topola

nie wiedziały kto ją zasadził

ani kiedy

co wieczór siadały na tych samych gałęziach

a rankiem odlatywały

każde w swoją stronę

stary złodziej Krukowiecki

pan czarnopióry

pomieszkiwał na najwyższym piętrze

obok dziupli z ukrytymi błyskotkami

tłuścioch Gawroński

dumny mistrz utylizacji

zajmował środkową gałąź

i krakał odurzony oparem padliny

państwo Kawczyńscy

nie doczekawszy się piskląt

siedzieli na najniższej gałązce

wsłuchani w bicie swych serduszek

ptaki nie domyślały się

że małe światy

giną w warkocie piły spalinowej

Komentarze (9)

Canulas 04.05.2018

I to jest coś, co naprawdę uderza młotkiem w łeb. Wielowarstwowe interpretacyjnie i bardzo emocjonalne. Najlepsze co tu dzisiaj przeczytałem.
Ukłony.

spirytysta 04.05.2018

Dzięki!

Naprawdę dobre, pojechałeś czytelnikiem całą parą naprzód, aby bez hamowania nagle zawrócić i jechać pod prąd.
Dla mnie bomba!

Okropny 04.05.2018

Złoto.

betti 04.05.2018

Faktycznie bardzo dobry wiersz, szerokie pole do interpretacji... gratuluję!

Lancelot 04.05.2018

Bardzo spoko. Tekst jak najbardziej na 5 :)

Justyska 04.05.2018

Uch, końcówka rewelacja. Jestem po wrażeniem.
Pozdrawiam i pięć gwiazdek zostawiam, bo więcej się nie da :)

Ciacho 05.05.2018

Aż sobie beknąłem czytając. 5

Świetne. Puenta to wisienka na torcie :)

Komentarze (9)