To nie ja, a ona.

Zabić dziś chcę, tę raniącą cząstkę mnie.

Wyrwać ją z serca, tak by na świecie nie znalazła miejsca.

Zamknąć ją chce w stalowej klatce.

Byś zrozumiał, że miałam rację.

Że to nie ja, a ona cię raniła.

Że w sercu miłości płynie żyła.

Że snu już, nigdy nie zgubie.

A ciebie już na zawsze polubię.

A gdy już zamknę ja na cztery spusty.

A klucz wyrzucę w ocean słów pusty.

I będę patrzeć, jak ona cicho kona.

Bo wiem, że mnie już dziś nie pokona.

I udowodnię, że przechodnie mają jeszcze ją.

A ty w końcu zaczniesz wierzyć mi.

Że to nie ja, a ona cię raniła.

Że w sercu miłości płynie żyła.

Że snu już nigdy nie zagubię.

A ciebie na zawsze polubię.