rozdarcie

postawię na dole pomnik

tak przy zielonej skale

zostawię sprzeczności same

uwiążę, odejdę, zostawię

rozwiążę czerwoną wstążkę

i odpakuję życie

tak bardzo dziś zawinięte

o siebie, o w świecie tym bycie

rozmarzę się wraz z chmurami

o tak bezkresnym błękicie

że szkoda będzie mi, tobie

przeciąć to cienkie szycie

zobaczę ptaka na drzewie

i deszcz z dziurawego nieba

przerwaliśmy niebo, podarte

zniszczone, nic mu nie trzeba

a słońce uciekło gdzieś dawno

chyba na kraniec twój drugi

tam gdzie to nigdy, przenigdy

nie chodzą zgubione nogi

poszukać, spróbować i uciec

choć może odpocząć przez chwilę

i uciec do nieba i zszyć się

złapać za za cienką szyję

sprawdzić, ile to razy

spadłam z drzewa na ziemię

ile razy w miesiącu

coś do kogoś gdzieś żywię

i ile gwiazd jest na niebie

i kto tak przez nie wciąż patrzy

i jeszcze przez krótką chwilę

pomyśleć, że kiedyś wybaczy