Rękaw empatii

W tramwaju pełnym ludzi rozlega się wołanie o pomoc. Na schodach stoi młoda kobieta, poruszająca się o kulach. Widać, że trudno jest jej wyjść z pojazdu. Tuż obok niej przechodzi trzydziestoparoletni mężczyzna, który kroczy z dumnie podniesioną głową, niosąc w dłoni skórzaną walizkę. Ubrany jest w „wyjściowy” garnitur, a na jego szyi widnieje elegancki jedwabny krawat. Przeszedł. Nie pomógł. Brak jakiejkolwiek reakcji z jego strony.

W tym samym momencie, w kierunku potrzebującej dziewczyny, podąża inny mężczyzna. Jest nim Pan Zenek – bezdomny, który czasami stoi pod sklepem spożywczym i prosi albo o bułkę, albo o dwa złote na alkohol. Bez zastanowienia, zdecydowanym krokiem, z szerokim uśmiechem na twarzy, Zenek rusza w stronę niepełnosprawnej kobiety.

— Tu się łap – wykrzykuje radośnie, wskazując na przerażająco brudny rękaw.

Jego płaszcz jest równie brudny jak wcześniej wspomniany rękaw. Nos ma zakrwawiony, a w powietrzu unosi się niezbyt przyjemny zapach. Niepostrzeżenie ktoś z tłumu, widząc całą tę sytuację, odzywa się:

— To…, może ja Pani pomogę?

W oczach młodej kobiety można dostrzec chwilę zawahania. Według mnie, dziewczyna zaraz zmieni zdanie i z pewnością przyjmie nową pomoc. Ku mojemu zdziwieniu, tak się jednak nie dzieje. Owa kobieta chwyta za rękaw bezdomnego mężczyznę. Radość w jej oczach jest nie do opisania, uzyskała pomoc, której tak bardzo potrzebowała. Całe to zdarzenie trwało bardzo krótko – minutę, może mniej, przecież drzwi tramwajowe mogły lada chwila się zamknąć. Wspomnienia po nim pozostaną na długo.

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o tej historii, wiele lat temu, bardzo mnie ona poruszyła i skłoniła do refleksji na wielu płaszczyznach. Teraz, kiedy o niej opowiadam, łzy same napływają mi do oczu. Myślę, że jest to problem bardzo wielowątkowy i niezwykle delikatny. Można tę historię interpretować na wiele różnych sposobów. Pytać: dlaczego stało się tak, a nie inaczej? Dlaczego pomógł bezdomny, a dobrze sytuowany mężczyzna pozostał obojętny? Jak w takich okolicznościach mogła czuć się dziewczyna? Nie sposób jednoznacznie oceniać postępowania bohaterów tej historii. Nie wiemy przecież, co działo się w ich głowach.

Narzuca się znane od wieków powiedzenie: „Nie szata zdobi człowieka”. Okazuje się, że ci, którzy mają niewiele, potrafią często, dać z siebie więcej. Mimo wielu przykrych zdarzeń, stać ich na to, aby wyciągnąć rękę do innego potrzebującego, mimo że sami tej pomocy potrzebują. Zdają sobie sprawę z tego, co to znaczy cierpienie, samotność, brak wsparcia. Niewątpliwie, los bardzo dotkliwie doświadczył Pana Zenka. Mężczyzna został zupełnie sam, bez środków do życia, bez dachu nad głową, nie wiadomo nawet, czy ma rodzinę. Mimo wszystko, nie zawahał się pomóc, nie oczekiwał niczego w zamian. Cieszył się z tego, że jest potrzebny.

Myślę, że warto zadać sobie pytanie, czy nie bywamy czasami nadmiernie zajęci własnymi sprawami i nie dostrzegamy, co się wokół nas dzieje. A może nie chcemy tego widzieć? W dzisiejszych czasach, pomoc innym wydaje się być aktem odwagi, niełatwo jest przecież wyjść poza obszar własnego ego, a przede wszystkim wziąć odpowiedzialność, nie tylko za siebie, ale także za innych. Nie jest to łatwe, ale za to – bardzo cenne. Warto się czasami zatrzymać się w trwającym wiecznie „wyścigu o lepsze jutro” i zastanowić się, czy nasi bliscy, przyjaciele, sąsiedzi, znajomi nie potrzebują wsparcia (na przykład w dostarczeniu zakupów). Warto pomagać, bez względu na zajmowane stanowisko czy dorobek życia. Ważne jest to, czy potrafimy być człowiekiem. Cieszmy się z tego, co mamy, dbajmy o siebie, nie zapominając o innych.

To mój pierwszy wpis. Będę wdzięczna za wszelkie uwagi. :) Miłego dnia!

Średnia ocena: 4.2  Głosów: 6

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (17)

  • Onyx 14.08.2020
    Mądrze powiedziane, a historyjka przepiękna. Tak, to prawda, czym mniej masz, tym więcej potrafisz dać. Warto dostrzegać potrzebujących, naprawdę warto.

    Chciałabym Cię też serdecznie powitać na Opowi! Mam nadzieję, że miło spędzisz z nami czas ;)
  • Ocalić Myśl 14.08.2020
    Bardzo dziękuję! :)
  • Pan Buczybór 14.08.2020
    Sztampowe mocno. Taka w sumie moralizatorska bajka, która opiera się na stereotypie "chłodny i nieczuły człowiek sukcesu" i "miły, pomocny menel". Samo w sobie nie jest to złe, schematy są po to, by ich używać, ale tutaj jest zwyczajnie nijako i bez emocji. Szczególnie, że większość to streszczenie, z nieco poplątaną narracją, a samej sceny są w zasadzie urywki. Wolałbym jednak gdyby to było pełnoprawne opowiadanie, bez tego całego wykładu, a z zostawieniem miejsca dla czytelnika, by sam wyciągnął wnioski.
    Pozdro
  • Nonsferatu 14.08.2020
    Odezwał się znawca buuuuuhhahah
  • Ocalić Myśl 14.08.2020
    Dziękuje bardzo! To dla mnie bardzo cenne uwagi i spostrzeżenia.
    Moim celem nie było powielanie stereotypów, nie miałam też intencji ukazywania czarno - białych schematów. Pragnęłam zwrócić uwagę na pewne społeczne problemy, mechanizmy socjologiczne. Brzmi to jak prosta bajka. Niestety, bywa tak, że scenariusze do takich "bajek" nierzadko pisze samo życie.

    Bardzo zainteresowała mnie też uwaga, że historia została przedstawiona "zwyczajnie nijako i bez emocji". Chciałabym zapytać, jak lepiej wydobywać emocje? Stosować inne słownictwo, dłuższe opisy? Będę bardzo wdzięczna za odpowiedź. Pozdrawiam. :)
  • Pan Buczybór 14.08.2020
    Emocje najlepiej się wydobywa, pokazując, co robią bohaterowie, opisując ich wyraz twarzy, gesty. Zamiast pisać "był szczęśliwy" lepiej pokazać w jaki sposób okazywał radość, jaka była reakcja. Trudne, ale warto próbować krok po krok.
  • Ocalić Myśl 14.08.2020
    Dziękuję bardzo, będę próbować. :)
  • Kocwiaczek 14.08.2020
    Witaj :)

    Na wstępie zacznę od aspektów technicznych i wskażę, co można poprawić. Przyda się na przyszłość;) Potem przejdę do opinii o tekście.

    Tramwaju x3 – powtórzenie;

    Zenek - bezdomny / powinna być półpauza czyli dłuższa "kreska" tj. –, to co zastosowałaś jest dywizem zwanym popularnie myślnikiem.

    - Tu się łap - wykrzykuje - radośnie / dywizy zmień na półpauzy, a na początku nawet pauzę możesz dać czyli najdłuższą kreskę —. Ładniej wygląda. Na marginesie dywizy czyli myślniki dajemy, jak łączymy wyrazy np. czarno-biały. Po "wykrzykuje" zbędne jest zastosowanie jakiegokolwiek z powyższych. Spokojnie może być "wykrzykuje radośnie".

    Przed "wskazując" przecinek. Generalnie możesz przyjąć, że przed imiesłowami są przecinki.

    Dziewczyna/dziewczyny – powtórzenia. Spróbuj pokombinować z wyrazami bliskoznacznymi.

    Powtórzenie "kiedy". Może dasz radę przeredagować tekst, aby go uniknąć. Z "dlaczego" jest tak samo.

    Okazuje się, że Ci – ci dałabym z małej litery.

    Niewiele/wielu – bliskoznaczne.

    Później masz jeszcze kilka "myślników", zamień na półpauzy "–" i będzie cacy;)

    // Teraz odnośnie treści. Jest to przyjemna opowiastka z odrobiną rozważań i moralizatorstwa. Czytało się lekko i przyjemnie. Nie ma ogromnego "wow", jednak przy takiej tematyce wcale go nie oczekiwałam. Piszesz całkiem nieźle. Błędy łatwo można wyeliminować. Miło, że do nas zajrzałaś. Mam nadzieję, że nauczysz się tutaj równie dużo, co i my:) Pozdrowienia!
  • Ocalić Myśl 14.08.2020
    Dziękuję serdecznie za wartościowe wskazówki i uwagi! To dla mnie bardzo ważne. :)
  • Shogun 14.08.2020
    Cóż, od strony technicznej się wypowiadał nie będę, bo już lepsi w tym ode mnie wszystko wyłapali ;) Ale o samym tekście słów kilka mogę rzec.
    Ogólnie taka trochę słodko gorzka historyjka, pokazująca nasz współczesny świat, czyli pędzących w swoich sprawach ludzi. A czasem wystarczy się zatrzymać i spojrzeć, aby dostrzec drugiego człowieka i to, że potrzebuje pomocy. Cóż, tutaj akurat pomógł człowiek "biedny", a nie pomógł "bogaty". Lecz tak naprawdę nie ma reguły. Może pomóc i ten i ten, jeśli tylko będzie chciał. Tutaj potoczyło się to tak, a nie inaczej.
    Ale najważniejsze, że ktoś pomógł, iż znalazł się ten, który patrzył, ale dostrzegł :D
    Na sam koniec, czytało się przyjemnie. Taka historyjka z miłym i dobrym zakończeniem.
    Bo w końcu i takie są potrzebne ;D
    Pozdrawiam ;)
  • Ocalić Myśl 14.08.2020
    Dziękuje bardzo za cenny komentarz. :)
  • Dekaos Dondi 14.08.2020
    Ocalić Myśl→Sądzę, że radość Bezdomnego, była jeszcze większa, niż Dziewczyny,
    gdyż nie został odrzucony i poczuł się potrzebny. Może to zaważyło, na jego dalszym sensie życia. Odzyskał nadzieję?
    A tekst... można by napisać trochę inaczej, ale czyta się dobrze:)↔Pozdrawiam:)
  • Ocalić Myśl 14.08.2020
    Dziękuję za cenną refleksję! Pozdrawiam! :)
  • Dekaos Dondi 14.08.2020
    Zapomniałem dodać→tytuł bardzo ciekawy, pasujący, który mówi o meritum sprawy:)
  • Ocalić Myśl 15.08.2020
    Dziękuję. :)
  • LBnDrabble 15.08.2020
    LBndrabble wraz z pasją zaprasza do wzięcia udziału w zabawie na 100 słówek!
    Temat i ramy czasowe uzyskasz w tym wątku:
    https://www.opowi.pl/forum/konkurs-lbndrabble-nr-12-w1306/
    Serdecznie zapraszamy!!!
  • Zapraszamy do wzięcia udziału w zabawie. Do 02 września można napisać opowiadanie prozą, prozą poetycka i wrzucić na główną. ( w razie czego przedlużymy termin)
    Odpowiednio zatytułować i dodać link na Forum do wątku:
    https://www.opowi.pl/forum/literkowa-bitwa-na-proze-linki-do-w934/
    I wygrać.
    Tematy to:
    Temat pierwszy - „Restart”
    Temat drugi - „Zawierzenie”
    Można. na jeden, można na drugi, można połączyć.
    Czekamy i liczymy na ciebie

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania