Światło

Idąc przez pustkowia, walcząc całą siłą swojej woli z cierpieniem,

spotkałem Światło.

Piękno wbijające się w pamięć ludzką bez żadnej litości dla jego świadomości.

Sparaliżowany stanąłem w miejscu czując zachodzące we mnie zmiany.

Co w życiu może być bardziej rzeczywiste?

Co może być bardziej realne?

Jak mogłem być tak ślepy?

Mrugnąłem.

Od tej pory moje oczy stały się dla mnie obiektem zupełnej pogardy.

Jak ślepiec szedłem w poszukiwaniu utraconego sensu życia.

Potykając się, upadając z bezsilnym i bezgłośnym okrzykiem na ustach.

Jaką wartość ma moje cierpienie, kiedy to co widzę i czuję nie jest tak naprawdę realne?

Co ja robię w tym tak mętnym i niedoskonałym świecie?

Dlaczego jestem uwięziony w tej niedoskonałej skorupie?

Nieustająca wędrówka zupełnie wyczerpała moje wątłe ciało.

Nogi załamywały się pod ciężarem raz za razem stawianego na nich korpusu.

Być może Światło było tylko chwilowym przywidzeniem?

Być może moja wędrówka poszła na marne?

Co jeśli tak naprawdę podążam w ciemność?

Widzę je.

Światło.

Czuję jego blask.

Czy to na pewno ono?

Czy mój organizm znalazł się już na końcu wytrzymałości?

Średnia ocena: 4.8  Głosów: 4

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (2)

  • betti 15.10.2019
    Ciężko to się czyta i jeszcze ten zapis pod linijkę... po co?
  • Wertyt 15.10.2019
    Na tak. Bo istnienie to niepewność, pytania i mgła. A z odpowiedziami to różnie bywa...

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania