Poprzednie części: Super by było... część 1
Super by było... część 3
Super by było, gdyby ludzie, którzy dają ci rady sami się do nich stosowali. By byli żywym przykładem na to, co mówią. By zanim zaczną coś nowego, kończyli poprzednią czynność. Byś mógł na nich patrzeć i podziwiać, a nie kręcić głową, myśląc ,,i kto to mówi”.
~*~
Całość w Zeszycie szóstym mojej książki Opowiadania z zakładką :)
Komentarze (8)
To, czego oczekiwałem w poprzedniej części doczytałem się w dzisiejszym tekście, mianowicie mam na myśli zapaść egzystencjalną. Nawet to jest bardziej realne, po takim nokdaunie traci się orientację, dopiero po czasie doszło to do Lidki, stąd ten hm..bajzel i nie mówię tylko o rozgardiaszu w pomieszczeniu. Chyba to właśnie tak ma działać ten mechanizm naszej osobowości, kumuluje wszelkie bodźce, brak kogoś, by zdołować, pozbawić sił do racjonalnego przyjęcia wiadomości.
A jednak! Koleżanka w odpowiednim momencie „ubrała” się w strój belfra i ruszyła z odsieczą, by poskromić demony rezygnacji, wycofania. Mówi się, że dobry ojciec to surowy i ta dewiza była na piedestale działań Ani, która pewnie i zdecydowanie zaakcentowała, co jest do ogarnięcia. Tu trzeba nie lada umysłu, by poukładać dana osobę, postawić do pionu, ważna jest znajomość człowieka, jego wrażliwości. Jak wyszło? Dość powiedzieć, że obie panie się nie spisały, jednej brakło chęci do nawiązania konwersacji, drugiej poruszyły się struny ambicji.
Jeśli to prawda, że po alkoholu człowiek pokazuje prawdziwe oblicze, to Lidka jest dość wyrazistą osobowością, nie trzeba jej popychać na arenę, sama szuka firmamentu. Pewnie już od dziecka potrafiła postawić na swoim, bo nie jawi mi się jako mała Lidzia, której dziadziuś na kolankach robił hopa, hopa, czy bujał na koniku. Co prawda w sposób egzaltowany wypowiedziała kwestię romantycznego zakończenia seansu kinowego, ale jednak to świadczy o temperamencie. A tak na marginesie, to ten szczęściarz jeśli by jego serce przetrzymało horror, to już w bramie mogłoby doznać uszczerbku, w końcu to zbyt duża dawka wrażeń,
I jeszcze na koniec o internetowym poznawaniu swej połówki. Otóż pamiętam do dziś list do redakcji pewnego czasopisma, gdzie dziewczyna kajała się za swe zachowanie względem pewnego młodzieńca poznanego przez daną prasówkę. Po powypisywaniu bajerów, przyszła konfrontacja w realu bez uprzedniego wglądu w powierzchowność. Na jego nieszczęście był mało reprezentatywny i dziewczyna dosłownie uciekła, pozostawiając go z bukietem kwiatów. Nie mam pytań, komentarz zbyteczny.
Liczę, że jednak ta rozmowa coś dała i to zarówno Lidce jak i Ani i obie dłuuuugo nie będą mogły zasnąć, analizując każde słowo, gest, by….ale tego się dowiem z 4 części.
Pozdrawiam.
Ty masz dar do czytania tekstu i tego, co między wierszami :) Idealnie odczytujesz wszystko, co nawet nie do końca jest napisane :) To jakiś fenomen :) Pozdrawiam :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania