Świat za Peronem 9i3/4 ~ Rozdział 1

Pierwszy dzień w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie był najważniejszym wydarzeniem dla nauczycieli, jak również dla przyszłych i obecnych uczniów. Tego dnia młodzi czarodzieje i czarodziejki dostawali swoją szansę kształcenia umiejętności pod okiem wyspecjalizowanej kadry, a starsi, doświadczeni mieli doskonałą okazję do popisów i ustawianiu nowych do pionu. Podczas uroczystości przyjęcia, każdy uczeń dostawał przydział do jednej z rodzin, która robiła wszystko, żeby nie tylko pokonać innych, ale również zapewnić bezpieczeństwo jej członkom. Całe wydarzenie miało miejsce w Wielkiej Sali o wysokim sklepieniu, gdzie sufit zastępowała panorama granatowego nieba, poprzecinana lewitującymi świeczkami. Dokładnie pod nimi stały cztery, długie stoły pełne dzieciaków w różnym wieku, zaczynając od najstarszych siedzących najbliżej drzwi, a kończąc na pustych miejscach dla pierwszoroczniaków przed sceną, na której zasiadali nauczyciele.

W sali panował prawdziwy rozgardiasz. Zamiast cichej i spokojnej atmosfery panował chaos, przerywany ciągłymi wybuchami błyskawic na granatowym sklepieniu. Uczniowie przekrzykiwali się nawzajem, wymieniając najnowsze informacje o świecie, sporcie, plotkach i wiadomościach z Proroka Codziennego, w którym zamieszczono obszerny artykuł pod tytułem "Czy Hogwart jest zagrożony?".

Nagle rozległ się głuchy dźwięk drewnianej laski o marmurową posadzkę. Gwara ucichła, a na środku sceny, zaraz za mównicą ozdobioną złotą sową ze schowanymi skrzydłami stanął mężczyzna w długim, ciemnobrązowym płaszczu zapiętym pod szyją. Jego twarz poprzecinana była licznymi bliznami, z których część próbowała chować się za czupryną rdzawych włosów. Największą uwagę przykuła jednak skórzana opaska, na której znajdowała się profesjonalna proteza oka, dzięki której mężczyzna widział wszystkich jak na dłoni. Robiąc jeszcze dwa uderzenia, odstąpił na bok, a jego miejsce zajęła wysoka czarownica w ciemnozielonej sukni, zahaczającej o podłogę. Mierząc wszystkich uważnym spojrzeniem, wyjęła różdżkę i wykonując pełny obrót dłonią, otworzyła główne drzwi.

Do środka wmaszerowała pokaźna grupa nowych, zdenerwowanych uczniów. Każdy z nich obawiał się ceremonii przydziału bardziej niż czekających ich ośmiu lat nauki. Dzięki krótkiej chwili w pociągu mogli poznać się trochę i omówić każdy z Domów. Zdecydowana większość pragnęła z całego serca dostać się do Griffindoru, by poczuć obecność najlepszych absolwentów tej szkoły. Inni obstawiali Ravenclaw i Hufflepuff. Nikt natomiast, zważywszy na burzliwą historię, nie chciał wylądować w Slytherinie, mimo iż właśnie ta Rodzina była zachwalana przez wysoko postawionych czarodziejów pracujących w Departamencie Magii.

Ustawiwszy uczniów w szeregu, kobieta zaczęła wyczytywać kolejne nazwiska dzieciaków, na których głowach spoczęła Tiara Przydziału. Ponad połowa pierwszoroczniaków nie chciała zaakceptować ogłoszonego werdyktu i zalewała się łzami, ośmieszając się przy tym na starcie. Kolejni natomiast cieszyli się z przydziałów, zwarzywszy, że kilka razy z rzędu zwyciężał Griffindor.

— Rose Weasley — wyczytała dyrektorka, uśmiechając się pod nosem. Córka najlepszej uczennicy w dziełach szkoły pomyślała. Jeśli odziedziczyła inteligencję po matce, wyrośnie z niej dobra i zdolna czarownica.

Zdenerwowana dziewczyna wspięła się po złoconych schodach i zajęła wyznaczone miejsce. Włożona na nią Tiara nie myślała za długo.

— Panna Weasley — rzekła czapka — Tutaj nie będzie problemu. Griffindor.

Odetchnęła z ulgą. Rodzice byliby z niej dumni. Matka zawsze jej powtarzała, żeby była dobrej myśli. Jej ojciec natomiast, gdy zobaczył list, zaczął żartować, że ją wydziedziczy, jeśli nie trafi do tego samego Domu co oni.

Kolejny był Scorpius, syn Dracona, który pewny swego usiadł na stołku i za nim jeszcze Tiara dotknęła jego głowy, wstał i powędrował do stolika Slytherinu.

— Dobrze zrobił — mruknęła czapka, skupiając wzrok na ostatnim z uczniów.

Nagle drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się na oścież i do środka weszła czwórka, ubranych w ciemne szaty dorosłych. Na ich widok grono pedagogiczne uśmiechnęło się od ucha do ucha i złożyło owacje na stojąco.

— Spóźnieni — powiedziała cicho dyrektorka, wychodząc im na spotkanie i ściskając każdego z nich.

— Przepraszamy — rzekła młoda kobieta, uwalniając się z uścisku — Czy moja Rosie...

— Tak. Zapraszam na środek — odparła, po czym zwróciła się do uczniów — Przedstawiam wam byłych absolwentów Hogwartu i nowych nauczycieli. Hermiona Weasley, eliksiry. Ron Weasley, magiczne stworzenia i pomocnik naszego gajowego. Nevil Longboton, zielarstwo. Harry Potter, obrona przed czarną magią i wicedyrektor szkoły. A teraz zakończmy ceremonię przydziału. Ostatni uczeń to Albus Severus Potter.

Założenie Tiary padło na stojącego obok mównicy nauczyciela w brązowym płaszczu, który skinął głową do dyrektorki. Po dłuższej chwili czapka odpowiedziała.

— Slytherin.