Rozmowa dwóch światów

Nie znajomy

Proszę pokaż mi swój świat,

W którym więcej jest zalet niż wad

A woda i ogień żyją, w symbiozie

Tworząc, odwieczny ład.

Powiedz mi więc do kąt biegnie wiatr,

Gdy w koronach drzew nuci swoją pieśń?

Powiedz, mi co czuje ptak,

Kiedy jesień nadchodzi?

I opuścić musi, swój dom

Nie wiedząc, czy jeszcze tu wróci.

Ja nie jestem z tych stron

I dla mnie wiedza to książki opasłe

A ty opisujesz, świat

Używając, najprostszych słów

Dając mi do zrozumienia,

Że nie wiesz, czy jeszcze wrócę tu...

Bo odwieczny krąg już taki jest

Coś umiera by coś narodzić mogło się

I tak jak wiosna po zimie przychodzi

Czuję, że w moim sercu coś nowego się rodzi,

Tu blisko nieba

Gdzie zorza polarna otacza glob,

Lecz czy starczy mi siły,

By zrobić do przodu krok?

Nie znajoma

Proszę pokaż mi swój świat

Ten gdzie wady zasłaniają zalety

A łódź i wiatr współpracują

I zanoszą Cię wciąż na nowy brzeg.

Powiedz, więc mi co czuje jastrząb,

Gdy kona od strzały twej?

Powiedz, mi co czuł ten sławny Herkules,

Kiedy na ziemi musiał żyć?

Splamiony grzechem i pokutą

Próbował lepszym sobą być.

Ja nie jestem z twoich stron

I nie znam, twych książek opasłych

A ty opisujesz, świat

W pozornie trudnych słowach

Dając mi do zrozumienia,

Że nie wiesz czy wrócisz tu...

Bo odwieczny krąg już taki jest

Coś umiera byś coś narodzić mogło się

I tak jak wiosna po zimie przychodzi

Czuję, że w moim sercu coś nowego się rodzi,

Tu blisko nieba

Gdzie zorza polarna otacza glob,

Lecz czy starczy mi siły,

By zrobić do przodu krok?

Proszę nie mów mi, tylko

Że nasze życie jest, małą chwilką

A pod maską bohatera kryje, się kłamca.

Kochana nie powiem Ci

Nic ponad to, co sama wiesz,

Lecz sama oceń, co prawdą a co kłamstwem jest.