Sianokłosy

dzień w którym mój wiersz wpadł

w krowi placek stał się sacrum,

nie powiem, że doznałam

wniebowstąpienia.

obtarłam mu twarz białą

chustą i schowałam

głęboko w wersy,

stworzyłam z dziwnych metafor,

klaskałam w dłonie

i słuchałam czarowania Anny Szałapak

a Flo śmiał się

i pisał te swoje dziwaczne teksty

w których sprawiał, że stawałam się

życiodajnym deszczem lub

zastygłą lawą

z której powstała złota rzeźba,

lśni niczym

niezebrane stogi siania.

gdy Flo tworzy - płonę, to znów gasnę

i boję się poranka

- banał powiesz: a jednak,

gdyby nie ten placek i krowa w tle

- „Świat się śmieje„