją w pasie i podziwiał, jak jej oczy otwierają się szeroko, a ręka wędruje na ranę. Spojrzenie dziewczynki stało się zamglone, a głowa bezwładnie opadła w tył; to był jej ostatni oddech. Mężczyzna uśmiechnął się przerażająco i wyszeptał:

- Widzisz, cukiereczku? Jednak nie wygrałaś.