Siostry.

Wśród słońca złotych promieni co życie nam dają.

Widać już, statek czarnych chmur.

Należący do niebieskich sióstr.

Co na świat sprowadzają deszcz, burze i grad.

Bo one się złoszczą, że miłości nie podarował im świat.

I tak za kare zakochanych topią w deszczu miłosnych łez.

Potem serca zabić usiłują.

I gradem kłamstw go szczują.

A na sam koniec, gdy już nikt nie ma sił.

Dobijają ludzi piorunem win.

I kiedy ich dzieło dobiegnie końca.

Wysyłają do Boga skrzeczącego gońca.

By ten ubłagał u Niebios Pana, aby ich męka dobiegła końca.

Lecz on nie może ingerować w sprawy bóstw nierealnych.

Więc gdy siostry na nowo się zezłoszczą.

To znów o zakochanych rozłąkę się troszczą.