Tragiczny przypadek pewnego geniusza

Pewnego wiosennego dnia postanowiłem sobie trochę odpocząć i usiadłem na ławce w parku naprzeciwko gmachu sądu rejonowego w G. Czekałem na mój termin rozpoczęcia rozprawy.

W pewnej chwili zobaczyłem, jak przyjeżdża karetka szpitalna, z zakładu psychiatrycznego. Z niej dwóch strażników wyprowadziło mężczyznę w wieku około czterdziestu lat. Był on ubrany niechlujnie, bo w ubiór pacjenta szpitala psychiatrycznego. Nieszczęśnik, na którego rękach zaciśnięte były kajdanki, takie inne niż te policyjne. Wyglądał on blado i słabo, tak jakby dni jego już policzono i w niebie i na ziemi. Był to widok z natury swojej rzadki, że chorych psychicznie przywożono do sądu. Żal mi się go zrobiło, bo na stare moje lata budziło się we mnie pewne współczucie, patrząc się na to, co się dzieje świecie. Nawet przypominało się mi pewne wydarzenie z ubiegłych lat.

Tak, swego czasu to miałem do czynienia z przypadkiem, właśnie natury psychiatrycznej. Zdarzyło się to około trzydziestu lat temu. Wtedy to rozpoczynałem swoją praktykę adwokacką. Nie miałem jeszcze klientów, bo tak zawsze bywa na początku, zatem siedząc w ciszy gabinetu od kilku dni czekałem na jakieś pierwsze zlecenie. A tu nagle usłyszałem mocne pukanie do drzwi. Po chwili pokazał się młody mężczyzna, trochę zaniedbany i nieogolony, a przy tym w starym ubraniu, z którego już przy pierwszym kontakcie wydobywał się odór szpitalnego fenolu – środka do dezynfekcji.

- To ja, do pana adwokata! Mam zlecenie i to poważne – powiedział i nie czekając na żaden znak, wszedł do środka i nawet usiadł przy stoliku nieproszony. – Zlecam ją panu i mam nadzieję, że stanie pan na wysokości zadania. To sprawa częściowo kryminalna, ale bardziej rodzinna. Chcę, żeby otoczono mnie opieką prawną z powodu zagrożenia, jakie stwarza mi moja rodzina. Oni po prostu chcą mnie okraść i to z tego, co najważniejsze w moim życiu. Posiadam pewien patent, a właściwie to pomysł na zrobienie fortuny. Daję Panu jedną trzecią część z dochodu, który siłą rzeczy przyniesie mi jego realizacja. To genialny pomysł na zrobienie fortuny – powiedział wyraźnie, oczekując na moją zgodę.

- Cóż to za pomysł? - zapytałem się łagodnie, ale z pewnym niedowierzaniem, gdyż blada twarz owego klienta i jego nerwowe ruchy zaczęły wzbudzać u mnie wątpliwości. – Jak to się stało, że zgłasza się pan akurat do mnie?

- Po prostu przechodziłem ulicą i zobaczyłem tabliczkę z nazwą pańskiej kancelarii, wiec postanowiłem skorzystać.

- A teraz do rzeczy? Skąd pan przybył i w czym jest problem?

- Moja rodzina bezpodstawnie oskarżyła mnie o szaleństwo i z tej przyczyny pod przymusem umieszczono mnie w zakładzie psychiatrycznym. Spędziłem tam kilka tygodni. Dziś jednakże wypuszczono mnie, bo uznano, że nie ma żadnych podstaw do dalszego przebywania w tym szpitalu.

- A dokładniej, co było przyczyną?

- Moja rodzina chce mi wyrwać z głowy, znajdujący się tam pomysł. Robili wszystko, aby mi go zabrać, nawet stosowali przemoc, a ostatecznie doszli do wniosku, że tylko lekarze przy pomocy farmakologii wydostaną na zewnątrz cały mój pomysł na fortunę. Podzielę się z nią z panem, jeśli pan obroni mnie przed atakami rodziny i lekarzy. Ten pomysł tkwi mocno w mojej głowie, bardzo głęboko i czasami mnie boli w tym miejscu – wskazał ręką na tylną część głowy i przez chwilę pocierał dłonią, tak jakby chciał tym ów ból zlikwidować. - Pan chyba domyśla się, że niektórzy ludzie rodzą się geniuszami, ale świat ich nie chce uznać — dodał cichym i żałosnym głosem.

- Szanowny panie, nie wiem, czy pan dobrze trafił, bo sprawa pańska nie dotyczy zakresu mojej specjalności – powiedziałem mu tak, bo zrozumiałem, że to chyba inny przypadek niż ten natury adwokackiej. Znając z opowiadań różnych moich kolegów historyjki o szaleńcach lub zwariowanych klientach, postanowiłem się go pozbyć, i to w sposób nazwijmy delikatnie dyplomatyczny.

- Takim przypadkiem zajmuje się mój kolega, też adwokat. On ma kancelarię kilka ulic dalej. Proszę do niego się zgłosić, to specjalista od tak skomplikowanych spraw. Oto adres! – podałem mu na kartce szybko napisany adres kancelarii kolegi. Mając nadzieję, że ten niechciany klient tam się zaraz uda, postanowiłem zadzwonić i podać szczegóły sprawy. W końcu po to się ma kolegów adwokatów. Jednakże zaczęły mną targać wątpliwość, zwłaszcza gdy zauważyłem, że mój gość zaczął się trząść na ciele, a na twarzy pojawiły się grymasy, skurcze i trochę piany w ustach. Ten widok wstrząsnął mną.

Postanowiłem dowiedzieć się czegoś więcej o nieznajomym.

- A pana to, z jakiego szpitala wypuszczono? – zapytałem się spokojnie, nie chcąc wzbudzać u niego żadnej podejrzliwości.

- A no, z tego na ulicy Karmelickiej, no wie pan, to zamknięty zakład a tylko nielicznym i to rzadko kiedy udaje się go opuścić – powiedział i spojrzał na mnie podejrzliwie.

Nie miałem wyjścia, bo ogarnął mnie strach, musiałem go wyprosić i wskazałem mu ręką na drzwi. Jednakże gość oburzył się, wstał i trzasnął dłonią w stół.

- Dobrze pójdę tam, do tego pańskiego kolegi, ale jak on mi nie pomoże, to wracam do pana i wtedy to już inaczej porozmawiamy – spojrzał na mnie groźnie i wyszedł z gabinetu.

Nie pozostało mi nic innego, jak szybko zadzwonić do tego szpitala na Karmelickiej. Wziąłem książkę telefoniczną i znalazłem szybko numer telefonu.

- Tak to prawda, uciekł dziś w południe ze szpitala groźny pacjent. Dobrze, że pan zadzwonił. On jest niebezpieczny. To przypadek chorego psychicznie, na którym ciąży zamordowanie rodziców oraz starszego brata. Proszę zabezpieczyć drzwi i nikomu nie otwierać. Wkrótce pojawi się policja. Nasi ludzie jadą teraz pod wskazany przez pana adres kancelarii adwokackiej – powiedział do mnie poważnym tonem lekarz dyżurny.

Potem szybko zadzwoniłem do kolegi adwokata, aby odpowiednio przygotował się na spotkanie, licząc na szybkie działanie policji.

Sprawa ta nie dawała mi spokoju, bo tak naprawdę to myślałem sobie, że moje pierwsze spotkanie z klientem, w mojej nowo otwartej kancelarii będzie wyglądać inaczej i nie zacznie się od skandali psychiatrycznych.

Po jakimś czasie ponownie zadzwoniłem do mojego kolegi, wyjaśniając mu całą historię jeszcze raz. Dowiedziałem się przy okazji od niego, że owego chorego psychicznie mordercę ujęto tuż przy wejściu do kancelarii. W kaftanie bezpieczeństwa zawieziono do zamkniętego zakładu psychiatrycznego. Z tego, co po kilku miesiącach się dowiedziałem, zmarł on tam w obłędzie, ciągle krzycząc, że ma w głowie pomysł na fortunę, lecz nikt o jego wynalazku nic więcej się nigdy nie dowiedział.

.........................................................

Wyjaśnienie dla duszy nieumytej!

Przed 1939 rokiem były karetki przy szpitalach psychiatrycznych, ubiory szpitalne oraz szpitale o nazwie psychiatryczne. W tym tekście nie ma żadnej sugestii, że chodzi tu o czasy współczesne.