Poprzednie częściKoszmarny tydzień cz.1

Koszmarny tydzień cz.4

Dzień 3

 

Podczas drogi do szpitala miałem sen, który pamiętam niesamowicie wyraźnie. Nie były to losowe majaki, jakie zazwyczaj miewa się po wstrząsach, a w pełni spójne wspomnienia.

Stałem w kompletnie ciemnej grocie, a dookoła słyszałem opętańcze krzyki. Wokół mnie były anioły, ale wszystkie miały oderwane skrzydło lub oba, były zmęczone i słabe, a do tego pogrążone w kompletnej rozpaczy. Wkoło były też inne potwory, jakich nie widziałem w żadnej książce ani na żadnej stronie. Tańczyły jakiś szalony taniec, podczas którego zabijały kolejne anioły i siebie nawzajem. Wszystkie miały wzrok jak oszalałe dzikie psy, walczące o mięso.

Stałem w tym ciemnym pomieszczeniu nie mogąc się ruszyć, i patrzyłem jak te stworzenia machając rękami i depcząc po sobie nawzajem prowadzą kompletną rzeź. Dookoła mnie, na ścianach i podłodze walały się sprasowane, czasem wręcz wgniecione w ściany zwłoki, pokryte warstwami krwi. Patrzyłem na to z obrzydzeniem, ale nie miałem gdzie odwrócić głowy, a moje oczy nie chciały się zamknąć, widziałem więc wszystko.

W pewnym momencie podszedł do mnie jeden z demonów, i pokazał mi odciętą głowę jednego z ostatnich aniołów. Na jego czole widniało moje imię i nazwisko. Gdy je odczytałem, demon spojrzał na mnie i powiedział: „Nie ma już stróżów. Nastały nowe porządki”, po czym cisnął we mnie głowa, a z jego ust wydobył się opętańczy, charkotliwy śmiech, który podjęły inne kreatury, by po chwili wypełnić nim całą jaskinię.

 

Gdy się obudziłem z początku nie pamiętałem z tego snu nic, wrócił do mnie dopiero później. A tym co zobaczyłem po obudzeniu się było kilku moich znajomych. Bez specjalnego zdziwienia zauważyłem, że nie ma wśród nich nikogo spoza mojej paczki okultystów. Nie utrzymywałem zbyt dobrego kontaktu z nikim spoza niej, a całej mojej najbliższej rodziny od dawna nie było już na tym świecie, nie było więc nic nadzwyczajnego. Znalazłem jednak sporo kwiatów i kilka innych podarunków od dalekich krewnych, znajomych z pracy i tym podobnych, co mnie ucieszyło. Spróbowałem wstać i coś powiedzieć, ale moje mięśnie niemal pękały z bólu przy każdym najmniejszym ruchu.

-Leż, leż. - powiedział ktoś. –Nieźle cię urządził.

-Długo spałem?

-Osiemnaście godzin. A właściwie, to co się stało? Natali nic nam ni powiedziała, bo cały czas jest jeszcze na komendzie. Tylko ona cię widziała gdy do tego doszło, więc przesłuchują ją bez końca.

-A co im mówi? Raczej nie mogła wyznać prawdy.

-Skąd mamy wiedzieć? Mówię przecież, że wciąż jest na komendzie. Ledwo się minęliśmy. Lepiej to typ powiedz nam co się wydarzyło.

Opowiedziałem im wszystko, od maila do momentu utraty przytomności. Gdy skończyłem opowiadać, dodałem:

-A propos, jak tam z resztą? Poza mną byli tam jeszcze Mirin i kilku innych. Coś im się stało? Jak sobie radzą?

Nagle wokół mojego łóżka zapanowała dziwnie niezręczna cisza, jakby bardzo nie chcieli mi o czymś powiedzieć. Przez chwilę bałem się, że przez te osiemnaście godzin dopadł ich wszystkich, ale nim zdążyłem o to zapytać, z tłumku wokół mojego łóżka wyszedł na przód Mirin.

-Musisz coś obejrzeć. – powiedział matowym głosem, po czym z wahaniem wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy, poprzesuwał chwilę palcem po ekranie, po czym podał mi urządzenie. Moim oczom ukazało się nagranie z monitoringu, z mojego starego mieszkania. Tego, w którym przywoływaliśmy Risuma. Nagranie leciało aż do sceny tuż przed uderzeniem pioruna w okno. Wtedy obraz się zatrzymał. Myślałem, że film się zaciął, ale po chwili obraz zaczął przybliżać się do okna. Uświadomiłem sobie, że to Mirin zmontował filmik tak, by jak najlepiej było widać tę scenę. Gdy zbliżenie i ostrość były już maksymalne, nagranie znów zaczęło lecieć. Po chwili w okno faktycznie uderzyła błyskawica, a obraz znów został zatrzymany, i wbrew moim nadzieją, bez wątpienia widoczna w nim była roześmiana twarz. Nie było mowy o pomyłce czy przypadku. Piorun patrzył prosto na nas. Zapauzowałem filmik i spojrzałem na Mirina z pytającym wyrazem twarzy.

-No, dobra, była tam twarz, ale co z tego? Po co mi to pokazujesz, skoro od samego początku mówię, że to robota tego demona?

Mirin bez słowa dotknął telefonu i puścił nagranie dalej. Zatrzymany obraz oddalił się od okna, ukazując naszą grupę. Dopiero teraz zrozumiałem, o co chodzi. Twarz w piorunie nie patrzyła na wszystkich. Bez dwóch zdań, jej spojrzenie było skierowane wyłącznie i bezpośrednio na mnie. Potrzebowałem chwili żeby zrozumieć, co to oznacza.

-Ty chyba nie sugerujesz, że...

-To właśnie, sugeruję. - nie dał mi dokończyć. - Nathan, oprócz ciebie nikomu nic się nie stało. Byliśmy już pewni, ze ten rytuał to kłamstwo, kiedy nam o tobie doniesiono. Nie wiem czemu, ale on nas nie chce. Risum interesuje się tylko tobą. Gdy obejrzałem to nagranie po raz pierwszy miałem nadzieję, że to przypadek, ale niestety, ostatnie wydarzenia mówią co innego. Obawiam się, że ten skurwysyn uparł się na ciebie i zrobi wszystko, żeby cię dorwać. Przykro mi Nathan.

Zamarłem. Nie wiedziałem, co mogę na to odpowiedzieć. Zdarzało się, że robiliśmy głupstwa, jasne, ale nigdy nawet nie zbliżyliśmy się do czegoś takiego. Czułem, jak zalewa mnie fala ciepła. Kurwa, co ja sobie myślałem, zaczynając tą grę?

Dookoła znów panowała cisza. Wszyscy czekali aż coś powiem, ale ja bynajmniej nie miałem takiego zamiaru. Siedziałem tylko w bezruchu, starając się ułożyć to sobie w głowie. Po kilku minutach ciężkiej ciszy, w końcu znów odezwał się Mirin.

-Słuchaj, powinieneś to wziąć. - powiedział, po czym podał mi szczepionkę z dziwnym, zielonym płynem. – Schowaj, to dobrze i użyj tylko jeżeli nie będziesz miał żadnej innej opcji.

Nie zdążyłem spytać po co, gdy ktoś z tłumku dookoła mnie zaczął coś mówić. Potem do głosu dołączył się inny, a ktoś podał mi święty obrazek. Za jego przykładem poszli następni i po chwili dookoła mnie rozwrzał potok rad, a dziesięć osób na raz zaczęło wciskać mi w ręce amulety i ampułki. Ja jednak siedziałem biernie, od niechcenia przyjmując podarki i nawet nie starając się słuchać i tak kompletnie niezrozumiałych głosów, zbyt pogrążony w rozmyślaniach o gównie w jakie się władowałem. Trwało to tak aż przyszedł do nas lekarz, i kazał wszystkim wyjść. Stwierdził, że muszę odpocząć. Miał w sumie rację, bo byłem zmęczony jak cholera. Zanim jednak zasnąłem poprosiłem jeszcze, by Natali mogła się ze mną zobaczyć jak tylko przyjdzie. Lekarz uznał, że jedna osoba może zostać, jeżeli nie będzie mnie budzić. Ulżyło mi. Chyba nikogo nie zaskoczy fakt, że wolałbym nie zostawać teraz sam z przeznaczeniem. Lekarz zadał kilka pytań i wyszedł, a ja położyłem głowę na poduszce. Byłem pewien, że pozostanę czujny i za nic w świecie nie opuszczę teraz gardy, życie lubi jednak zaskakiwać, i zrobiło to także wtedy. Kompletnie wbrew moim oczekiwaniom, gdy tylko położyłem ułożyłem się na szpitalnym łóżku, całe moje zmęczenie spłynęło na mnie w jednej chwili, kompletnie przygważdżając mnie do pryczy i wydając na łaskę objęć Morfeusza. Nie zdążyłem nawet pomyśleć o podniesieniu się, nim moje ciało bezwładnie legło na zaskakująco miękkim, szpitalnym posłaniu.

Ponownie obudziłem się wieczorem, akurat by zobaczyć zachodzące słońce. Obok mnie siedziała Natali, czytając spokojnie jakąś książkę.

-No część kochanie. – powiedziałem, podnosząc się na łokciu. Już prawie nie bolało, ale mięśnie lekko mi zdrętwiały, a miejsca gdzie dotknęło mnie to małe coś wciąż dziwnie mrowiły. - I jak ci się podoba ci się życie z facetem uciekającym przed przeznaczeniem? Jak w tanim love story, co nie?

-Nathan? Nathan obudziłeś się! - krzyknęła z ulgą, przytulając się do mnie. - Dobry Boże, tak się o ciebie bałam!

Odwzajemniam uścisk i siedzimy tak przez chwilę, nie przejmując się niczym. Dopiero po długiej ciszy Natali odezwała się, wciąż jeszcze mnie nie puszczając.

-Wszyscy się o ciebie martwią. Gdy usłyszeli o twojej sytuacji zaczęli robić co tylko się dało, byleby ci pomóc. Rysują znaki i pułapki gdzie tylko mogą, inwokują zaklęcia godzinami, a cała ta sterta - wskazała pokaźną górkę talizmanów i ksiąg piętrzącą się na moim i tak już pełnym innych upominków biurku - to wszystko najmocniejsze narzędzia do ochrony przed demonami, jakie tylko udało się znaleźć. Wszystko to dali ci w prezencie. Wszyscy się o ciebie troszczą jak mogą Nathan. I... - przerwała nagle, i spojrzała na mnie z dziwnym zasmuceniem - ja... przepraszam cię. Nie wiem, jak ja mogłam cię w to wplątać. - powiedziała to smutnym głosem, odsuwając się ode mnie i ukrywając twarz w dłoniach. - To ja przekonałam cię, żebyś wziął udział w tej pieprzonej grze. To ja powinnam leżeć na tym łóżku, nie ty! Leżeć i zdychać, za to, że wciągnęłam cię w to gówno! Przepraszam Nathan, przepraszam cię! - krzyknęła, po czym rozpłakała się na dobre.

Próbowałem ją jakoś pocieszyć, ale płakała jak opętana jeszcze kilka minut. Gdy wreszcie się uspokoiła na tyle, by dać mi dojść do słowa, dotknąłem delikatnie jej policzkach i wyszeptałem kilka uspokajających słów.

-Już dobrze. - powiedziałem jej do ucha. - To wcale nie twoja wina. Przecież to Mirin wymyślił ten rytuał. I ani on, ani żaden inny z nas przecież nie wlazłoby w to, gdybyśmy wiedzieli, jak się skończy. Zresztą za dwa dni to wszystko będzie już tylko wspomnieniem. Nie masz się co obwiniać.

-Przepraszam - powiedziała jeszcze raz, po czym ucichła.

-Już dobrze. - powiedziałem, ocierając jej łzę z policzka. - Przecież wszyscy robią co mogą, żeby mnie ocalić, co nie? Wszystko się ułoży, zobaczysz.

Natali uśmiechnęła się do mnie przez łzy.

-Masz rację. Będzie dobrze. Szkoda tylko, że... - zatrzymała się nagle, z miną osoby, która za późno zrozumiała, że powiedziała zbyt dużo.

-Że co?

-N-nic. Nie ważne.

-Słuchaj, co się dzieje? - zaniepokoiłem się. – Dopadło kogoś jeszcze?

-Nie, wszystko ok. - powiedziała - Tylko ty masz tą przypadłość. Zresztą On na razie w ogóle się nie pokazuje.

-Więc co się dzieje? Co miał znaczyć to "szkoda?"

-Słuchaj, nie chcę ci o tym mówić, żeby cię nie martwić.

-No to już trochę za późno. - powiedziałem, poirytowany. - Powiedz mi po prostu co do cholery się stało, bo teraz martwisz mnie już dość.

-No dobrze. Widzisz... Wprawdzie nasi przyjaciele robi co mogą, ale w tej chwili nie możemy użyć wszystkiego co mamy, bo ochrona szpitala patrzy nam na ręce. Nie możemy od tak rozsypać tu soli i nakreślić pułapek, bo odesłano by nas w kaftanach. Robią co mogą, ale muszą być cicho, bo sytuacja jest trudna. Ograniczamy się niemal tylko do zaklęć, by Go powstrzymać. Ale jutro cię wypisują, a wtedy zabierzemy cię w specjalnie przygotowane miejsce, takie z którym jesteś emocjonalnie związany. Tam jesteśmy już przygotowani do odparcia samego szatana. A tak nawiasem mówiąc, lekarz stwierdził, że bardzo szybko zdrowiejesz.

Zastanowiłem się chwilę nad sytuacją.

-A więc to wszystko. Nic gorszego się nie dzieje?

-Dokładnie.

-No dobra, a jak sprawa ma się tutaj? Jak idzie chronienie mnie?

-No cóż, Wprawdzie ludzie których przydzielili ci do ochrony mówią, że skurwysyn z którym walczą jest strasznie silny, ale nawet teraz sobie radzą, a tam będzie nas więcej, i nie będziemy musieli ograniczać się do śpiewania pod nosem, więc będzie dobrze.

-No. Więc w porządku.

-Dokładnie. A teraz wybacz, pójdę na chwilę do łazienki.

Ostatnie zdanie powiedziała nagle i szybko, jakby bała się że jeszcze o coś zapytam. Nie zastanawiając się jednak nad tym, tylko z powrotem położyłem się na łóżku, i wyjrzałem przez okno. Za taflą szkła zobaczyłem jedynie nieprzeniknioną ciemność, słabo rozświetlaną przez kilka ulicznych latarni.

-Naprawdę rozmawialiśmy aż tak długo? - Pomyślałem w pierwszej chwili, ale zaraz potem zorientowałem się, że to nie noc, a jedynie burzowe chmury przysłoniły niebo.

-Zanosi się na deszcz - wymruczałem pod nosem i faktycznie, już po kilku minutach z nieba poleciała struga wody. Mocny deszcz szybko przerodził się w prawdziwą wichurę, którą spokojnie obserwowałem przez niedomknięte okno mojego pokoju. Postanowiłem wstać i je domknąć, ale mocne ukłucie w moich mięśniach, które wciąż nie opuszczało mnie po wczorajszej nocy niezbyt do tego zachęcało. Uznałem, że lepiej będzie zawołać Natali.

-Natali! - krzyknąłem. Odpowiedziała mi pustka - Hej, Natali, choć tu na chwilę! - zero odpowiedzi.

Zacząłem się zastanawiać, co ona tam robi tyle czasu. Była tam już tam dobre dziesięć minut. Wiem, że kobiety potrafią spędzić w toalecie całe godziny, ale ona była tam przecież sama, a jej kosmetyczka leżała tuż obok mnie. Czemu jej to tyle schodziło? A do tego nie odpowiadała.

Zaniepokojony zacząłem zastanawiać się nad pójściem tam i sprawdzeniem, czy wszystko w porządku, ale zanim zdążyłem chociażby usiąść, za oknem uderzył piorun. Dźwięk był tak nagły, że przez chwilę byłem pewien, że moje serce wyskoczy z piersi. Do tego przypomniał mi o piorunie, który ukazał się pierwszego dnia tej chorej przygody, i samo to wspomnienie wystarczyło, żebym chciał jak najszybciej zamknąć okno i zasunąć rolety.

Wstałem i mimo buntujących się narządów, podszedłem do framugi. Nim jednak udało mi się chociażby jej dotknąć, z nieba spadła kolejna błyskawica, i uderzyła prosto w szybę, posyłając mnie na posadzkę, razem z gradem szkła i drzazg.

Przez moment leżałem na zimnej posadzce, przez szok nie mogąc ruszyć się z podłogi. Szybko się jednak uświadomiłem sobie, że skoro błyskawica ominęła piorunochron, to nie mogła być dziełem przypadku, a co za tym idzie muszę natychmiast wstać, bo ten nienaturalny piorun na pewno zaraz uderzy w to miejsce po raz drugi.

Ale choć wiedziałem, że od podniesienia się na nogi zależy moje życie, ze zdziwieniem uświadomiłem sobie, że nie mogę się ruszyć. Ręce i nogi miałem zdrętwiałe, jakby były wykonane z drewna, a przez plecy i kark raz za razem przechodziły mi okropne impulsy prądu. Całą siłą woli spróbowałem podnieść rękę, ta jednak tylko drgnęła. Przerażony poczułem, jak na moim żołądku zaciska się pięść. Nie zamierzałem się jednak poddać. Zacisnąłem powieki i z całą siłą skoncentrowałem się na wstaniu.

-Rusz się. – wysapałem do siebie – No rusz się! Ruszaj!!! RUSZ SIĘ KURWA ALBO ZGINIESZ!!! - krzyczałem sam do siebie przez łzy, starając się dodać swoim ruchom tępa, ale mimo to poruszałem się jak zanurzony w bardzo gęstym płynie. Ogromnym wysiłkiem woli podniosłem głowę i rozejrzałem, a rękami wykonałem pojedyncze, ociężałe ruchy. Spojrzałem za dziurę po oknie, za którą szalała wichura. Od uderzenia minęła tylko chwila, a ja czułem, że zaraz będzie miało miejsce następne wyładowanie. Ta myśl podniosła we mnie poziom adrenaliny, i pozwoliła z wielkim bólem podnieść się do klęczek. W głowie mi huczało, nie mogłem złapać równowagi, a całe moje ciało płonęła jak w wysokiej gorączce, ale nie poddawałem się. Jednak moim największym problemem był raczej fakt, że nie miałem pojęcia co robić. Czułem, że jeszcze tylko moment dzieli mnie od śmierci w cierpieniu, a mimo to nie mogłem nic zdziałać. Dookoła mnie nie było przecież żadnej rzeczy, która mogłoby posłużyć mi za schron przed czymś takim, a nie miałem szans na dojście do drzwi. Piorun nie był też zwykły, więc nie miałem co liczyć na metalowe pręty. Gdyby one mogły pomóc, ładunek nie rozbiłby mi okna. Myślałem przerażony, gorączkowo szukając sposobu.

-Myśl. Myśl do cholery. - mruczałem do siebie.- Wymyśl coś lub giń. Potrzebujesz magii. Musisz mieć coś, co broni przed...

Wtedy doznałem olśnienia. Szafka nocna. Tam leżało przecież mnóstwo amuletów! Rzuciłem się w ich kierunku tak szybko jak tylko mogłem.

Droga tam była istną męką. Każda komórka mojego ciała buntowała się przeciw temu, mrowienie w nodze i krzyżu niemal odbierało zmysły, a każdy krok wydawał się granicą moich możliwości. Prawa noga. Prawa ręka. Lewa noga. Lewa ręka. Prawa. Lewa. Prawa. Lewa. Szedłem najszybciej jak mogłem, ale czułem, że niemal się nie zbliżam. W pewnym momencie upadłem i niemal nie miałem siłę by wstać. Pełzłem do biurka, błagając o Boga o jeszcze kilka chwil, nim w chmurze zbierze się prąd. Jeszcze trzy metry. Dwa i pół. Dwa. Jeszcze jeden. Dalej!!!

Niemal nieprzytomny z bólu i zmęczenia dotarłem do szafki i ją przewróciłem. Zacząłem grzebać w stercie, wyrzucając kolejne artefakty. Ouija. Nie. Daruma. Nie. Pierścień atlantów. Nie. Woda święcona. Nie. Ptak Hermesa. Też nie. Pacyfa. Na cholerę mi ona w ogóle?

Odrzuciłem kolejny przedmiot, z miejsca łapiąc kolejny. Nim jednak go obejrzałem do mojej głowy wpadła nagła, chaotyczna myśl. Przecie krzyż pacyfistów to symbol. On nie ma działać magicznie. A skoro ja nie jestem pacyfistą, to niemożliwe żeby przynieśli mi go okultyści. Skoro tak, to musiałem go z czymś pomylić. Czymś o podobnym kształcie. Czymś jak...

Nawet nie kończąc tej myśli rzuciłem się po upuszczony przedmiot. Zdrętwiałymi palcami wymacałem zimny kawałek metalu, i popatrzyłem na niego. sześciokątny, szesnaście ramion, metalowy, tak, to tego szukałem! To co z rozbiegu wziąłem za pacyfę to był znak Peruna, słowiańskiego Boga piorunów. Chwyciłem go mocniej w dłoń i powoli wstałem, starając się dostać pod drzwi łazienki, cały czas recytując wszelkie znane mi egzorcyzmy.

Zdążyłem jednak zrobić tylko kilka kroków nim tak długo wstrzymywany piorun ostatecznie uderzył, po raz kolejny posyłając mnie na ziemię. Wyładowanie trafiło mnie w dłoń, ale dzięki talizmanowi energia rozproszyła się i mnie nie zabiła. Jedynie okaleczyła w potwornie bolesny, ale raczej niegroźny sposób. Leżałem chwilę na podłodze, nie wiedząc, gdzie jest góra a gdzie dół, po czym mój mózg odebrał dwa bodźce. Pierwszym był powtarzający się dźwięk mocowania się z klamką od łazienki, a drugim swąd palącego się drewna. Oznaczało to dwie rzeczy.

Pierwsza - cokolwiek stało się Natali, ustąpiło.

Druga - mam przejebane.

Średnia ocena: 0.0  Głosów: 0

Zaloguj się, aby ocenić

    Napisz komentarz

    Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania