To co czeka na zakręcie. Rozdział 3

Miriam wyszła ze szwajcarskiego kina. Właśnie gdy wraz z Johnem z sukcesem przeszukali budynek.,zauważając miejscowy gang, natychmiast poinformowała o tym swego towarzysza zaślepionego widokiem świeżej żywności. W mgnieniu oka wbiegła do środka i się ukryła.

John tak nie uczynił i dał zdemaskować się bandziorom. Trzech zbirów podeszło do osłupiałego mężczyzny, mocno go poturbowało, zabrało zdobytą żywność i słysząc płacz, weszli do środka kina. Pobity próbował ich zatrzymać, jednak na nic nie zdały się jego trudy. Najwyższy zbir, wysoki o czarnej karnacji blondyn, kopnął go w twarz i powiedział:

-Chłoptasiu jak nie chcesz skończyć swojego marnego życia, lepiej nam powiedz, kto jest w środku.

John od śmierci matki poprzysiągł sobie, że obroni siostrę za wszelką cenę. Był twardy, nie dał się im złamać marnymi groźbami i serią uderzeń, które z ciosu na cios, były coraz to mocniejsze.

-Nic nie powiesz, co?!-Znowu kopnął Johnego i powtarzał uderzenia do czasu kiedy jego koledzy nie wywlekli płaczącej kobiety na zewnątrz.

-Patrz, co znaleźliśmy w środku! Niezła dupa może się z nią zabawimy?-Mężczyzna pomimo, iż był obolały, próbował coś zrobić. Wtedy zbir, który minutę temu go przesłuchiwał, pomógł mu wstać, odwrócił się do niego plecami tylko po to by znowu spojrzeć mu w oczy, poklepać go po ramieniu i zamknąć w niedźwiedzim uścisku

-Ho ho mimo moich gróźb i licznych kopniaków wstałeś, nie zdradzając panienki. Godne podziwu-Napastnik puścił go, położył ręce na szyi i zaczął mocno ją ściskać.

-Ale widzisz, jest jeden problem, nie powiedziałeś mi, kto jest w środku. A co najgorsze ja i moi koledzy nie widzieliśmy od miesięcy kobiety. Dlatego, żebyś nie cierpiał, widząc, co z nią robimy, dam ci szybką śmierć.

Dryblas rozluźnił uścisk i skręcił dla Johnego kark, bardzo szybkim i zręcznym ruchem, swych monstrualnych rąk.

Miriam zaczęła się wyrywać. Czuła nienawiść do otaczającego ją świata, chciała zabić wszystkich tych gnoi, a zaraz potem wypatroszyć na miejscu. Ostatnia osoba, która była jej bliska teraz nie żyje z powodu marnej porcji jedzenia.

-Dobra chłopaki, zabierzcie ją do środka i możecie się z nią zabawić.

Miriam wyklinała ich, próbowała wyrwać się z uścisku lub przynajmniej go rozluźnić i uciec. Jej brat już nie żył, a ona samotnie nie da rady w świecie opanowanym przez żywe trupy. Już dwa miesiące ona i John wiązali koniec z końcem. Z dnia na dzień było im coraz trudniej. A gdy dziś znaleźli świeżą żywność, złapał ich uliczny gang. Miriam myślała tylko o jednym. Myślała tylko o jednym. Nie da się tym draniom. Woli zginąć, próbując się uwolnić.

Gdy na chwilę jeden z ciągnących ją brutali zostawił kobietę, by usiąść sobie i odpocząć, dziewczyna wykorzystała okazję.

Wstała i biegiem, uciekła w głąb budynku. Biegła krótką chwilę i trafiła w ślepy zaułek. Wtedy przypomniała sobie słowa ojca: „Jeżeli masz możliwość jakiejkolwiek ucieczki od śmierci, wykorzystaj ją lub żyj chwile dłużej, bo nigdy nie wiadomo, kogo spotkasz za rogiem'' Prędko zamknęła się w schowku na miotły. Te ludzkie bestie zauważyły brak kobiety. Szybko wyruszyły w pościg za nią.

Zbir, który zabił jej brata, był tak blisko schronienia Miriam, tak niebezpiecznie blisko, iż mógł ją usłyszeć, usłyszeć jak dyszy, usłyszeć jak cichutko i prędko oddycha z przerażenia. Miriam otoczył strach. Dochodziły do niej nawoływania dryblasa, widziała

Chwyciła za kij od miotły, kopnęła drzwi i z całej siły uderzyła kijem w głowę napastnika.

Dryblas upadł. Zauważył stojącą nad nim Miriam i zaczął błagać o życie. Dziewczyna nie była głupia, wiedziała, co zrobił jej bratu, wiedziała, że tacy jak on wykorzystają okazję. Wiedziała, że jak odwrócisz się do nich tyłem, wbiją ci nóż w plecy. Dlatego czym prędzej chwyciła za drugi, ostry koniec kija i przebiła mu głowę.

Krew trysnęła na jej spódnice. Zabijając go, poczuła się lepiej. Bezpieczniej, o wiele bezpieczniej niż wcześniej. W końcu uświadomiła sobie, że to tylko zdemoralizowany ocalał, a tacy jak on nie są nieśmiertelni, ale nie są też mniej groźniejsi od zimnych.

Jej poczucie bezpieczeństwa zostało zakłócone, kiedy podeszli towarzysze leżącego na ziemi martwego dryblasa. Jeden z nich wyjął nóż i krzykną na widok swego szefa, który leżał teraz z rozwalona głową na zimnej, ubabranej krwią posadzce.

-Ty szmato! Chodź do nas po dobroci, a szybko z tobą skończymy.

Mniejszy miał w dłoni pałkę ponabijaną gwoździami. Miriam wiedziała, że walka z nimi nie ma sensu, ale nie miała gdzie uciec, nie pozostało jej nic innego jak bezsensowna i nieskuteczna walka. Gdy bandyta trzymający nóż podszedł do niej, dziewczyna uderzyła go kijem od miotły. Jednak uderzenie nie było na tyle silne, by napastnik opadał na ziemie nieprzytomny.

Brutal zaszarżował wprost na nią i z łatwością ją obezwładnił. Odłożył nóż i powiedział, zadowolony ze swego czynu:

- Dobra, może zabiłaś szefa, ale powiem Ci coś słodziutka, ja nie zrezygnuję z przyjemności.

Mężczyzna zaczął ją rozbierać. Zdarł z niej czerwoną suknię, opierała się, przynajmniej... Dziewczyna wiedziała, że jak zbir skończy z nią, będzie po jej marnej egzystencji. Myślała o swej rodzinie,o swym bracie, który za nią oddał życie, myślała jak świat mógł zejść tak na psy... Właśnie wtedy kula przebiła głowę jej oprawcy.

Ciało mężczyzny opadło na Miriam, nie pozwalając jej odetchnąć, dziewczyna kompletnie nie wiedziała, co się dzieje. Zauważyła tylko jak drugi z napastników, dostaję kulkę w klatkę piersiową i pada na ziemię niczym liście z drzew, podczas wiosny przed epidemią. Wiadome było jedno - przybyła odsiecz.

PS: Mam nadzieję że poczyniłem postępy w pisaniu :)

Upadły(D.F)