Śniły mi się misie

Czy widział kto kiedy w mieście niedźwiedzie? Jak brykają swobodnie przez nikogo niepilnowane – niepilnowane przez treserów, niepilnowane przez Gucwińskich? Same sobie samopaśnie, frywolniaśnie. Jak dostojnie galopują, a galopując – potrząsają radośnie swoimi długimi grzywami? I to, jak ich niedźwiedziowate włosy falują do taktu walczyków i polek niedźwiedzich, a wielgachna siła pędu przełamuje cudowne fale wiatru? Widział ktoś z was może takie cuda? Bo ja – wyznam jak na spowiedzi świętej – widziałem. We śnie, ale jednak. Zawsze to coś.

A teraz: czas na Krzyki! Krzyki po godzinach. Zna ktoś? Nie? Jeśli nie wiecie, to ja wam powiem. Posłuchajcie. Krzyki to jedna z dzielnic tego wielkiego, ale jednak nie aż tak bardzo wielkiego na tle innych metropolii, miasta.

Kiedyś, w tym wielkim nie do końca mieście, uciekałem wespół z Adasiem, uciekaliśmy przed gromadą rozwścieczonych niedźwiedziowatych właśnie, swobodnie harcujących sobie po wspomnianych, wzmiankowanych Krzykach.

I co widzę? Co słyszę? – Krzyki! Gwałty! Rety! Wystraszeni wrocławianie latają jak oparzeni i kryją się po poniemieckich kamienicach i w bramach do nich prowadzących, po różnych Trauguttach i innych Gutenbergach. Starałem się nie biec, ale gdy spostrzegłem, że kumpel mój najlepsiejszy bierze nogi za pas, nie wytrzymałem i także zacząłem pędzić co tchu, gnać ile wlezie, wyrywać niczym słynny Forrest Gump. Raz po raz, przedzierałem się, a to przez borówczyska, krzewinki i inne chaszcze (niby że to las, a ja jestem w lesie), a to znowu przez zagajniki latarenek ulicznych i znaczków drogowych, przez szarobury labirynt krawężników i katalog filatelistyczny poobdzieranych chodników.

Po chwili wpadliśmy z moim najlepsiejszym w pierwszą, lepszą bramkę do prywatnego, jak się później okazało, bloczku, będącego jednym wielkim terenem budowy; wielkim, powiadam. Ale jednak trochę już zabudowanym i wypiętrzonym na ileś tam kondygnacji. Masakra!

Nagle: stop! Jak stanęliśmy, tak trwaliśmy na balkonie piętra pierwszego i spokojnie obserwowaliśmy rozwój wypadków w tym wrocławskim niby-zoo, nie-zoo. Nikt nas stamtąd nie wypraszał, nikt na siłę nie wykurzał. Słowem: pełne zrozumienie powagi sytuacji dla naszej sytuacji. Cieszyliśmy się chwilą spokoju, gdyż wnętrze zdawało się być takie trochę zamieszkane, a trochę opuszczone. Bardziej jednak opuszczone. Wreszcie po dobrej godzince ośmieliliśmy się w końcu wyleźć z naszej kryjówki: chwilówki bez odsetek.

Następnie wdepnęliśmy do nocnego klubiku, który to, jak się za chwilę miało okazać, nie był żadnym tam klubikiem, lecz: motelikiem. Muzyczka bumc-ta-ra-ra grzmiała na zewnątrz, ale w środku, w samiuśkim środeczku na portierni panowała cisza grobowa, a grobowa wręcz jakoś tak podejrzanie i strasznawie. Tam czekała na nas nasza ekipa z reality – same zuchy, Patery i inne yuotubery. O, rety, rany, Julek! Kogo tam nie było: jakieś dziewczyny, w tym jedna bardzo ładna mężatka, z którą aż chciałoby się móc, no wiecie poflirtować. I było też jeszcze paru takich facetów (bez wyraźnej roli), o jednej wielkiej anonimowej gębie – dla mnie tak samo anonimowej, jak anonimowy jest Grób Nieznanego Żołnierza. Ale ja nie o tym, a Grób zostawmy w spokoju.

Taki to był nasz wspólny wypadzik na miasto, zespołowy survival, przygoda skolektywizowana i strachem w sposób demokratyczny podszyta.

– A niedźwiedzie? – spytacie może, gdyż móc możecie i pytać także.

– A tak. Niedźwiedzie zatańczyły piruety, zamerdały ogonkami i pofalowały gdzieś. Odleciały. Odfrunęły. Poszybowały. I nagle się zupełnie, ale to zupełnie rozpłynęły. W tym znaczy się mglistym powiewie: azocie, tlenie, argonie, dwutlenku węgla. I tak dalej, i tak dalej.