Troska

Chociażbym słońce niebu skradł

Byś w samo południe mogła spoglądać

Na gwiazdy złote chaosem rzucone

Byś mi pewnie powiedziała

Do góry patrzeć

To zbyt wysoko

Wtedy zmartwiony jego cichszym głosem

Na plecach wniósł na najwyższy szczyt

Byś w górę patrzeć nie musiała

Byś mi pewnie powiedziała

Cały świat widzę

Lecz jak mam się cieszyć

Wszak zimno

Wtedy zabrałbym ciebie do domu

Ukrył w kominku ciepły płomień

Wtulił mocno z miłością

Chłód sobą przegnał

Byś mi pewnie powiedziała

Że dobrze tobie i wygodnie

Lecz nudno potwornie

Wtedy bym do snu ukoił

Chwilę wzrokiem objął

I nazajutrz zniknął