Taka sobie historyjka o zemście

Czy jestem demonem?

Czy to jedna z tych chwil, dla których trwałam przez tysiąc lat?

Dźwięki radosnej melodii, zapraszającej do zabawy, wydają się brzmieć niepokojąco na terenie opuszczonego wesołego miasteczka.

Niby wszystko wygląda normalnie, światła się świecą, a karuzele działają, kręcą się w koło białe ozdobione rumaki, brakuje tylko ludzi, jak gdyby ktoś ich wymazał.

Tak dobrze pamiętam jej twarz, rysy kobiety, która przed wiekami zabrała mi wszystko i uczyniła tym, czym jestem dziś. Uśmiecha się, nie pamiętając niczego ze wcześniejszych wcieleń. A nawet gdyby, czy była by w stanie, oddać mi to wszystko co ukradła? Nie sądzę.

Wedle zasad nie mogę jej zabić, mogę jednak sprawić, że życie stanie się dla tej kobiety pasmem udręki i beznadziei. Chcę patrzeć, jak cierpi.

- Otrzymałam zaproszenie. - Rozglądając się niepewnie, wyjmuje z torebki, blankiet z tłoczonego papieru. - Nie rozumiem jednak, dlaczego i gdzie są pozostali goście?

Bardzo chcę, żeby wyraz mojej twarzy pozostał przyjazny. Jeszcze przez chwilę.

- To małe przyjęcie, do wyprawienia którego zainspirowało mnie zdjęcie, które chciałam ci oddać – uśmiecham się. - Czy ono nie należy do ciebie?

Ze starej, spłowiałej fotografii uśmiechają się radośnie dwie małe dziewczynki, trzymane za rączki przez dumnych rodziców, a sceneria do złudzenia przypomina miejsce, w którym jesteśmy obecnie.

- Tak, to moje, tylko skąd…? - Wydaje się coraz bardziej zdezorientowana. Czule gładzi śliski papier fotograficzny, gdy tylko zdjęcie trafia w jej dłonie.

Niemal widzę, jak w jasnych oczach przesuwają się wspomnienia.

- Kiedy byłam mała, rodzice zabrali nas do wesołego miasteczka i zrobiliśmy to zdjęcie – wyjaśnia, a jej uśmiech staje się jeszcze szerszy.

Nienawidzę tego. Ona nie ma prawa do szczęścia.

Chwytając lekko za ramię, obracam ją w prawo.

- Popatrz, tam stoisz ty, z tego właśnie dnia.

Z czterech postaci, trzy rozmywają się bez śladu. Mała dziewczynka w opasce z króliczymi uszkami wpatruje się w nas niepewnie, nic nierozumiejącym wzrokiem.

- Nienawidzę, że jesteś szczęśliwa – szepczę do ucha dorosłej wersji, jak zahipnotyzowanej, wpatrującej się w małą siebie. - Tchnę w twoje życie smutek, to będzie mój prezent.

Wymijam ją, by podejść do dziecka.

- Witaj – szepcze, przykucając. - Nie masz szczęśliwej rodziny. Matka krzyczy na ciebie bez przerwy, a ojciec mówi, że jesteś największym niepowodzeniem ich życia. Od kiedy przyszła na świat twoja siostra, widzą tylko ją, ciebie nikt nie chce.

Z zadowoleniem obserwuję, jak usta obu zaczynają drżeć. Kontynuuję.

- Tego dnia, kiedy przyszliście do wesołego miasteczka, rodzice zostawili cię w nim. To był najsmutniejszy dzień twojego życia.

Oczy dziecka stają się puste, pojawiają się w nich maleńkie czarne dziury braku nadziei. Mała staje się rozpaczą.

- Idź do niej – nakazuję stworzonemu przez siebie demonowi. - Zagnieździj się na sercu i uczyń jej życie smutnym.