Rzeka miłości

Myślała, że życie to tylko zwykła gra

Że każdy człowiek to tylko zwykły gracz

Że każdy tylko tańczy tak jak ktoś zagra

Że ta gra jest tak prosta jak algebra.

Myślała jak inni o trendzie i modzie

Że słońce wstaje tylko o wschodzie

Lecz wszystkie marzenia topią się w wodzie

I tworzą tym samym rozliczne powodzie

Myślałem, że wpadłem w rzekę miłości

Że prąd i wir rzeki słodkością ugości

Że problemy znikną jak w jakiejś ciemności

Że nie będzie w tej rzece już innych gości

Myślałem, błąkałem, nie było mnie w świecie

Straciłem głowę, nawet bałem się cię

Miłość jest straszna, się przeliczyłem

Omało dla Ciebie życie straciłem

Teraz Cię widzę w tym samym strumieniu

Czyjeś ręce leżą na Twym ramieniu

Twoje życie znów ulega pojaśnieniu

Moje zaś chowa się w dalekim cieniu

Jestem bezradny, patrząc na wasze szczęście

Czyjeś szczęście jest czyimś nieszczęściem

Po czasie nie będzie mnie to dotykać

Lecz psychika moja będzie utykać

Dlaczego los tak ludziom docieka

Dlaczego rzeka tak porywa człowieka

Ledwo zostanie zmoczona powieka

Już życie kolejne znowu ucieka

Rzeko miłości, obdarz mnie darem zapominania

Choć byłoby to kosztem braku z rzeki wygniania

Rzeko miłości, obdarz ludzi darem niewspominania

Aby każdy człowiek żegnał się gestem pojednania