Ostatnie takie TW

Kto: niedosłyszący ojciec

Co: nadgryziony szczur

Mój ojciec był moim idolem. Prawdę powiedziawszy nie pamiętam go zbyt dobrze. Brał udział przy poczęciu i wychowywał mnie, dopóki pewnego dnia nie zniknął. Niektórzy mówili, że uprowadzili go kosmici, inni przebąkiwali coś o rzekomym wstąpieniu do armii amerykańskiej i awaryjnym lądowaniu jego myśliwca na Morzu Egejskim. Pozostawił po sobie dwanaście skoroszytów zapisanych nierównym zygzakowatym pismem, z których mogłem się dowiedzieć o jego bohaterskich wyczynach. Większość historii brzmiała mało wiarygodnie, aczkolwiek przedstawiały obraz czlowieka, który co najmniej kilkanaście razy uratował świat przed zniknięciem w czarnym dupsku historii. Wiem też, że w wyniku huku tysiąca bomb spadających na ziemię niedaleko miejsca zamieszkania ojca, ogłuchł on częściowo lewo- albo prawousznie, w zależności od punktu widzenia, a potem w wyniku tego lekkiego niedowładu ożenił się z moją matką, jednocześnie biorąc z nią ślub i zapładniając tego samego dnia, a podobno nawet w tym samym momencie. W wyniku tego zdarzenia jakiś czas później urodziłem się ja i moich kilku braci, których praktycznie nie pamiętam. Natomiast wrył mi się w pamięć niczym cyrkiel w potylicę, widok dziadka Bernarda ze szczurem wystającym z ust, a było to gdzieś około momentu, kiedy z krzykiem opuściłem brzuch matki. Dziadek wielokrotnie zarzekał sie, iż ten szczur sam wlazł mu do gęby, a on tylko odgryzł mu głowę i wyssał wnętrzności, ale było to na tyle ohydne, zwłaszcza, że uważano go za utajonego zoofila i musiało się skończyć na permamentnym wykluczeniu z rodziny i wydziedziczeniu. Potem udawano, że dziadek w ogóle nie istniał, ja natomiast na zawsze zapamiętam go jako człowieka, który bohatersko zabił szczura zębami. Sztucznymi na dodatek.

Dlatego właśnie mój dziadek jest moim idolem.