Rozmowa z Aniołem

...Kończy się dzień. Zabieram psa na wieczorny spacer............

Ostatnie promienie zachodzącego słońca, pobłyskują między konarami drzew, niczym flesz aparatu.

Może to mój Anioł Stróż robi mi zdjęcia by w stosownym czasie, na jawie czy we śnie, ukazać mi piękno, którego nie dostrzegam.

Tyle we mnie odczuć wszelakich, tyle myśli, tyle emocji...

Po raz kolejny rozmyślam o tym, że dzień za dniem mija a ja dalej tkwię w tym, co było.

Kurczowo trzymam się zdarzeń minionych i ludzi mi znanych.

Myślę o zaprzepaszczonych szansach, których nawet nie dostrzegłam, o postanowieniach, których po raz kolejny nie wypełniłam.

O pomysłach, które gdzieś tam we mnie pewnie są, a ja ich nie potrafię odkryć, o moim życiu, którego dalej nie potrafię poukładać......

Aniele mój, robisz mi zdjęcia i cóż na nich widać?

To samo, co zawsze?

Smutną, zagubioną postać, z oczyma pełnymi łez i bólem w sercu.

A przecież obiecywałam, że tym razem będzie inaczej, lepiej, piękniej....

I kolejny raz, mimo wieczornych obietnic, zignorowałam ranny budzik, kolejny raz nie zmieniłam nic w otaczającej mnie rzeczywistości.

Anielu mój cóż mam Ci powiedzieć?

Nie potrafię się odnaleźć, nie mam planu na przyszłość i nie mam pojęcia gdzie droga, którą powinnam dalej pójść.

Ty wiesz, że zwątpienie atakuje mnie ze wszystkich stron, lecz przecież ja wciąż uparcie trwam, wciąż idę, choć się potykam o własne słabości i przyzwyczajenia.

Aniele mój, skrzydłami swymi, niczym płaszczem otul mnie.

Na krótka chwilę schronienie i wytchnienie daj.

Ukryj mnie przed zwątpieniem i siłę w wątłe ciało wlej.

Napełnij me serce nadzieją i wiarą w lepsze dni.

Napełnij mnie wiarą w siebie i we własną wyjątkowość.

Pozwoliłam wydrzeć sobie marzenia, pozwoliłam ograbić się z tego, kim i czym jestem.

Pozwoliłam podciąć sobie skrzydła, i sprowadzić na ziemie.

Aniele mój nie pozwól bym po raz kolejny zapomniała o tym, kim jestem.

Bo przecież to, jaka jestem, i kim jestem, jest moją największą wartością.

Moje marzenia, moje pragnienia, moje myśli, odczucia i postrzeganie świata stanowią o mojej indywidualności

Aniele mój nie pozwól mi po raz kolejny zapomnieć, że stworzona na podobieństwo Boga jestem istotą wyjątkową, doskonałą

Bóg taką mnie stworzył, bo taką mnie sobie upodobał i wymyślił a ja innym pozwoliłam wmówić sobie, że to jest złe

Ulegając otoczeniu zafałszowałam sama przed sobą, mój prawdziwy wymyślony przez Stwórcę obraz.

Odrzuciłam prawdę o sobie, za pewnik przyjmując ludzkie wyobrażenia o tym, jaka powinnam być....

Aniele mój, Ty rękę daj i z ziemi do lotu znów poderwać się pomóż.

.....Chodź piesku, wracamy, na dziś już wystarczy tej wędrówki duszy