Servus

Młot zabrzmiał po raz setny.

Tysiące iskier sypnęło z rozgrzanej do czerwoności stali niczym lawina pędząca w dół góry.

Pojedyncze z nich wpadły do kubła z zimną wodą wydając cichy syk, który niósł się echem po kamiennej kuźni. Nikłe światło dobiegające z lampy oliwnej oświetlało jej wnętrze. Wszędzie dało dostrzec się narzędzia płatnerskie, stojaki na arsenał a także wiele zniszczonych lub niedokończonych broni. Płatnerz w pocie czoła pracował nad każdą z nich, jednak żadna nie wyróżniała się na tyle, by mógł uznać ją za arcydzieło. Zwykły człowiek próbował stworzyć oręż tak doskonały, aby nawet bogowie poczuli zwątpienie w sercach widząc go. W swoim warsztacie zostawił krew, pot, łzy i niezliczone lata pracy. Gdy jego włosy zaczęły siwieć, a krępe ramiona wiotczeć, zrozumiał, że sam nie jest w stanie dosięgnąć upragnionego celu. Oddany sprawie całkowicie, postanowił zaprzedać swoją duszę. Siedząc przy rozpalonym piecu, myślał o tym coraz bardziej i bardziej. Nagle płomień w piecu zgasł, a z jego wnętrza zaczął dąć potężny, przeraźliwie zimny wiatr. W mgnieniu oka z jego wnętrza wyłoniła się wysoka, zakapturzona postać. Twarz miała całkowicie zasłoniętą chustą, dało się dostrzec jedynie niebieski blask połyskujący z jej oczu. Jej skóra była czarna, ramiona wyciągnięte, a z brzucha oraz pleców wystawały małe, pozakręcane kolce. Stworzenie to zdawało się nie posiadać nóg- unosiło się w powietrzu, a od pasa w dół spowijała je gęsta mgła. Ręce miało skute grubymi łańcuchami.

 

-Twoje prośby zostały wysłuchane, robaku.- demon rzekł, a jego głos zdawał się ranić uszy płatnerza.

Nie mówiąc nic więcej, zbliżył się do mężczyzny i dotknął jego piersi, w miejscu, w którym znajdowało się serce. Zdawało się, że wiatr zaczął ciągnąć do kowala. Spojrzał na swój tułów i ujrzał jak ręka demona zatapiała się coraz głębiej w jego ciało. Nie czuł jednak bólu, tylko zimno, które rosło z każdą sekundą. Gdy demon kompletnie zniknął w jego torsie, wiatr przestał wiać, w piecu ponownie zapłonął ogień a on sam, pozbawiony sił, osunął się na kolana. Jednak nie zemdlał- po chwili wstał i z energią jakiej nie odczuł przez całe życie zabrał się do pracy. W jego oku płonęła błękitna iskra.

Znak obłędu, który można było zauważyć przy każdym kolejnym uderzeniu młota. Do tworzenia pchał go demon, który opętał jego dusze. Demon, któremu on sam mimowolnie się poddał.

 

Starzec kuł tak przez trzy dni i trzy noce. W końcu, gdy oręż był skończony, odczuł coś w rodzaju chwilowej ulgi i spełnienia. Patrzył na ostrze błyszczące w blasku płomieni, dotykał opuszkiem wskazującego palca jego krawędzi. W jego oku nie było już iskry. Nie było tam już kompletnie nic.

Czuł, że posunął się za daleko, że zrobił coś, czego on ani inny śmiertelnik nie powinien nigdy uczynić.

Dostrzegał fakt, że w tym dniu utracił swoje człowieczeństwo. Objął swoim pustym spojrzeniem kuźnię, po czym skierował ostrze w brzuch i przyciągnął rękojeść do siebie. Nie wydał z siebie żadnego krzyku. Jedyny dźwięk, który z siebie wydobywał konając, to ciche szlochanie.

Jego krew nie spływała jednak na posadzkę. Jego miecz wydawał się wsiąkać każdą kroplę.

Kowal jednak nie zdołał tego zauważyć. Ręce zsunęły się bezwładnie z rękojeści i opadły na kolana.

W chwili, gdy ostatnia kropla jego krwi została wchłonięta przez ostrze, ciało starca obróciło się w pył, a z jego wnętrza wydostał się niebieskooki demon. Spojrzał na oręż leżący na ziemi z pogardą.

 

-Żałosne.- wyrzekł, po czym zniknął w otaczającej go mgle.

 

Nieliczni mówią, że jeżeli dostatecznie wytęży się słuch, to nawet przez zamknięte drzwi warsztatu zdoła się usłyszeć zawodzenie oraz odgłosy uderzeń młota. Jednak nikt nie był na tyle odważny, by sprawdzić, czy ta historia faktycznie miała miejsce.

Średnia ocena: 0.0  Głosów: 0

Zaloguj się, aby ocenić

    Napisz komentarz

    Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania