Spotkanie w Warszawie

Stary Bubo siedział za biurkiem i czytał właśnie rękopis, który mu przyniósł 36 –letni Bernard. Trzymając papierosa w ustach cedził każde słowo, które wypowiadał komentując obszerne dzieło.

- Tjaaa , -mruknął wypuszczając kłęby dymu nosem.

- Nawet byłoby niezłe, ale strasznie długie. Nie dałoby się tego jakoś skrócić. Te zapychacze w wersach tylko wszystko psują. W pierwszej części okropna zaimkoza już na samym początku. Kilka zaledwie wersów a mamy po kolei : moja,ty,cię,ten,cię ,twą,tobie i tak dalej i tak dalej...

- Ale, proszę pana… – usiłował się bronić młody autor.

- Proszę mi nie przerywać, bo nigdy się pan niczego nie nauczy –warknął złowieszczo Bubo i zapalił kolejnego papierosa.

Cały pokój wypełniony był już błękitnym dymem o nieprzyjemnym zapachu.

- Okropne poza tym te rymy – kontynuował krytyk – czysta częstochowszczyzna na grafomańskim poziomie. W sumie całość do poprawy.

Poeta posmutniał i rzekł zdławionym głosem :

- Trudno, skoro się nie podoba panu pojadę z tym tekstem do Paryża. Może tam będą innego zdania i mi wydrukują.

- A jedź pan, gdzie pan chcesz – odrzekł Bubo i zawołał sekretarkę.

-Iteb , zrób mi mocnej kawy i odprowadź pana Bernarda.

Za oknem coraz bardziej świeciło słońce. Na drzewach głośno śpiewały ptaki.

Wolno kończyła się wiosna . Był rok 1834.