Świat jest mały, część 6a

Część szósta : Sylwester

-Cześć zakochany – rozpoczął Łukasz, dzwoniąc w wolnej chwili do Wiktora – co słychać?

-Kręcę muchy – odparł zachrypniętym głosem – ale powinienem fiuta sobie wkręcić w imadło, a nie haczyk.

Łukasz parsknął śmiechem.

Coś ty znowu zmalował? – spytał.

- Uchlałem się wczoraj jak świnia i znów przywlokłem jakąś panienkę na nockę. To przez te wolne dni. Najpierw weekend, potem święta i znowu weekend. Ludzie mają tyle wolnego, że woda sodowa uderza im do głowy.

-Mów za siebie. To tobie uderza i to nie woda sodowa i nie do głowy. Za dwa dni spotkanie stulecia. Przylatuje twoja Barbie, a ty laski wyrywasz? – mówił pouczająco Łukasz.

-Chyba się boję tego spotkania – odparł skruszonym głosem Wiktor – tyle kłamstw jej nawtykałam, a najgorsze to, że mieszkam w mieście, którego nienawidzi, a chyba faktycznie się zakochałem.

-Myślę, że na pewno. Tak jak o niej mówisz, to nie mówiłeś o żadnej wcześniej.

-Z żadną też nie przegadałem tyle godzin.

-Dobrze wam zrobiło, że poznaliście się na internetowej randce, a nie w nocnym klubie.

-Ale jak jej mogłem to zrobić?

Łukasz znów się roześmiał.

-Stary, ty masz wyrzuty! Ale wpadłeś! – śmiał się radośnie – dopiero jutro wasze pierwsze spotkanie, to zalicz tę wpadkę do przeszłości. Przed wami góry, pierwsza wspólna noc potem Sylwester. Już jestem ciekawy, jak ona wygląda.

-Doczekasz się. A o której wy przyjedziecie? Nie każcie na siebie czekać do wieczora.

-Nie będzie tak źle. Wyjedziemy koło południa, to przy dobrych wiatrach na szesnastą będziemy. Dziewczyny muszą przygotować żarcie i siebie. Nie wiesz, jak to jest, strojenie się zajmuje im najwięcej czasu.

-To ile par w rezultacie będzie?

-My, wy, mój brat z dziewczyną, mój klient z żoną i para ich znajomych. Co się martwisz? Każda para ma własny pokój z łazienką, to się zamkniecie w pokoju i nikt wam nie będzie przeszkadzał – znów się roześmiał. – Ty wykorzystaj raczej ten czas, kiedy będziecie sami, bo jak przyjadę, to ci nie odpuszczę. Musimy się napić.

-Spokojnie – roześmiał się pierwszy raz w tej rozmowie Wiktor – nasz długi weekend nie kończy się na Sylwestrowej nocy. Policz, ile wolnych dni jest po niej.

***

Ośnieżone stoki gór. Strzeliste iglaki, a pomiędzy nimi drewniany dom z mocno spadzistym dachem udekorowany świątecznymi, białymi światełkami, które skrzyły się w zapadającej ciemności jak lodowe gwiazdki.

-Jesteś u celu – poinformował głos z GPS.

-Pięknie tutaj – powiedziała Ewa, zakładając kurtkę. – Zabierajmy torby, bigos, sałatki…

-Alkohol – wtrącił Łukasz, otwierając drzwi samochodu.

Drzwi drewnianego, bajkowego domku otwarły się i na progu stanął Wiktor.

-Witam wszystkich! – wykrzyknął, rozkładając ręce, jakby chciał objąć wszystkich przybyłych. – Ale to chyba nie wszyscy! Gdzie macie resztę!?

-Zgubili się gdzieś po drodze – powiedział Grzegorz.

-Grześ zabieraj woreczki z chlebem – odezwała się Iza.

Grzesiek wydobył kolejno z bagażnika worki z pokrojonym chlebem i układając je pomiędzy palcami dłoni, mamrotał coś pod nosem.

-Nie przedrzeźniaj mnie, tylko chodź – pośpieszała go dziewczyna.

Cała czwórka obładowana torbami, garnkami i miskami weszła do środka.

***

Duży salon z aneksem kuchennym, a w nim na drewnianej, dębowej podłodze cztery skórzane sofy w czekoladowym kolorze. Dwie naprzeciw siebie, na krótszych ścianach salonu, a przed nimi dębowe ławy. Kolejne dwie obok siebie wzdłuż długiej ściany pod rzędem okien. Na sofach kilka żółtych jak słońce poduszek rozświetlających pokój. Naprzeciw okien kominek z palącym się ogniem. Nad nim długi obraz panoramy Tatr. Obok kominka, w głębi salonu blat – bar z trzema wysokimi krzesłami i wejście do kuchni.

-Jak tu przytulnie – zachwyciła się Ewa, trzepiąc buty.

-Zapaliłem nawet w kominku – przechwalał się uśmiechnięty Wiktor.

Całe towarzystwo weszło do środka. Zaczęło się rozbieranie, rozpakowywanie jedzenia i rozmowa o trasie dojazdowej.

-A gdzie twoja Barbie? – spytał nagle Łukasz, nie widząc partnerki przyjaciela.

-Czemu tak o niej mówicie? – wtrąciła się Ewa z niezadowoleniem w głosie.

-Bo tak ma na imię – powiedział Wiktor – Barbara, więc dla mnie Barbie.

W tym momencie do salonu weszła jego ukochana.

-Oto ona – dodał.

Ewa spojrzała na dziewczynę i w momencie dreszcz przerażenia przebiegł jej przez ciało, jednak radość ze spotkania wzięła górę.

-Basia! – wykrzyknęła serdecznie.

Dziewczyny wpadły sobie w ramiona.

-To wy się znacie? – spytał zdziwiony Łukasz.

-To ta Basia, za którą pracuję. Opowiadałam ci o niej – wyjaśniła mężowi.

I szepnęła Basi na ucho.

-Opowiadałam, co chciałam.

Nie kryjąc zadowolenia, zabrały się za przygotowanie stołu.

W tym czasie bracia oraz Iza zabrali torby z ubraniami i poszli na górę wybierać pokoje.

-To wy sobie gadajcie, a ja przyniosę drewna do kominka – oznajmił Wiktor, zabierając wiklinowy kosz.

-Nie martw się – zaczęła Ewa – o niczym z twojego prywatnego życia nie opowiadałam Łukaszowi. Zwłaszcza teraz jak jesteś z Wiktorem, nie powiem. To jego najlepszy przyjaciel.

-Wiktor dużo wie – powiedziała Basia – on też ma swoje grzeszki. Zwłaszcza ten, że jest z miasta, z którego ja uciekłam. Ciekawa jestem, kogo tu jeszcze spotkam.

-Tych ludzi co przyjadą to i ja nie znam. To Łukasza klient z żoną i jego znajomi.

-A o nas mówiłaś ? – spytała Basia nieśmiało.

-Coś ty – odparła Ewa, przyciszając głos – długo o tym myślałam, ale wyszło, jak wyszło.

-Ja zaraz zapomniałam – roześmiała się Basia – dopiero przypomniałam sobie w samolocie, jedząc kanapkę i czując na palcach twoją pipkę.

-Przepraszam – roześmiała się Ewa, łapiąc się za usta.

W tym momencie pod dom podjechał kolejny samochód. Z góry zbiegł Łukasz, by przywitać gości. Przejął rolę gospodarza. Wszyscy kolejno zaczęli wchodzić do środka.

-To jest Piotrek i jego żona Natalia – przedstawiał kolejno – a to Ewa, moja żona i Basia.

-My się znamy – odezwała się Baśka, patrząc na Piotrka – jeszcze ze studiów.

I tym razem ona szepnęła Ewie na ucho.

-A nie mówiłam.

-A to są – ciągnął Łukasz – dwie panie, których nie znam.

Jedna z osób odstawiających torby wyciągnęła do niego rękę.

-Tomek jestem.

-O przepraszam – zawstydził się Łukasz – macie obydwoje dżinsy, kolorowe kurtki i długie włosy, więc pomyślałem, że to dwie dziewczyny.

-Nic nie szkodzi - uśmiechnął się Tomek – nie ty pierwszy i pewnie nie ostatni. A to moja dziewczyna Magda.

Całe towarzystwo ogarnął dobry humor. Zaczęli opowiadać wesołe zdarzenia ze swojego życia.

-A żaden facet nie pomylił cię z dziewczyną w innej sytuacji? – spytał rozbawiony Łukasz – no wiesz w jakiej.

Tomek również pod wpływem dobrego humoru, roześmiał się.

-Nie, nie pomylił.

Do salonu wszedł Wiktor z koszem pełnym drewna. Tomek zerknął w jego stronę.

-O, Wiktor. Witam.

Chłopak nieco zmieszany, udając zmęczenie, ociągając się, odparł:

-Witam przyjacielu.

Łukasz w sekundzie przypomniał sobie sytuację z fast foodu i telefoniczną rozmowę nazajutrz, teraz był pewien, że to ten sam chłopak, którego wtedy spotkali, a tym samym, z którym jego kumpel spędził ową noc.

Z korytarza dobiegł stukot schodzących po schodach. Do salonu weszła Iza z Grzegorzem.

-Cześć wszystkim – przywitał się chłopak – jestem Grzesiek, a to Iza.

Tomek przedstawił się wyciągając rękę. Objął Magdę w pół i przyciągnął do siebie.

-To moja lepsza połowa – oznajmił, przedstawiając dziewczynę.

-Cześć Madzia – odezwała się Izabela z nieukrywanym niezadowoleniem.

-Cześć – wyciągnęła ręką, szczerze się uśmiechając. – Popatrz, musiałyśmy tutaj przyjechać, żeby się poznać, a od dziecka jesteśmy sąsiadkami.

Wszystkich chciałabym tu spotkać, ale nie ciebie, przebiegło Izie przez myśl.

Natalia kładąc rękę na mocno zaokrąglonym brzuchu, wyrwała ją z nieprzyjemnych myśli.

-Natalia, a to ktoś, kto ma być dla nas niespodzianką.

-Nie chcecie wiedzieć, czy to dziewczynka, czy chłopiec? – spytała.

-Nie, choć nie ukrywam, że wolałabym dziewczynkę.

-A chłopczyka się dorobi – roześmiał się Piotrek, witając nieznajomą.

Atmosfera przygotowań sprzyjała opowieściom o minionych świętach, zeszłorocznym Sylwestrze i urokach miejsca, w którym się teraz znaleźli. Kiedy blat-bar był suto zastawiony jedzeniem i udekorowany zapalonymi świeczkami ustawionymi pomiędzy nim w kieliszkach na wysokich nóżkach, Ewa zabrała głos.

-Wszystko gotowe. Sałatki, wędlina, dodatki, napoje stoją tutaj – wskazała na bufet – gorące dania będziemy grzać przed podaniem. Dochodzi szósta, mamy więc trochę czasu na przebranie i makijaż. O której zaczynamy?

-Myślę, że koło ósmej – odezwała się Natalia.

-Gdyby któraś z pań miała ochotę, by ją uczesać, to zapraszam do mojego pokoju – zaproponowała Magda – tylko nie wiem, który to pokój – roześmiała się.

Powoli kolejno większość zaczęła opuszczać salon.

-A ciebie proszę, żebyście nie zaczynali pić alkoholu przed rozpoczęciem imprezy – skierowała Ewa prośbę do męża.

-Ja też zaraz idę na górę, coś tylko powiem Wiktorowi – usłyszała w odpowiedzi.

Kiedy w salonie został już tylko Wiktor i bracia, zegarmistrz spojrzał na przyjaciela wymownie i rzekł.

-Ty może lepiej nic nie mów.

Łukasz pokiwał głową przytakująco, szukając czegoś w komputerze. Po chwili zwrócił się do kolegi.

-Wprawdzie nie będą to piersi, jakie lubisz, ale dedykuje je tobie.

Z głośników zabrzmiał tekst ,, Będzie. Będzie zabawa! Będzie się działo! I znowu nocy będzie mało. Będzie głośno…”

-Coś konkretnego miałeś na myśli? – spytał Wiktor.

-A o czym konkretnie pomyślałeś? – odpowiedział Łukasz pytaniem na pytanie i wyszedł z salonu, śmiejąc się do rozpuku.

Grzegorz wyszedł za nim. Chłopak został sam. Podszedł do kominka i dokładając drew, zastanawiał się, czy powinien przejmować się obecnością Tomka. Normalnie go przywitał, jest z dziewczyną, wyjaśnili sobie wszystko dawno temu. Nie ma sensu się przejmować. Łukasz wie, ale to jego przyjaciel, pary nie puści. I jeszcze jego Barbie. Kobieta, na którą trafił przypadkowo w Internecie, ale wie, że odkąd ją poznał, nie chce wieść życia poszukującego przygód samotnika. Zdał sobie sprawę, że choć znał tylu ludzi, był samotny.

***