Wróciło, bo tu jego miejsce. Szlajało się tu i tam jak tania dziwka, ale powiedziałem "dosyć" i przywołałem do prządku. Tu jego dom. Na tym portalu, pod tym nickiem.
Początek maluje obraz trzynastoletniego chłopca i nieznanego psa idącego za nim po śladach niewinności… dzieło mistrza zmierzchu dnia i początku nocy…
Droga do domu przepojona tęsknotą i jednocześnie lęk przed posądzeniem go o kradzież srebrnej monety. Krążek i strach i powtarzanie; niewinny.
Ujrzenie w oczach zwierzęcia tajemnicy rodzinnej. Dwa lata wcześniej i ten sam szept; nie brałem,
„Nie lękał się bicia, nie przerażał ból, lecz wrzask i toczona piana spoza ojcowskich wyszczerzonych kłów"- pragnął tylko spokoju.
Matka bogobojna kobieta nie potrafiła inaczej, więc modliła się razem z nim… Gorąco, żarliwie i szczerze jak nigdy modlił się w milczeniu do Wielkiego Psa, aby uwierzył w jego niewinność.
Później zamglony obraz i nieobecność ojca. Gdzie był?
"Chłopiec wpatrywał się w napiętym oczekiwaniu w róg budynku, za którym zwierzę pożarło własną obecność… powrócił pies z zagubioną monetą.
Wygląda na to, że pies emisariuszem pomiędzy dziadkiem, a przemijaniem. Misja i pamiątka ze wschodu niczym talizman upływającego czasu.
„Obydwoje roześmiali się, oglądając odnaleziony świat przez wciąż szkliste oczy” - czy takie szczęście warte jest tej jednej srebrnej monety? Którą zapłacimy za przejście na drugą stronę.
Czyli koniec i zarazem początek. Po dwóch latach nastąpiło odrodzenie i dalsza wędrówka i chwila zatrzymana jakby w kadrze życia.
Klimat i te ujadające psy wyzwalają emocje, nie wiem, dlaczego ale mam takie wrażenie, że tutaj ciągle powracają i nakładają się czasy przeszłe na teraźniejsze i nie pozwalają zapomnieć. Czas nie wyleczył ran, jedynie je zabliźnił.
Pozdrawiam
Piękne są te Twoje analizy Pasjo. Wyciągasz z tekstu to, co podczas pisania napędza ale poza świadomością. Trans pisania nie pozwala na autoanalizę, dlatego potem takie komentarze jak ten są bezcenne. Ano właśnie czasy przeszłe i teraźniejsze, a gdzie jest czas przyszły? Znajomy Izraelczyk mówi często do mnie: "Nachszon, co to jest czas przyszły? To bzdura. Nie ma czegoś takiego, widziałeś kiedyś przyszłość? Nie widziałeś, więc nie popisuj się i nie mów do mnie w czasie przyszłym. Takie absurdalne, ale ja rozumiem, o co mu chodzi. Bardzo Ci Pasjo dziękuję.
Bardzo tajemnicze zdarzenie opisujesz. Moneta zniknęła, moneta się znalazła, a wszystko co pomiędzy, naznaczone zostało cierpieniem chłopca, lękiem, traumami…
A wszystko dla jednej monety. Dlaczego?
Albo przyziemnie – bo dla ojca (i matki w sumie też) dobra doczesne są ważniejsze od żywego stworzenia. Przedmiot, rzecz ma dla nich większą wartość niż ten przeklęty bachor.
Albo mitycznie – może nawet ma to większy sens z uwagi na ostatnią scenę. Co to była za moneta? Ano ta, którą pobiera Charon za przewożenie przez Styks. Skoro zginęła lub została skradziona, wówczas nieszczęsny przodek nie mógł zaznać spokoju. Najwyraźniej dziadunio naprzykrzał się przewoźnikowi, bo ten wysłał samego Cerbera by poszukał owej monety. Odnalazł ją, a jednocześnie ukarał winnych i zarobił dla swego pana kolejną monetą, którą będą musieli zapłacić rodzice chłopca.
Bajko, ślicznie i cudny podział interpretacji na "interpretację przyziemną" i "interpretację mityczną". Razem z Pasją wyciągnęliście z tekstu to, czego w ogóle, ale to w ogóle sobie nie uświadamiałem. Kurczę, tacy Czytelnicy, tacy odbiorcy to skarb. Piękna wizja przodka, który nie mógł zaznać spokoju. Widzę, ze pisząc opowiadanie jestem tylko wyrobnikiem, prawdziwą wartość tekstowi nadaje odbiór.
Nachszonie→Ty to potrafisz ''zamotać":). Bardzo ciekawy tekst, dający wiele możliwości interpretacyjnych:)
Tylko trudno mi to wysłowić. Np→czego lub kogo, jest symbolem ów pies. Mam wrażenie, pewnego zapętlenia zdarzeń (czasu)
Jakby każdy był za bardzo, tym kim jest. Nawet na końcu, głupio pomyślałem, że te dwa psy, co czekały,
to symbol jego rodziców, w jakimś niepojętym sensie?
No dobra. Kończę, bo zaczynam wydziwiać→Tak czy siak, bardzo na Tak!↔Pozdrawiam:)↔5
DD, absolutnie nie pomyślałeś głupio, bardzo dobrze pomyślałeś. W motaniu literackim wcale nie jesteś gorszy ode mnie, więc przyganiał kocioł...:). "Jakby każdy za bardzo był tym, kim jest" - pięknie ujęte, warte przemyślenia. Bardzo Ci dziękuję DD.
Temat. Ooo... trudno po przeczytaniu zawyrokować. Może podstawowa analiza coś podpowie. Hipotez wiele. Podstawowa – w utworze personifikacja symboli, pojęć.
Czas akcji i czas fabularny. Dwa okresy tworzące pętlę wokół przedmiotu. Odległość – dwa lata od przywoływanego wydarzenia z przeszłości.
Przestrzeń. Droga. (Konsekwencji?)
Postaci dramatu: ojciec, matka, syn i pies-zagadka.
Rekwizyt - symbol (metafora?) srebrna moneta. Jeden srebrnik, który spaja wydarzenia i bohaterów.
Fabuła – streszczenie również pomysłów odczytu.
1.Powrót syna do domu na granicy dnia i nocy. Zmierzch, ale czego: poczucia winy? Wtedy winien być przedświt. Czyli jest wręcz odwrotnie. Zmierzch nadziei. Nadciąga noc. Z chłopcem w linii równoległej (milczącym zagadkowym marszem otwierającym zamkniętą historię rodzinną), idzie czarno-szary zwierz, który wygląda jak malarsko-rzeźbiarskie dzieło mistrza zmroku. Sztuka, jako tradycja odchodząca w noc tu idzie, a nie realny pies.
2. Otworzenie przeszłości – okrutna, sadystyczna (i tu uwaga: wygląd ojca – porównanie do psa szczerzącego kły zdecydowanie nieprzypadkowe) scena znęcania się fizycznego i psychicznego nad synem za... przypisywane mu zabranie srebrnej monety.
Podczas torturowania ludzi, bywa że z bólu nie wytrzymują i przyznają się do niepopełnionej winy. Jedenastolatek wytrzymuje bicie. Matka – wyjątkowo zimna suka – zabiera go z rąk ojca-oprawcy, aby zapowiedzieć nowe przesłuchanie dnia następnego. Przerażające jutro czeka. Jedenastolatek bardziej boi się tego, co zobaczył w ojcu niż fizycznego bólu. Co zobaczył? Nienawiść, wściekłość – reakcje nieadekwatne do wartości jednej srebrnej, utraconej monety. Więc jest ona symbolem. Czego? Syn ukradł, przekreślił ojcowskie starania, wpajany system moralny, normę.
Tradycję.
Tatko postanawia zadziałać psychologicznie, wymyśla psa – groźne, bezwzględne zwierzę w roli paierka lakmusowego. Ono gryzie, gdy się kłamie. Wyrzuty sumienia? Pies-sędzia, uwalniający niewinnego i jednoczesny wykonawca kary po wyroku? Bóg? Chłopiec, aby nie spotkać z psem – gryzącym wykrywaczem kłamstw, przyznaje się ojcu do niepopełnionego czynu, bo nie ufa jego umiejętnościom.
Coś każe ojcu nie kontynuować kary, wstrzymuje każde słowo i ruch, gdy chłopiec wraca do prawdy. Czym jest to coś? Ojciec idzie tropem prawdy? Rozumie swoje ograniczenia, winę i niewinność syna? I to sprawia, że ląduje w... szpitalu raczej psychiatrycznym? Próba samobójcza?
Chłopiec milcząco modli się do Wielkiego Psa, aby on, ten Pies, uwierzył w jego niewinność. Koniec retrospekcji.
3. Koniec marszu. Pies bawi się radośnie z bohaterem o dwa lata starszym. Wrócił przecież do swojej ważnej roli, do miejsca, gdzie się do niego modlono. Kto nie wierzył w jego nieomylność? Ten chłopak. A kto wierzył? Rodzice. Wiernym z jego stada należy się nagroda. Winnemu – śmierć. Podzielą się jego ciałem.
Srebrna moneta wraca. Jest symbolem.
Znakomicie utkana metafora, świetne opowiadanie. Wiem, że umyka mi coś. Ale...
Chyba wiesz, Nachszon, czym się nie podzielę. Po co jątrzyć.
Wrotycz, rozebraliście opowiadanie do naga. Rozbebeszyliście je. I super. Wyciągnięte wszystko na zewnątrz i to, co świadomie stworzone, i to, co podświadomie i to, co nieświadomie. Znakomita interpretacja, analiza. Świetny komentarz. Bardzo Ci dziękuję.
Komentarze (13)
Pozdrawiam :-)
Droga do domu przepojona tęsknotą i jednocześnie lęk przed posądzeniem go o kradzież srebrnej monety. Krążek i strach i powtarzanie; niewinny.
Ujrzenie w oczach zwierzęcia tajemnicy rodzinnej. Dwa lata wcześniej i ten sam szept; nie brałem,
„Nie lękał się bicia, nie przerażał ból, lecz wrzask i toczona piana spoza ojcowskich wyszczerzonych kłów"- pragnął tylko spokoju.
Matka bogobojna kobieta nie potrafiła inaczej, więc modliła się razem z nim… Gorąco, żarliwie i szczerze jak nigdy modlił się w milczeniu do Wielkiego Psa, aby uwierzył w jego niewinność.
Później zamglony obraz i nieobecność ojca. Gdzie był?
"Chłopiec wpatrywał się w napiętym oczekiwaniu w róg budynku, za którym zwierzę pożarło własną obecność… powrócił pies z zagubioną monetą.
Wygląda na to, że pies emisariuszem pomiędzy dziadkiem, a przemijaniem. Misja i pamiątka ze wschodu niczym talizman upływającego czasu.
„Obydwoje roześmiali się, oglądając odnaleziony świat przez wciąż szkliste oczy” - czy takie szczęście warte jest tej jednej srebrnej monety? Którą zapłacimy za przejście na drugą stronę.
Czyli koniec i zarazem początek. Po dwóch latach nastąpiło odrodzenie i dalsza wędrówka i chwila zatrzymana jakby w kadrze życia.
Klimat i te ujadające psy wyzwalają emocje, nie wiem, dlaczego ale mam takie wrażenie, że tutaj ciągle powracają i nakładają się czasy przeszłe na teraźniejsze i nie pozwalają zapomnieć. Czas nie wyleczył ran, jedynie je zabliźnił.
Pozdrawiam
A wszystko dla jednej monety. Dlaczego?
Albo przyziemnie – bo dla ojca (i matki w sumie też) dobra doczesne są ważniejsze od żywego stworzenia. Przedmiot, rzecz ma dla nich większą wartość niż ten przeklęty bachor.
Albo mitycznie – może nawet ma to większy sens z uwagi na ostatnią scenę. Co to była za moneta? Ano ta, którą pobiera Charon za przewożenie przez Styks. Skoro zginęła lub została skradziona, wówczas nieszczęsny przodek nie mógł zaznać spokoju. Najwyraźniej dziadunio naprzykrzał się przewoźnikowi, bo ten wysłał samego Cerbera by poszukał owej monety. Odnalazł ją, a jednocześnie ukarał winnych i zarobił dla swego pana kolejną monetą, którą będą musieli zapłacić rodzice chłopca.
Tylko trudno mi to wysłowić. Np→czego lub kogo, jest symbolem ów pies. Mam wrażenie, pewnego zapętlenia zdarzeń (czasu)
Jakby każdy był za bardzo, tym kim jest. Nawet na końcu, głupio pomyślałem, że te dwa psy, co czekały,
to symbol jego rodziców, w jakimś niepojętym sensie?
No dobra. Kończę, bo zaczynam wydziwiać→Tak czy siak, bardzo na Tak!↔Pozdrawiam:)↔5
Czas akcji i czas fabularny. Dwa okresy tworzące pętlę wokół przedmiotu. Odległość – dwa lata od przywoływanego wydarzenia z przeszłości.
Przestrzeń. Droga. (Konsekwencji?)
Postaci dramatu: ojciec, matka, syn i pies-zagadka.
Rekwizyt - symbol (metafora?) srebrna moneta. Jeden srebrnik, który spaja wydarzenia i bohaterów.
Fabuła – streszczenie również pomysłów odczytu.
1.Powrót syna do domu na granicy dnia i nocy. Zmierzch, ale czego: poczucia winy? Wtedy winien być przedświt. Czyli jest wręcz odwrotnie. Zmierzch nadziei. Nadciąga noc. Z chłopcem w linii równoległej (milczącym zagadkowym marszem otwierającym zamkniętą historię rodzinną), idzie czarno-szary zwierz, który wygląda jak malarsko-rzeźbiarskie dzieło mistrza zmroku. Sztuka, jako tradycja odchodząca w noc tu idzie, a nie realny pies.
2. Otworzenie przeszłości – okrutna, sadystyczna (i tu uwaga: wygląd ojca – porównanie do psa szczerzącego kły zdecydowanie nieprzypadkowe) scena znęcania się fizycznego i psychicznego nad synem za... przypisywane mu zabranie srebrnej monety.
Podczas torturowania ludzi, bywa że z bólu nie wytrzymują i przyznają się do niepopełnionej winy. Jedenastolatek wytrzymuje bicie. Matka – wyjątkowo zimna suka – zabiera go z rąk ojca-oprawcy, aby zapowiedzieć nowe przesłuchanie dnia następnego. Przerażające jutro czeka. Jedenastolatek bardziej boi się tego, co zobaczył w ojcu niż fizycznego bólu. Co zobaczył? Nienawiść, wściekłość – reakcje nieadekwatne do wartości jednej srebrnej, utraconej monety. Więc jest ona symbolem. Czego? Syn ukradł, przekreślił ojcowskie starania, wpajany system moralny, normę.
Tradycję.
Tatko postanawia zadziałać psychologicznie, wymyśla psa – groźne, bezwzględne zwierzę w roli paierka lakmusowego. Ono gryzie, gdy się kłamie. Wyrzuty sumienia? Pies-sędzia, uwalniający niewinnego i jednoczesny wykonawca kary po wyroku? Bóg? Chłopiec, aby nie spotkać z psem – gryzącym wykrywaczem kłamstw, przyznaje się ojcu do niepopełnionego czynu, bo nie ufa jego umiejętnościom.
Coś każe ojcu nie kontynuować kary, wstrzymuje każde słowo i ruch, gdy chłopiec wraca do prawdy. Czym jest to coś? Ojciec idzie tropem prawdy? Rozumie swoje ograniczenia, winę i niewinność syna? I to sprawia, że ląduje w... szpitalu raczej psychiatrycznym? Próba samobójcza?
Chłopiec milcząco modli się do Wielkiego Psa, aby on, ten Pies, uwierzył w jego niewinność. Koniec retrospekcji.
3. Koniec marszu. Pies bawi się radośnie z bohaterem o dwa lata starszym. Wrócił przecież do swojej ważnej roli, do miejsca, gdzie się do niego modlono. Kto nie wierzył w jego nieomylność? Ten chłopak. A kto wierzył? Rodzice. Wiernym z jego stada należy się nagroda. Winnemu – śmierć. Podzielą się jego ciałem.
Srebrna moneta wraca. Jest symbolem.
Znakomicie utkana metafora, świetne opowiadanie. Wiem, że umyka mi coś. Ale...
Chyba wiesz, Nachszon, czym się nie podzielę. Po co jątrzyć.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania