TW 3 - Skleroza

Postać: Wujek dobra rada

Zdarzenie: Udana transakcja

Gatunek: punk/western

Nie pali się ciał dla satysfakcji. Te czasy minęły bezpowrotnie. Nie układa się bezwładnych ofiar na równych stosach w idealnych odstępach od siebie. Zniknęła geometria, proporcje, standardy. Świat oszalał. Staczał się wiekami z każdym kolejnym pokoleniem, tonąc w smrodzie, nędzy, nieszczęściu — największych wynalazkach człowieka. Teraz one panują nad światem. Stwórca zsunął się z tronu w jękach potwornego żalu. Wszystko gniło.

Zniekształcony cień przemknął przez ulicę, kryjąc się pomiędzy dwiema kamienicami. Bystre oczy obserwowały lokomobilę toczącą się w stronę fabryki na wzgórzu. Cztery osmolone kominy górowały nad nią i nad całym miastem urzekając monumentalnym majestatem mimo wydobywającego się z nich smrodu. Spokojnym krokiem podążył za nią. Błękitna marynarka lśniła w słońcu, choć na tle przechodniów prezentowała się dość zwyczajnie, nawet lekko mizernie. Zdrapał z czoła zaschniętą krew szybkim ruchem, po czym wyjął z kieszeni kawałek kartki. Wizytówka jegomościa, który raczył ją wręczyć mu podczas bankietu w Różanym Ogrodzie, precyzyjnie do niej przyklejona nie ujawniała wiele. Właściwie to nawet zastanawiał się, czy do czegoś się przyda. Jak na wizytówkę zaskakiwała skromnością informacji. Ograniczenie ich jedynie do nazwy firmy nie było raczej dobrym posunięciem. Przeklęty strach panoszył się wszędzie.

Ludzie z jednej stroni zgniłe, nieufne cienie wtłaczali do swoich żył ilości lęku niespotykane. Śmiertelne dawki tej trucizny powoli zżerały ciała od środka, by na końcu pochłonąć resztki zgniłej duszy. On nie należał do wyjątków. I nawet posiwiałe włosy jak u dobrotliwego dziadziusia nie przeważały szali na dobrą stronę. Piekło pękało w szwach, ludzie zapomnieli już dawno o niebie.

Lokomobila z trudem wjechała na strome wzgórze gdzie następnie stała przez godzinę. Sześćdziesiąt minut żmudnego czekania. Plan w istocie nie zakładał, że będzie musiał wystawić swoją cierpliwość na próbę. Oczekiwanie dłużyło się w nieskończoność. Z nudów zadeptał znalezionego z wysokiej trawie przy chodniku królika. Zwierzę jęczało z bólu i silnie krwawiło. Nie żałował upapranych butów i spodni. Widok rozdeptanego zwierzaka poprawił mu nastrój. Ludzie umierali za często. Widok trupa leżącego na ulicy, zjedzonego w połowie przez szczury nie dziwił nikogo tak jak epidemie chorób wybuchające co chwilę. I nawet nie zastanawiał się, czemu jeszcze żyje.

Słońce zbladło. Chmury pociemniały nagle w nienaturalny sposób. Tak było wcześniej. Przed wybuchem epidemii. Jakby ktoś na górze nadal był. Jeszcze miał nadzieję, że ktoś zrozumie te ostrzeżenia.

— Wybacz mi, to się nie powtórzy więcej. Głupio wyszło — dławiąc się, odrzekł skatowany.

— Nie tak to miało się skończyć. Przecież dostałem telegraf. Wszystko było w porządku.

—... Co ja mogę? Kilak godzin przed...

Uderzył mocno, zdecydowanie za mocno. Widząc, co zrobił, nie przestał. Słusznie. Dokończył dzieła, dopieścił je najlepiej jak umie. Po wszystkim wrzucił zwłoki do lokomobili. Godzina zmarnowanego życia. Nie miał już żadnych dobry rad ani dla siebie, ani dla tych, którzy szli w jego stronę. Trzy sylwetki od strony fabryki podążały w jego kierunku jednym tempem. Wyjął rewolwer. Pozłacany prezent od kumpla z burżuazji wyglądał równie zjawiskowo co niebezpiecznie. Przykro upaprać go w krwi.

— Wujek? - usłyszał.

— We własnej osobie. Znamy się? Nie przypominam sobie udanej transakcji z wami. Czerwone winogrona o tej porze roku smakują jak trucizna.

— Poeta. Szkoda, że za zimny na sukces.

Trzy strzały. Dosięgły go dwa. Przeszyły pierś i prawe ramię. Upadł twardo obok lokomobili, jęcząc z bólu. Biała koszula przybrała kolor soczystej czerwieni. Nienaturalnie wręcz efektownej. Wszyscy trzej podeszli do niego. Czarne fraki wyglądały znajomo.

— My... się chyba... jednak znamy — wykrztusił Wujek.

— Pewnie, że się znamy. Wtedy było zimno i teraz też będzie zimno. Bierzcie go, transakcja udana.

Półprzytomny rozmyślał, dlaczego to tak się kończy. Zabił człowieka, dzięki któremu miał być milionerem, a teraz wykrwawia się w potwornej niewiedzy. Wtedy myśli wkroczyły na właściwe tory. Rychło wczas. Przecież dzisiaj był trzydziesty lipca. A on nie miał przy sobie żadnych pieniędzy. Przepowiednia wypełniała się na jego oczach, całkiem o niej zapomniał. Zaśmiał się przekornie. To naprawdę był trzydziesty lipca roku tysiąc osiemset siedemdziesiątego siódmego p.n.e.*

*p.n.e. - po naszej erze.