Średniowiecz trzynasty

Było ciemno i zimno. Jedyne co pamiętałem po przebudzeniu to miejsce. Piękne miejsce, w którym żyłem. Zapragnąłem tam być. Znów poczuć ten zapach zgnilizny, zaciągnąć się wilgotnym powietrzem. Szedłem prosto przed siebie. W kierunku światła w tunelu. Na zewnątrz były pola. Nie mogłem dostrzec drzew ani kwiatów tylko błoto i ślady stup. Moje nogi były jak z waty. Ledwo mogłem na nich ustać. Ześlizgnąłem się niezdarnie i spadłem na sam dół. Nagle poczułem, że uderzyłem w coś twardego. Szukałem wzrokiem twarzy.

- Wstań. Kim jesteś?- Zapytała postać.

Podniosłem się cały ubrudzony błotem i ujrzałem mężczyznę z kapturem na głowie. W prawej ręce trzymał kij. Jego wzrok był pusty i powodował u mnie niepokój.

- Szukam Rozilli. Znasz to miasto?- Zapytałem niepewnie.

- Kojarzę z legend. Jak cię zwą?- Zbliżył się do mnie.

- Nie pamiętam. Nic nie pamiętam. Tylko to miasto. Zaprowadź mnie do niego!- Podniosłem głos.

- O ile mi wiadomo nic tam już nie ma. Tylko proch.-Mówiąc to spojrzał w niebo i zacisnął rękę mocnej na kiju.

- Co mam teraz począć? Błagam zaprowadź mnie. Wynagrodzę ci to.- Mówiłem przekonującym głosem.

Zastanowił się chwilę po czym się zgodził. Zobaczyłem na jego twarzy uśmiech z tego powodu się trochę zdziwiłem.

- To kawał drogi. Będziemy tam iść około dwa dni.- Stwierdził, patrząc w tym czasie na mapę.

Szedłem za nim. Moje buty były całe przemoczone jak i cały płaszcz. Mężczyzna musiał usłyszeć moje dyszenie i trzeszczące zęby bo wyciągnął z dużej, materiałowej torby nowy płaszcz. Podał mi go.

- Dziękuje. Jak mam cię nazywać?- Zapytałem.

- Możesz mi mówić Aron.

Aron wyglądał dość młodo. Ciekawiło mnie skąd wziął się na takim pustkowiu, ale bałem się zapytać. Jego oczy były bardzo jasne. Z kaptura wystawała czarna grzywka. Moją uwagę przykuła blizna na szyi. Była duża i czerwona. Musiała powstać niedawno.

- Gdy dojdziemy do lasu Karittiego, będziemy musieli szczególnie uważać. Umiesz tego używać?- Zapytał podając mi sztylet.

- Myślę, że dam radę.- Odpowiedziałem niepewnie.

Było pochmurnie. Właściwie całe niebo było zakryte. Okolica wydawała mi się znajoma. Mijaliśmy skały i jaskinie. Było dużo iglastych drzew. Czułem ciągły niepokój jakby ktoś nas obserwował. Słyszałem szmery.

- Czy ta okolica jest bezpieczna? Nie ma innej drogi?

- Tędy dojdziemy najszybciej. W razie niebezpieczeństwa dałem ci ostrze więc sobie poradzisz.- Odparł z lekką drwiną w głosie.- Mówisz, że mi się odwdzięczysz jak cię zaprowadzę? A tak właściwie co możesz mi zaoferować.- Zapytał idąc cały czas przede mną.

- Ja… Co tylko chcesz.

- Co tylko chcę…- Powiedział prawie, że szeptem.

Szliśmy w ciszy. Zaczęło robić się ciemno więc rozejrzeliśmy się za jakąś jaskinią, których było tu pełno. Aron wziął do ręki garść suchych patyków z ziemi. Ułożył równy stosik na środku i zaczął pocierać o siebie kamienie. Po kilku uderzeniach rozbłysła iskra. Usiedliśmy obok ogniska. Wzrok Arona był skierowany na płomienie. Patrzył na nie wciąż tym samym wzrokiem. W końcu odważyłem się przerwać tą ciszę.

- Dokąd zmierzałeś gdy mnie spotkałeś?- Przez chwilę się nie odzywał.

- Jak myślisz dlaczego nic nie pamiętasz?- Zmienił temat.

- Ja…- Zacząłem się zastanawiać.

- Może dlatego, że nie powinieneś tego pamiętać? Może to było tak bolesne, że wyparłeś to ze świadomości? Ale ty nadal chcesz wiedzieć.- Wciąż na mnie nie patrzył. Patykiem szturchał żarzące się drewno.

- A co mi pozostało?

- Wszystko. Możesz iść gdziekolwiek chcesz, a ty wybrałeś prawdę i w dodatku wisisz mi przysługę. Najgoeszy wybór jakiego mogłeś dokonać.- Uśmiechnął się lekko.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.- Powiedziałem oburzony.

- Wędruje po świecie, tyle musisz wiedzieć. Teraz idźmy już spać jutro ciężki dzień.- Odwrócił się i położył na zimnej podłodze. Ja zrobiłem to samo. Wyciągnąłem mój nóż i wpatrywałem się w niego przez moment. ,,Jutro będę musiał zabić?''- Pomyślałem.

Obudziło mnie szturchanie mojego przewodnika. Wstał wcześniej niż ja i w dodatku przygotował śniadanie. Zobaczyłem dwa usmażone ptaki. Były drobne i wiedziałem, że na pewno się tym nie najem. Byłem pod wrażeniem, że umiał upolować takie małe zwierzęta. W końcu to nie jest duży punkt, a strzelanie z łuku zawsze wydawało mi się trudne. Po posiłku ruszyliśmy dalej. Ku naszym oczom ukazał się długo wyczekiwany las Karittiego. Spośród tysiąca lasów jakie widziałem ten był najgęstszy i najczarniejszy. Gdy weszliśmy do środka poczułem dreszcze. Wydawało się nam jakbyśmy byli w jakimś ciemnym pokoju. Musieliśmy lekko schylać głowy, żeby nie uderzać nimi o gałęzie.

- Czy naprawdę nic nie pamiętasz? – Zapytał nagle.

- Nie pamiętam jak się tu znalazłem.

- Ale dzieciństwo… Pamiętasz?- Mówił wciąż idąc przede mną.

- Niektóre wydarzenia tak.- Odparłem po chwili namysłu.

- Na przykład jakie?- Drążył.

- Eee… - Zaśmiałem się- Pamiętam obiad.

- Z całego swojego życia pamiętasz obiad- Również się zaczął się śmiać.- Coś było szczególnego w tym obiedzie?

- Pierwszy raz jadłem go z rodzicami. Nie wiem jak wyglądali ani jacy byli, ale wiem, że coś takiego było.-Westchnąłem- A ty jakie…

- Cicho!- Przerwał mi i na chwile znieruchomiał.- Słyszysz?

Z prawej strony zauważyliśmy, że coś się zaczęło ruszać. Aron wyjął nóż i rozkazał mi stanąć za nim. Posłusznie wykonałem polecenie. Z cienia wyłoniła się twarz. Była to dziewczyna ubrana w zielsko. Miała płaszcz zrobiony z gęstego mchu, opaloną cerę i jasne splecione włosy.

- Po co tu przyszliście?- Zapytała spokojnym głosem.

- Chcemy tylko przejść do Rozilli- Odparł chłopak.

- Przejść? Dobrze wiesz, że to mój las. Nie puszczę was tak po prostu.- Mówiąc to przymknęła delikatnie oczy i zaśmiała się.

- Policzę do pięciu.

- Aron o czym ona gada?- Szepnąłem do chłopaka.

- Raz, dwa, trzy…- Liczyła.

- Chyba powinniśmy…- Zaczął mówić.

- Cztery…- Wzrok dziewczyny stawał się coraz bardziej opętany.

- Biegnij!- Krzyknął Aron pociągając mnie za rękaw. Nie zwracaliśmy już uwagi na gałęzie, po prostu biegliśmy ile sił w nogach. Z tyłu słyszałem tylko wycie wilków. Coraz bardziej się bałem.

- Będziemy jeszcze tak biec przynajmniej godzinę, ten las jest długi!- Krzyknął. Starał się opanować głos, ale widziałem, że też się bał. Z tyłu dostrzegłem jednego psa, który o dziwo nas doganiał. Z tego powodu jeszcze bardziej się zestresowałem i przyśpieszyłem. Nagle poczułem silny ból na prawej nodze. Wilk zdążył już wgryźć się głęboko w moje mięso. Przewróciłem się pociągając za sobą Arona. Obaj leżeliśmy na ziemi. Krzyczałem z bólu. Uderzałem pięściami w zwierzę, ale ono nadal gryzło. Coraz mocniej. Po moich polikach spłynęły łzy. Aron wyjął nóż i rzucił się na wilka. Ten ugryzł go w ramię, ale chłopak zdążył dźgnąć go parę razy w serce. Pies się już nie ruszał.

- Nie dam rady iść, zostaw mnie tutaj!- Krzyknąłem zdesperowany.

- Zamknij się i to zjedz- Podał mi niebieską kulkę z kieszeni kurtki.

- Co to?- Zapytałem z niepokojem- Dzięki temu nie będę cierpiał?

- Nie mamy czasu, jedz to!- Wrzasnął zdenerwowany.

Obaj połknęliśmy kulki. Nagle rzuciło mną do tyłu. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, że nie jesteśmy w tym samym miejscu co wcześniej. Poznałem tą okolice. To było blisko Rozilli. Był tu charakterystyczny głaz, który zapamiętałem.

- Dlaczego wcześniej nie mogłeś tego użyć!?- Zapytałem z wyrzutem- Mogliśmy umrzeć!

- Nie będę co chwilę tego marnował! Z magią trzeba uważać.- Wstał i podał mi rękę. Podniósł mnie i położył moje ramię na jego plecach, żebym mógł jakoś chodzić z zakrwawioną nogą. Dokuśtykałem z nim do kamienia i usiadłem na nim. Podniosłem lekko zranioną nogę i syknąłem z bólu. Aron kucnął naprzeciwko mnie. Przyglądał się ranię po czym zaczął grzebać w swojej torbie.

- Mam tu alkohol i bandaż. Muszę jakoś zatamować krwotok.

- Znasz się na tym?- Spytałem.

- Jakoś musiałem sobie radzić.- Odparł przecierając lekko ranę watką z alkoholem.

- Nie boli cię? – Wskazałem na jego ramię poplamione krwią.

- To nic takiego- Zaczął już owijać mocno moją nogę bandażem.

- Przecież widzę, że wciąż krwawisz- Wziąłem również jakąś ścierkę i zacząłem przecierać jego miejsce po ugryzieniu. Na koniec owinąłem mocno chustą.

- Nie musiałeś – Odparł odwracając wzrok.- Chodźmy, to już nie daleko.

Złapałem się niego i ruszyliśmy. Coraz bardziej zbliżaliśmy się do celu. Byłem podekscytowany, ale jednocześnie się bałem co ujrzę. Przyśpieszyliśmy kiedy dostrzegliśmy mury. Im więcej widziałem tym mój uśmiech coraz bardziej marniał. Z tej perspektywy mogłem zobaczyć wszystko. Zawalone budowle, spalone ciała i błoto. Zrobiło mi się nie dobrze. Odskoczyłem na bok i zwróciłem dzisiejsze śniadanie.

- Oto twoje królestwo- Powiedział Aron śmiejąc się.- Czy taka prawda ci odpowiada?

- Chce się rozejrzeć- Powiedziałem cichym głosem przecierając usta rękawem.

-Co, jeszcze ci mało?- Zapytał zdziwiony.

Ledwo wstałem i zacząłem kuśtykać w kierunku Rozilli.

- Poczekaj, pomogę ci.

Szliśmy uliczką. W powietrzu unosił się zapach spalenizny. W oddali zobaczyłem jakąś osobę. Byłem pewny, że żyła bo się poruszała. Przyśpieszyłem kroku. To był staruszek. Miał w dłoni siekierę, którą ostrzył pocierają kamieniem.

- D-Dzień dobry… Co tu się stało- Spytałem.

Mężczyzna podniósł wzrok znad ostrego przedmiotu i rzekł:

- A nie widać? Tylko ja przeżyłem. Przez las nie przejdę sam więc pozostało mi tu czekać i gnić. Codziennie mam takie widoki.

- Ale kto to zrobił?-Dociekałem.

- O dziwo nie najechali nas. Zgnilizna była już w środku.- Odparł i wrócił do wykonywanej wcześniej czynności.

- Co to ma znaczyć?- Zapytałem, ale staruszek już nie odpowiedział.

Zaczęło mi się kręcić w głowie. Kiwałem się na lewo to na prawo.

- Źle się czujesz? Może…- Dalej już nic nie usłyszałem bo zemdlałem.

Obudziłem się w jakimś pomieszczeniu, które nie było do końca spalone. Byłem przykryty kocem. Zobaczyłem Arona jak grzebie po szafkach.

- Czego szukasz?- Spytałem ochrypniętym głosem.

- Kładłem tu kiedyś paczkę z liśćmi herbaty- Odpowiedział nadal grzebiąc.

- Jak to kładłeś? Byłeś tu już kiedyś?

Nagle Aron się zatrzymał, zamknął szafkę. Westchnął.

- Tak mieszkałem tu.- Odparł, drapiąc się po karku.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- A po co ci to wiedzieć?- Spojrzał na mnie ze złością- To miasto to najgorsze co mogło być. Dobrze, że spłonęło.

- Nie mów tak! Wiesz ile ludzi zginęło!

- Nie było w nich nic z ludzi! Ich życia nie miały żadnej wartości, a w dodatku słyszałeś co ten staruch mówił… Sami to sobie zrobili!- Odwrócił wzrok i usiadł na ziemi oparty o betonową ścianę.

- Sami to sobie zrobili… -Powtórzył, ale o wiele ciszej.

CDN