TW 6 vol.3 - Wilgoć (2z3)

Zakłopotanie sięgnęło maksymalnego poziomu. Bo co możesz zrobić, widząc wiszącego chłopaka z eskortą posilających się nim ptaków i pustych w swej wyrazistej obojętności przechodniów? Traktowali biedaka, jakby w ogóle dla nich nie istniał. Czy to przerażające, a może jedynie ciekawe, skłaniające do chwilowego rozmyślania i pozostawienia za sobą jak jedno z wielu szarych wspomnień? Zenek nie wybrał żadnej z opcji. Szczególnie nad nimi nie rozwodził. W domu pewnie na niego czekali, choć tak naprawdę nie wiedzieli, kiedy dokładnie wróci. Szybka kalkulacja, znowu. Przebiegł przez jezdnię i stanął na wprost wisielca. Nawet jednego nastroszonego włosa albo chociaż kilka kropli potu, nic. I chyba bardziej zaniepokoiła go postawa przechodniów wobec jego osoby niż wiszące ciało, najprawdopodobniej ucznia liceum, do którego chodził. Najprawdopodobniej, bo nie przypomniał go sobie. Fakt, z wydłubanymi oczami i usianą głębokimi cięciami twarzą wyglądał inaczej, jak komiczny i nieudolny rekwizyt na Halloween. Zenek przeszedł obok, pogodziwszy się z decyzją podjętą chwilę wcześniej. Pierwsze, ciężkawe drzwi tak jak kolejne były otwarte. W środku oprócz nienaturalnego półmroku i wilgoci czuć było lekki smród zgnilizny. Subtelny i do wytrzymania. Poza tym dużo zaschniętych plam na ścianach i podłodze. Mniejsze, większe. Czasami fikuśne jakby umyślnie stworzone w ten, a nie inny sposób. Dużo jaśniejsze od wszechobecnego półmroku świeciły mdłym fluorescencyjnym światłem, jako tako rozpraszając ciemność i tworząc klarowny obraz drogi wszędzie tam gdzie były. Zdążył potknąć się dwa razy i rozciąć dłoń o porozrzucane kawałki szyb z okien. Krew ściekała z rany mimo usilnych prób jej zatamowania.

Gdzieś w głębi korytarza pomiędzy śmieciami, porozrzucanymi krzesłami i stolikami natrafił na pierwsze ciało, nie licząc wisielca. W świetle migoczącej lampy awaryjnej rozpoznał w trupie członka klasy. To doskonałe określenie. Członek klasy. Zenek po raz pierwszy porządnie się nad nim zamyślił, po czym uznał, że nic o nim nie wie. Tyle, że nazywał się Michał Grebij. Co jeszcze mógł o nim powiedzieć, skoro nawet słowa nie zamienił? Posiniała, zimna twarz nie była kompletna. Brakowało lewego oka i sporej części lewego policzka. Ale fioletowe kudły na łbie zdradzały wszystko. Znowu niewzruszony wstał, po czym przez dłuższą chwilę nasłuchiwał. Na piętrze wyraźnie słychać było kroki, pełzanie i miarowe chrobotanie na raz. Półmrok skrywał wszystko, co najbardziej zdradliwe, a porozrzucane wszędzie przeszkody zdradzały pozycję. Na księżycu spędził zdecydowanie za dużo czasu. Dopiero teraz zaczął sobie uświadamiać, że nie chodziło wcale o rekreacyjną wycieczkę. Przecież to zbyt banalne, ale na szczęście na tyle skomplikowane, żeby się nabrał.

Tamtego ranka w swojej kwaterze na księżycu Zenek obudził się z potwornym bólem brzucha, klatki piersiowej i ogólnym otępieniem. Były to jedne z pierwszych dni pobytu. Wszystkie objawy wskazywały na mozolny proces adaptacji organizmu do sztucznie wytworzonych warunków na stacji. Każdy dobrze wykształcony naukowiec powtarzał to samo, wyraz po wyrazie. Po śniadaniu krwawe wymioty i omdlenie. Stadium pośrednie, najgorsze. Wtedy organizm dostaje fioła i jakby sam z siebie szuka pretekstu, żeby kopnąć w kalendarz. Kiedy obudził się w szpitalnym oddziale, otoczony sterylną bielą i grupą lekarzy wyglądał i czuł się jak wrak człowieka, a nawet gorzej. Kolejny tydzień spędził na dochodzeniu do siebie. W samotności, pogrążony był we własnych myślach co jeszcze bardziej oddalało go od prawdy stojącej tuż za rogiem.

Wbiegł do toalety. To był pierwszy i najlepszy pomysł. Porośnięte pleśnią ściany wyglądały przyjaźnie. Na sto procent martwe w przeciwieństwie do tego czegoś na korytarzu. Zdołał zobaczyć jedynie odnóża przypominające te od skolopendry. Stukały o podłogę w towarzystwie syków i popiskiwań. Ukryty w środkowej kabinie siedział najciszej, jak tylko mógł. Z sufitu skapywały krople brudnego, gęstego szlamu. Przeciek z sali na piętrze. Cokolwiek tam było, śmierdziało autentycznie gównem, chociaż na bank nim nie było. Kilka dziurek w suficie tworzyło sito ,przez które przebijało światło lamp z piętra.

— Ej, żyjesz tam jeszcze? — Sparaliżowany strachem, drętwy głos wybrzmiał z sąsiedniej kabiny. Zenek na początku milczał, próbując spławić błagalne prośby kolesia obok. Jakoś od kilku minut z zupełnie obojętnego na to wszystko gościa stał się totalnie przesiąkniętym strachem dzieciakiem. Piegowata twarz zbladła, oczy zmętniały. - Nie udawaj tchórzu, jesteśmy w tej samej przesranej sytuacji. Odezwij się — nalegał.

— Co, skończył ci się pomysły? A może nie potrafisz uszanować prywatności? Goń się przybłędo, mam multum rzeczy ciekawszych niż gadanie z tobą — Szept nieco przybrał na sile. Przez chwilę obaj myśleli, że ten sam szept usłyszało to coś na korytarzu.

Nie masz nic do stracenia. I tak prędzej czy później umrzesz jak reszta panikarzy. Żebyś ty widział ten durny tłum prujący prosto w paszczę lwa, misterną pułapkę skonstruowaną przez stworzenia tysiąc razy mądrzejsze od nas. Padali jak muchy, gorzej, jak niepełnosprawne muchy bez skrzydeł. Raz, raz, raz.

— Nie obchodzi mnie to. Ani trochę.

— Nie dziwię się. Na księżycu panują nieco inne zasady.

— To już jestem taki znany, że po głosie nawet mnie rozpoznają?

— Sławny? Hmmm... można tak powiedzieć. Ale to raczej ten rodzaj sławy kiedyś jesteś znany i to jedyna pozytywna rzecz w tym wszystkim.

— Że co?

— Jesteś wrakiem, albo może bardziej cieniem na marginesie społeczeństwa. Kiedy balowałeś na księżycu ludzie wyczaili, o co chodzi, gdzie to zmierza. Międzynarodowy spisek w takim miasteczku, doskonale niepozorny.

— Nie wiem o, czy ty mówisz. Jaki znowu spisek?

— Nie zgrywaj niewiniątka. Uznano cię za zdrajcę, po tym, jak wparowali oni. Niedługo przed twoim powrotem. A potem poszło szybko. Coś uciekło z torby, zalęgło się, a tamci jakoś przypadkiem zostali poćwiartowani.

— No, to niezła bajeczka, nawet się nabrałem.

— Kogo ty chcesz oszukać? Zaraz wyjdę z tej kabiny i podam ci kilka chusteczek na otarcie potu. Pewnie już wiesz, co cię czeka.

Grobowa cisza nigdy nie była dobrą odpowiedzią. I nawet bez poczucia, że jest się w sytuacji bez wyjścia, powinna stać na ostatnim miejscu świetnych pomysłów.

— Ty też tak skończysz.

— I reszta poukrywana w zakamarkach budynku. Chyba że przestaniesz medytować nad wszystkim i pomożesz mi ich znaleźć. Nie mamy do stracenia dużo. Właściwie tylko życie.

To brzmiało naprawdę sensownie i w tym ogólnym chaosie wydawało się przemyślane. Gdzie by nie poszedł, sprawiedliwość zaciśnie dłonie na jego szyi. Najmocniej jak tylko można i każdy przechodzień będzie to widział i każdy odwróci głowę. Naprawdę ryzykował tylko życie, jedno znienawidzone życie.