TW któreś tam - 3

158.Żołnierz z daleka

109.Rozpędzona lokomotywa

Ból/Wesołość

238.Zapasy w czekoladzie

Pewnego razu, włóczywszy się po Obłokach Magellana, oczywiście w nieustannej mej podróży do przysłowiowej już Andromedy, natknąłem się na sędziwego bojowca, żołnierza znikąd, bądź z daleka, co ani chwili nie czeka, tylko smaczliwie orbitował wokół Czarnej Dziury na staroświeckiej, parą buchającą lokomotywie.

Czarna Dziura owa, przez tuziemców zwana Wielką Czarną Dupą, bowiem po pochłonięciu rozwartym anusem nie dość roztropnych podróżników, wypluwała w zgodzie z teoriami Stiwena Hołkinga, co prawda nie emisje kwantowo-falowe, lecz dość zwyczajną, brązową breję.

Od razu uspokajam zatroskanych: nie, to nie kał i powieść ta nie jest powieścią kaową, tylko całkiem zwyczajną, więc gównianych akcesoriów nam tu nie potrzeba. Jednakowoż brązowa breja niepokoi i wzrusza, więc od razu zapewniam, że to najzwyklejsza w świecie czekolada. Orbitujący wokół niej nasz żołnierz wyklęty w parowóz zaklęty, znając doskonale kaprysy analne Wielkiej Dupy, smyrał ją tylko łagodnie, łechtał ptasim piórkiem, by wypróżniła się wprost do jego sakwojaży, czyniąc mu w ten sposób nielichy prezent w postaci pół puda czekolady na pierdnięcie.

Zaparkowałem swój astrolot międzygalaktyczny na pobliskiej orbicie, będącej w stycznej hiperbolicznej i ślicznej z lokomotywą, by zapukać w blaszane powłoki i zostać zaproszon do jej wnętrza przez starca tyleż sędziwego co szalonego wielce, mający serce i rozum w poniewierce.

Opowiadał mi długo przy kubku gorącej czekolady, jak to był zbiegł z księżyca saturnowego — Europy. Nie podobały mu się tam rządy jaszczuropodobnych stworów, wiodących tryb życia mocno podwodny i podlodny, bowiem wzięły i zawiązały jakowąś Uniję, za nic mając odwieczne tradycje Starej Europy, zachciało im się nowoczesności, oplatując siecią teorii spiskowych cały glob niemalże. Szlachetny starzec w tym momencie załkał jakoś, zakwilił, otarł łzę buraczaną, siorbnął nosem i spojrzał na mnie z ukosa.

Pokiwałem aprobująco głową i z dezaprobatą wyciągnąłem długą, śpikiem rozciągniętą kozę, oczywiście z nosa, czym dałem memu bajarzowi mocno do myślenia.

Zawykrzyknikował w końcu, wyrwawszy nos z osłupienia i dalej ciągnął swą baję.

Opowiadał zatem, ze smutkiem i jakby nostalgią, jak to był prześladowany przez piewców nowego porządku, jak z nienawiścią tropiono każdy ślad jego palca umazanego w czekoladzie i koniec końców, okrzyknięty oszołomem, musiał zbiec na manowce. Prym w tym wszystkim wiódł niejaki Parowóz, który nękał go z zajadłością godną lepszej sprawy.

Mętną mi się zdała ta cała opowieść, bowiem Parowóz przeca, jest jego schronieniem, a nie bitnym przeciwnikiem. Wytknąłem mu tę nieścisłość, na co zżymnął się nieco, bo być może nie był to Parowóz, a raczej Karawan, ale niech mu te drobne przeinaczenia wybaczę, gdyż osłabł już bardzo po tych prześladowaniach, zwłaszcza gdy pewien wysłannik papieski postraszył go anatemą. Na moje zdziwienie, skąd tam, na Europie dzikiej, lodem skutej, jakowyś nuncjusz apostolski zawitał, znowuż zmieszany, orzekł, że to przeor Pokropny pewnego, bezludnego opactwa, dryfującego na lodowej krze, puścił umyślnego, by tegoż Nuncjusza ściągnąć ze Stolicy Apostolskiej, by ten walczył z herezją Ozarową.

Coraz mniej z tego wszystkiego rozumiałem, już nie dopytywałem, któż to Ozar i czym była jego herezja, ponieważ dostałem zatwardzenia i boleści jelitowych od nadmiaru wypitej czekolady. Może przyszłe pokolenia dotrą do tego dziwaka i rozwikłają jego tajemnice, ja tymczasem, siedząc już na swoim fajansowym tronie, wystartowałem chyżo tam, gdzie wzrok nie sięga, byle dalej od Czarnej Dupy.