Opoowi *** Szczupła wizyta

Dzwonek.

((((!))))

Jestem zamyślony, więc odruchowo otwieram drzwi. Zwykle tego nie czynię.

Kiedyś widziałem film, gdzie przez judasza strzelono facetowi w oko.

Później już nic nie zobaczył, zarówno przez zdrowe, jak i przestrzelone.

Od tego czasu jakoś nie mam chęci do patrzenia przez dziurę, by stwierdzić , kto przyszedł.

Ale przeważnie jestem odważny i jednak spoglądam.

Dzisiaj nie patrzę. Po prostu otwieram.

Przed moim progiem stoi strasznie chudy… człowiek.

Nawet mógłbym przysiąc, że jeszcze chudszy ode mnie – chociaż należę do bardzo szczupłych.

To tu, to tam, wiszą na nim – mokre szmatki. A przynajmniej, tak mi się wydaje.

Nie pachnie, ale też nie śmierdzi. Trochę jak ja.

Nie zawsze mam ochotę, na dokładne mycie wszystkich szczegółów.

Mówię o nim w rodzaju męskim, ale tak naprawdę nie wiem, czy jest kobietą, czy mężczyzną.

– Czy mogę skorzystać z telefonu – grzecznie pyta

– Ależ proszę – odpowiadam też grzecznie – Nie zimno panu / pani ?

– Jestem mężczyzną.

– Proszę wejść. Chce pan jakieś okrycie?

– Lepiej nie. Przesiąknie, po jakimś czasie. Zostanę takim.

Nie wiem co myśleć o tej sytuacji. Dawno przestałem się czemukolwiek dziwić.

Mam widocznie taki pokręcony charakter. Jestem piekielnie ciekawy, gdzie on będzie dzwonił.

Nie ma komórki. Dziwne. Wręcz niebywałe.

– Proszę dzwonić – mówiąc to, podaję telefon.

– Ja tego… no… nie wiem, co i jak.

– Nie wie pan?

– Nie

– Pan mi wygląda na zmartwionego. Zje pan coś?

– W moim stanie? Raczej nie. Pobrudzę podłogę.

– A może się pan napije?

Nagle sobie uświadamiam, że plotę od rzeczy. Jak jakiś wariat w czubatej sytuacji.

Przecież on nie może jeść. Ani pić. Psu na budę to wszystko.

Albo nawet nie. Nie mam psa ani tym bardziej – budy. Mam tylko w miarę czystą podłogę.

– A te skrawki, co z pana zwisają? Co to właściwie jest?

Proszę mi wybaczyć moje wścibstwo. Pytam z czystej ciekawości.

– Należą do mnie. Po jakimś czasie, same odpadną.

– No tak, rozumiem. Same.

{Byle nie na moją podłogę – pomyślałem omyłkowo rozsądnie}

Coś mi zaczyna świtać, w tej pomieszanej głowie. Widzę, ale nie wiem dokładnie co .

Niby się nie przejmuję tą cała sytuacją. Mój rozum tak.

Mam prawie pewność, że się trochę zawiesił.

– Niech pan wreszcie usiądzie. Proszę tak nie stać. Skurcz pana złapie.

– Skurcz? A w czym?

– No jak to w czym. W łydce na przykład.

– W łydce? Pan raczy ze mnie żartować. Aż mnie serce… Mniejsza z tym.

Pan się nie musi martwić moim skurczem. Ale swoim – dajmy na to – jak najbardziej.

– No tak. Racja. Położę folię na krzesło. No niech pan wreszcie siada. Pan się...

– … dosyć należał. To pan chciał powiedzieć ?

I nagle mnie olśniło. Wreszcie się dowiedziałem - od samego siebie – jaką funkcję sprawuję.

Byłem święcie przekonany, że na tego typu dziwactwa jestem całkowicie uodporniony.

Że już mnie cokolwiek, nie potrafi zaskoczyć. A jednak. Zapomniałem kim jestem.

– Nie musi pan nigdzie dzwonić.

Rozumiem, że w jakiś niepojęty sposób został pan wypłoszony…

– To niestety prawda. Dlatego tu przyszedłem. Zgubiłem drogą powrotną. Ale moja…

– Chwilę. Mam pytanie. Długo pan tam był?

– Nie pamiętam.

– Mniejsza z tym.

– Pan mi pomoże? Prawda?

– Prawda… Co tak mlasknęło?

– To ze mnie spadło. Przepraszam.

– Nie szkodzi. Wciągnę odkurzaczem.

– Dziękuję. Taki pan wyrozumiały.

– Słyszę klekotanie. To pan?

– To ja. Mam drgawki. Ze wzruszenia.

Teraz już nie mam wątpliwości. Jestem cieciem na cmentarzu.

A jego biednego wykopano. Może nawet okradziono. I z tego stresu - ożył.

W tym całym szoku, wszedł do pierwszej chałupy, którą napotkał.

Biedaczysko. Mam nadzieje, że jego łóżeczko, jest całe.

Klasnąłem wesoło i zawołałem:

– No to panie szanowny.!!! Wracamy do trumienki!!!

– To znaczy ja wracam. Pan chyba nie?

– Bez obaw, drogi panie. Mam tylko nadzieję, że mnie nie wykopią.