Poprzednie częściTo niemożliwe, cz.1

To niemożliwe, cz.5

To niemożliwe, cz.5

 

Wojtek ma już dziesięć minut z późnienia, ale to dobrze. Tragicznie kręci mi sie w głowie. Nigdy nie miałam żadnych większych problemów ze zdrowiem, a teraz przez te parę dni nadrabiam całe życie. Przed moimi oczami zaczęły kręcić sie czarne koła i nagle złączyły sie wszystkie w jedność. Przestałam co kol wiek czuć.

- Lena, Lenka obudź sie błagam cie otwórz oczy. Odezwij sie do mnie.

Co to za głos i co do mnie mówi. Starałam się zrozumieć ale to nie było łatwe. Na początek spróbuje otworzyć oczy. Po paru minutach wyszło. W moim polu widzenia pokazała się twarz jakiegoś mężczyzny.

- Lena, co sie dzieje?- Kto to do cholery jest? Zadawałam sobie to pytanie i jakoś nie słyszałam odzewu z mojego mózgu.

- Jezu Wojtek!- Świadomość już zaczynała wracać do mnie z pełną mocą. Ogarnęłam sytuacje wzrokiem. Ja leżałam w objęciach Wojtka na zimnym asfalcie, a na moją twarz padał lodowaty deszcz.

- Jezu dziewczyno ale ty mnie straszysz.- Poczułam, że chłopak przytula mnie mocniej.

- Nie rozumiem co sie ze mną dzieje.

- No znowu zemdlałaś, a ja jak prawdziwy szczęściarz dostałem szanse cie drugi raz uratować.

- Nie żartuj sobie to nie jest wcale zabawne.

- No sorki nie busz sie tak.- Trącił mój nos swoim.

- Ej co ty robisz!- Zdenerwowałam sie ja tu szukam narzeczonego, a on mnie podrywa.

- Przepraszam zapomniałem się.

- Spoko już nic nie pamiętam.- Uśmiechnęłam sie do niego.

- Dobra wstawajmy już, bo sie jeszcze przeziębisz.

Podniósł mnie i przytrzymał żebym nie upadła. Skierowałam sie w stronę bloku Huberta.

- Jesteś pewna, że tego chcesz?

- Tak.

Już nic więcej nie mówiliśmy.

Pierwsze co rzuciło mi sie w oczy gdy weszłam do tego mieszkania to brud, syf i wszech obecny bałagan. Stałam w progu jak sparaliżowana. Wojtek popchnął mnie lekko do środka. Wyjąkałam z autentycznym zdumieniem.

- Co się tu dzieje? To nie może być mieszkanie Huberta.- Wojtek uniósł pytająco brwi.- Hubert to straszny pedant, a tu taki syf.

Ogarnęłam się Lena to jest jakieś bez osobowe mieszkanie, a ty szukasz informacji, nic więcej.

- To może się rozdzielimy będzie szybciej, co ty na to?

- Super, ty bierz ten pokuj na lewo, a ja idę do kuchni. Już się odwróciłam ale chłopak przytrzymał mnie za ramię.

- Chwila, czyj to pokuj?

- Patryka.

- A pokuj Huberta mam przeszukać ja czy dasz radę zrobić to sama.

- Zrobię to sama. Jak skończysz ten.- Wskazałam na drzwi zamkniętego pokoju.- To możesz wziąć salon.

- Spoko, a ten, który się szybciej wyrobi bierze łazienkę.- Kiwnęłam głową na znak zgody.

- Jak tam u ciebie?- Usłyszałam Wojtka. Stał w progu kuchni trzymając coś w ręce.

- Tutaj zupełnie nic ale widzę, że ty coś masz.- Podszedł do stołu i położył tę rzecz.

- To notatnik z różnymi ciekawymi wpisami.

Już pierwsza strona wprawiła mnie w osłupienie. Cały notes był zapisany rodzajami narkotyków, ilością zamawianego towaru, godzinami spotkań, numerami, jakimiś imionami, słowem pamiętnik dilera. Nie obeszło by mnie to gdyby nie fakt, że przynajmniej połowa wpisów była napisana ręką Huberta.

- No to nie źle.- Powiedziałam to bardziej do siebie ale Wojtek na te słowa spoważniał.

- Lena idę do salonu.

- Ja teraz idę do pokoju Huberta tu nie mam czego szukać.

Znowu rozdzieliliśmy się na korytarzu. Weszłam do pokoju mojego chłopaka i zamknęłam za sobą drzwi, oparłam się o nie plecami. Do mojej głowy napływało coraz więcej wspomnień związanych z tym pokojem. Nasze pocałunki, kłótnie, zgody, nasza namiętność, a ile radości, ile smutku. Nie ma co potrząsnęłam głową i zabrałam się do szukania. W jednej z półek znalazłam podobny notatnik co u Patryka. Nawet go nie otwieram zrobię to razem z Wojtkiem. Podeszłam do stolika nocnego. Patrzyłam w oczy szczęśliwej, zakochanej kobiety. Obejmował ją mężczyzna z takim samym wyrazem twarzy. Nasze pierwsze wakacje. Uśmiechnęłam się mimo wolnie. Wyciągnęłam rękę i zabrałam zdjęcie. W szafce nocnej znalazłam dwie pary kajdanek. Zostawiłam je. Jeszcze raz rozejrzałam się po pokoju i wyszłam zamykając za sobą drzwi. Podałam notes Wojtkowi.

- Choć siadaj obejrzymy go razem.- Pociągnął mnie na sofę. Usiedliśmy blisko siebie.

- Tak otwórz.- Powiedziałam widząc jak Wojtek się wacha.

Zapisane strony wycisnęły z moich oczu gorzkie łzy. Wojtek przytulił mnie mocno. To nie był pamiętnik dilera, to był pamiętnik męskiej dziwki.

- Dla czego, dla czego! Dla czego on zrobił to mi i sobie.

- Moim zdaniem potrzebowali pieniędzy na narkotyki. Dużo jest tu też wpisów Patryka. Praktycznie mieli klientów po połowie.- Chciał mnie uspokoić. Głaskał i przytulał mnie. Wyrwałam się i zaczęłam wrzeszczeć.

- Kurwa jebany dziwkasz puszczał się za kasę i ja kocham takiego człowieka. Skurwysyński narkoman. Pedał niedojebany. Fałszywy, zakłamany skurwysyn. Rzuciłam tym notesem w ścianę ale trafiłam w obrazek. Dźwięk tłuczonego szkła mnie otrzeźwił. Starałam się uspokoić.

- Lenka już lepiej?- Zapytał Wojtek biorąc moją dłoń ściskając ją pokrzepiająco.

- Tak przepraszam za ten wybuch.- Odetchnęłam głęboko.

- Rozumiem. To nie jest łatwe.

- Łatwe.- Powiedziałam to z sarkazmem i ze złością.

- Ja wiem, że.- Przerwałam mu w połowie zdania.

- Nic nie wiesz mój chłopak, sory narzeczony puszczał się za kasę. Nie, nie to by było za łatwe puszczał się za kasę ale z facetami. Rozumiesz brzydzę się nim puszczał się z pedałami. Nic nie mów chodźmy już z tego miejsca. Nie chce tu być ani minuty dłużej. I mam prośbę nie rozmawiajmy o tym czego się dowiedzieliśmy.

- Jasne chodźmy.

Wyszliśmy i skierowaliśmy się w stronę domu Huberta.

- Zapraszam cie na kawę co ty na to?

- Chyba sama znasz odpowiedź.- Uśmiechnęłam się.

- Wojtek bardzo ci dziękuje, że ze mną poszedłeś tam.

- Nie ma sprawy.

- Jak ci się mam odwdzięczyć?

- Na razie wystarczy kawa, a kiedyś może będę ja potrzebował pomocy i w tedy mi będziesz mogła się odwdzięczyć.

Pięć dni później:

- Lena opowiadaj. Po wiec wszystko, bo rozumiem, że rodzicom powiedziałaś okrojoną wersję wydarzeń.

Siedziałam z przyjaciółką na łóżku w domu moich rodziców. Cztery godziny wcześniej wróciłam z lotniska. Cały czas nie umiałam się pogodzić z tym czego się dowiedziałam o osobie, którą kochałam. Potrząsnęłam głową żeby myśleć jaśniej.

- Emilka to oficjalnie były najgorsze dwa tygodnie w moim życiu.

- No na pewno. Ja też się o ciebie bardzo martwiłam i denerwowałam się tą sprawą Huberta.

Kiwnęłam głową.

- Zacznijmy od tego, że nie wiadomo gdzie jest Hubert. Policja szuka. Jak coś to rodzice Huberta dają mi znać. No wiesz gdyby się znalazł żywy lub martwy.

- A gdyby znalazł się żywy? Wiem, że się czegoś o nim dowiedziałaś? Czy ta rzecz, którą Wisz coś zmienia?- Zapytała przyjaciółka obejmując mnie.

- Emi zmieniło wszystko.- Zwiesiłam głowę.

Opowiedziałam jej wszystko o narkotykach, o dziwkarskim życiu Huberta i Patryka, o dziwnych znajomościach. Pokazałam jej listy, które dostałam od ojca Huberta. Opowiedziałam o Wojtku o tym jak źle się czuje od jakiegoś czasu. O omdleniach i wymiotach słowem o wszystkim. Gdy wyrzuciłam wszystko z siebie rozpłakałam się, a Emilka razem ze mną.

- Tak ci współ czuje.

- Po prostu musze to przeboleć, ale nawet gdy się Hubert znajdzie żywy rozumiesz, że ja nie chce go znać?

- Rozumiem nawet nie wyobrażam sobie, że mogła byś być z nim dalej.

- Cieszę się, że cie mam.- Przytuliłam mocno przyjaciółkę.

- Lena ale nie pokoi mnie to twoje złe samo poczucie.

- Mnie też bardzo nie mam pojęcia co to może być.

- Mam pewien pomysł. Zaczekaj chwilę zaraz wracam.- Emilia wstała i gdzieś wyszła. Co ta wariadka wymyśliła. Wróciła po jakiś dziesięciu minutach. Trzymała coś w ręce.

- Co to?- Zapytałam nieufnie.

- To test ciążowy.

- Co! Nawet mi to przez głowę nie przeszło, że mogę być w ciąży.

- Wiem ale mi przeszło. No dawaj co ci szkodzi. Przynajmniej będziemy wiedziały.

Wstałam i wzięłam test od Emily. Co mi szkodzi faktycznie.

- A Lena jeszcze jedno?

- Co?- Odwróciłam się w progu.

- Okres, kiedy miałaś?

- Jakiś czas temu dokładnie nie pamiętam.- Japierdole faktycznie dawno nie miałam.

- Dobra idź.- Zauważyłam, że Emilka zaciska ręce w pięści, chyba trzymała kciuki.

Ja też idąc do łazienki w kółko modliłam się. Niech to nie będzie to błagam niech to nie będzie to.

Parę minut później ciszę panującą w mieszkaniu rozdarł mój krzyk.

- Emilia jestem. Kurwa jestem w ciąży.

Następne częściTo niemożliwe, cz.6 ( ostatnia)

Średnia ocena: 4.0  Głosów: 2

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (3)

  • Luna 22.08.2015
    O ja pierdziele
  • levi 22.08.2015
    hah już wszystko wiem
  • NataliaO 22.08.2015
    Pierwsze co rzuciło mi sie w oczy gdy weszłam do tego mieszkania to brud, syf i wszech obecny bałagan. Stałam w progu jak sparaliżowana- ja sprzątam od czasu do czasu;
    - Emilia jestem. Kurwa jestem w ciąży. - ja tam nie patrzę na błędy, ale akurat tak na koniec nie lepiej by było - Emilia jestem kurwa w ciąży. Chyba lepiej by brzmiało.
    Dialog choć masz długi to dobry. 4:)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania