Samoistność
Sama dla siebie
Piszę, to co teraz czytasz.
Pomyślisz, że jestem szalona.
Myśl, co chcesz.
Przeczytaj, zanim powiesz,
Bo widzisz,
Ten wiersz nie jest taki prosty,
Jak się wydaje.
Istnieję sama dla siebie,
Żeby istnieć.
Tylko po to.
Całe życie pracowałam na przetrwanie
I przetrwałam,
I przegapiłam
Całe życie.
To jakby wiedzieć, jak ma wyglądać danie,
Ale nie wiedzieć, jak powinno smakować.
Nie wiesz, o czym mówię?
Masz wielkie szczęście.
Też chciałabym nigdy tego nie zrozumieć,
A rozumiem lepiej niż ktokolwiek.
Może mi współczujesz?
Nie marnuj czasu na przekonania.
Wiem, że nie.
Powiedziałam Ci już.
Istnieję sama dla siebie.
Istnieję, by istnieć,
Możliwie najszybciej,
By skończyć myśleć.
Nie zastanawiać się,
Dlaczego żyję,
Dla kogo żyję.
Drogi Czytelniku,
Nie odpowiesz mi, prawda?
Nie umiesz znaleźć odpowiedzi.
Wiesz dlaczego?
Dlatego że
Nie mam powodu do życia.
Nie mam osoby, dla której warto.
Przecież mówiłam już.
Istnieję, by istnieć.
Komentarze (10)
Straasznie smutny wiersz, taki trochę depresyjny. Nie widzę w nim nadziei, tak jakby podmiot zamykał się coraz bardziej w sobie, zarazem użalając się i nie chcąc przyjąć pomocy innych, taka osobista interpretacja. Wiersz napisany dobrze, zostawiam 5 ^^
A jeśli jednak będzie to wiersz bitewny, to wrócę :p
Tak, w nim nie ma nadziei. Podmiot jak mówił na początku, pisze sam dla siebie, nie oczekuje zrozumienia. A raczej wie, że czytelnicy go nie zrozumieją.
Dziękuję za komentarz :)
Nie rozumiem do końca, co masz na myśli, mówiąc, że podmiot wie najlepiej. Rozwiń to trochę, proszę :P
No i to, że "wie lepiej" jest jak najbardziej prawidłowe w tym wierszu, bo to zupełnie normalne w stanie, w jakim jest podmiot.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania