Wiersz <*> Ƭҽƙśϲíҽ Ɱój եყ ƙօϲհɑղყ...

                              ––?/–

Tekście! Mój ty kochany! Niech nikt cię nie nęka

Stracić ciebie o zgrozo to wielka udręka

Juści dla mnie

Dziś twe zdania widzę na stronie

Na tym biało-czerwonym ojczyźnianym łonie

Choć zachłannie myślą dziwaczne durne ludy

Żwawo stanę do boju karmiąc siły wprzódy

Orężem akapity tudzież dusze drukiem

Na ekranie ojców naprawiać chce zepsute

Kompa tutaj kładę na łonie zbóż złocistych

By nie targał mącił wiatr wrogi porywisty

A później na miedzy pośród krzewów zielonych

Tam krew maków ojczystych wolności stęsknionych

Z sadów obcych rzucają cię wiśnie pestkami

Walczysz atak odpierasz twardymi spacjami

Wolne już góry doliny strumienie szemrzące

Bociany orły i pszczoły miodem pachnące

Interpunkcja łodyżki stokrotek kołysze

Nie muszę cię ja chronić gdyż lęku nie słyszę

Pod baldachim błękitny promienie złotawe

Ekran twój bez kajdan na blask jutrzenki kładę

*

Odpocznij pod niebem

Tam kwiaty wróciły kwitnące

Nie znikniesz na wieki

Podziękuj za pomoc

Nie mnie

Łące