Strażnicy Snów cz.3

Telefon komórkowy Marka zaczął wibrować po raz trzeci tej nocy. Jak zwykle robił nadgodziny, by prócz zakonu móc utrzymać siebie. Miał zasadę, że w pracy nie odbiera telefonów, ale Ren nigdy nie dzwoniła o tej porze bez powodu.

- Czego chcesz - parsknął do słuchawki. - Jestem w pracy zapomniałaś?

- Mark musisz przyjechać. - głos Ren drżał, jakby zaraz miała się rozpłakać. To do niej nie pasowało.

- Czekaj co się stało? Ty płaczesz?

- Nie przez telefon. Przyjedź tu jak najszybciej. Reszta też będzie.

- Cze... - ale Ren odłożyła już słuchawkę.

Mark przez chwilę zastanawiał się co zrobić. W końcu zdecydował się dowieźć ostatnie zamówienie. Potem zadzwonił do szefa i powiedział, że na dzisiaj kończy.

Gdy dojechał na miejsce prawie świtało. Przejeżdżając przez bramę jak zwykle przeszedł go dreszcz. - To na pewno przez te gargulce - pomyślał. Był śpiący, głodny i zły. Jeśli wzywają go bez powodu odchodzi. W ogóle odchodzi. Nie da rady tego tak ciągnąć. Drewniane deski trzeszczały ostrzegawczo, gdy szedł do salonu. Cały dwór, był jedną wielką ruderą. Rozpadające się schody, pokryte pleśnią i grzybem ściany, spróchniałe deski. Większość pieniędzy, które oddawał zakonowi, lub sekcie jak wolał mówić Mark, szły na remont. Wchodząc do wielkiego salonu zobaczył, że pozostała siódemka siedzi już przy stole.

- Siadaj - powiedziała Ren. Gdy tylko usiadł obok Lil, zaczęła mówić.

- Słuchajcie. Nie będę owijać w bawełnę. Mistrz nie żyje. - Wszyscy nie licząc Willa, który miał zawsze obojętny wyraz twarzy, zbledli. Każdy próbował coś powiedzieć, ale Ren uciszyła ich ruchem dłoni. - Opowiem wam co zaszło. Dopiero potem zaczniemy dyskutować, co dalej z zakonem. - Mark ledwo słuchał. Mistrz Tomas odnalazł go prawie dwa lata temu. Gdy powiedział mu, że jest wyjątkowy, Mark, któremu zawsze zdawało się, że nigdy niczego nie osiągnie, poczuł coś w rodzaju ulgi. Ktoś w końcu zobaczył w nim potencjał, a to sprawiło, że postanowił poświęcić swoje życie zakonowi. Myśli o odejściu z "sekty", z tak głupiego powodu, wyglądały teraz jak zdrada. Nie tylko jego przyjaciół, którzy siedzieli przy tym stole, nie jego mistrza, ale samego siebie.

- Dlatego też uważam, że jak najszybciej musimy odszukać duszę tego chłopaka. Tylko tak możemy się dowiedzieć co zaszło - zakończyła opowieść Ren. - Teraz musimy szybko wybrać nowego przywódcę.

- Kogo? - zapytała Lil. - Jest nas siódemka nie licząc Willa, który tylko zajmuje się domem. Nikt z nas nie ma, ani wiedzy, ani umiejętności, by prowadzić zakon.

- Ja odchodzę. - wtrącił George. - Nie dam się niczemu pożreć w czasie "wędrówki".

- Ty tchórzu! - krzyknęła Anna. - Byłeś bezdomny, nie miałeś dachu nad głową. Mistrz dał ci wszystko. Dom, rodzinę, a ty odchodzisz!? Ty cholerny ...

- Cisza! - przerwała Ren. - To nie jest moment na spory.

- Muszę się zgodzić z Lil - powiedział Mark. - Nikt z nas nie jest na tyle silny, by prowadzić zakon.

- Z nas może nie. Ale chyba wiem jak temu zaradzić - przerwał niespodziewanie Will. Podobno zajmował się domem na długo przed tym, jak mistrz wstąpił do zakonu. - W pokoju za nami znajduje się stara kamienna mapa miasta. Na niej jaśnieją punkty. Są to kolejni potencjalni klienci. Tak?

Wszyscy zgodzili się bez słowa. Większość z nich pierwszy raz słyszało niski tubalny głos Willa. Nie pasował on do człowieka, o tak wątłej posturze.

- Wczoraj towarzyszyłem mistrzowi, gdy szukał kolejnej osoby do przeprowadzenia. Na mapie przez chwilę pojawił się bardzo jasny punkt. Światło to przysłoniło wszystkie inne. Po chwili, jednak zgasło.

- I? - zapytał z niecierpliwością George. - Może będziesz się streszczał?

Will zdawał się w ogóle nie przejmować.

- Światło mistrza na mapie było dużo słabsze. Co oznacza, że w mieście może być ktoś potężniejszy od niego. Jeśli uda się go odnaleźć i przekonać, by poprowadził zakon mamy szansę na przetrwanie. Istnieje też szansa, że ta osoba jest zabójcą, wtedy możemy się zemścić.

W pokoju nastała cisza. W końcu Mark nie wytrzymał.

- Pamiętasz, gdzie to było?