Tydzień Swifta

Zep, powiada Swift, Zep Zep.

Ja już nie mogę z nim i tymi jego słówkami. Zmyślacz słów, mówię do niego, a ten wzrusza jedynie ramionami, śmieje się, trzepie kudłami, żongluje kamykami i powtarza: Zep, zep. Zep.

Na wyspie miasteczko portowe. W nim piekarz, któremu Jon wisi już za dwie buły i rogala. Piekarz ma dwa metry, a do tego wygląda jak bajgiel, cały jest taki napchany, naciągnięty, gruby, duży, Rogal z Guernsey. A Swift bierze mu bułki czy inne wypieki, kładzie na ladzie pieniążki i jak kojot ucieka, jak szop pracz, cały umączniony z wypieków, szura trzewikami po klepisku.

Jeden, słownie: Jeden bordel w miasteczku, i Swift ma zakaz wstępu, bo zamiast gzić się, wino pić, używać - dziwkom w oczy patrzy i opowiada o liliputach, ba, kurduplach, co do wagin wchodzą i członki udają, wiercą się nieprzemożnie, a dziweczki chichoczą. Za dużo, powiadam, zabawy, za mało nieprzyzwoitości i wychodzą goście inni, nieliczni przyjezdni łasi na kuzynkę żony młynarza, czy Francuzkę w dalekich stronach bywałą.

Ogólnie, powiem, wstyd z nim gdziekolwiek wyjść, bo kleptomanią grzeszy codziennie. Z bordelowych odrzwi oderwał dzwoneczek i gdzie nie szliśmy, tam dzwonił.

A wchodziliśmy wszędzie. Jon okazji nie przepuścił, powiada, książkę pisze i materiały zbiera, na poważnego człowieka pozuje -

A te liche umysły wyspiarzyków wierzą mu na słowo i zamiast w mordę dać, gdy zasłużył, opowiadają mu o sobie i rodzicach, kto w wojsku służył pod kim i na co umarł, no taki przypadek.

W okno zagląda, baba kijem w garnku miesza, a ten już nosem ciągnie, chustkę poprawia i ładuje głowę do izby, do gara i wypytuje o imiona, bo, powiada, wszystko go interesuje

- Wszystko się może przydać - powiada. - Zapyziałe zaułki, patrz! - mówi do mnie i szarpie mnie za kabat. - Tu jest uliczka, domostwa z lichej cegły, gliny, słomą kryte! A odwróć to! Odkręć! Tam - wskazuje szczerbatą babę przy studni - jest żona piekarza! A jakby ona była wielka?

I tak dalej. Piekarz dał mu w gębę i Jon obsmarował go w "Podróżach" czy jak to w końcu zatytułował.

Od tych dziwek, przyznam, pokarało nas, niezbyt higieniczną i szczypiącą w liliputa przypadłością, którą wszak sam, Swift nie może się powstrzymać, powiada, Jezus Zmartwychwstały zesłał na tę zapomnianą przez Boga Ojca wysepkę. Nawiasem mówiąc przysiadł Najwyższy na skraju Francji i wydaliwszy dwa bobki na wskutek niestrawności po, być może, kapuście w serze, czy serze w kapuście, stworzył miejsce naszego skarania, pardon, urlopu.

Swift bierze jakieś specyfiki i medykamenta, wciera czosnek i pajęczyny w liliputa, ja zaś do infirmierii się udałem, gdzie maścią smarowali i medyk skrętem z gazety poratował. Swift chodzi i posypuje liliputa różnym świństwem, powiada, co go nie zabije, to go wzmocni.

Jednej nocy urżnęliśmy się trzema kwartami miejscowej księżycówki, pierwszej maści destylatu z miejscowym aptekarzem, który zabrał był nas na cmentarz i tak nas wystraszył, że byłbym na kolanach go błagał, żeby życie darował, a Jonathan zamiast uciekać i panikować...

Szwagier aptekarza w porozumieniu z nim będąc, czaszkę miejscowego plebana z kaplicy narychtował na patyk, i chciał nas nastraszyć, buuhuu nocą robiąc i podejrzanie szeleszcząc do spółki ze swymi dziatkami w konia robiąc nas, przyjezdnych.

Jam nieomal spodnie me, nie pierwszej świeżości już, zasyfiłem, gdy na mnie pies jak wilk zaszczekał i odwróciwszy się, czaszkę w powietrzu ujrzałem. Nieomal - jelita me jednak puste utrzymuję, każdego ranka w dzień parzysty robiąc lewatywę. Mniejsza o to.

Swift zaś, tego nikt poza mną nie widział, wyrwał z płotu sztachetę, czy palik, jak to nazwać, i niby w modnym sporcie uczestnicząc, przyrżnął w czachę, aż odleciała na metry cztery, pięć prawie, zęby z niej wypadły i zrobiło się straszne zamieszanie, bo aptekarz w szoku się gorzałą zakrztusił zachłysnął i byłby tam umarł, gdyby Swift i jemu z lagi nie przygromił po plecach.

Potem odkrył naturę podstępu, zgarnął czachę na kiju, resztkę we flaszce i uciekł, zostawiając mnie z całym bałaganem, mówiąc: "Armstrong, Zep, zep!".

Poszukiwania pijanego w trzy dupy Swifta trwały całą noc i do południa, aż odnalazł się, tuż za płotem, ze śliwą wielką na czole i informacją, że więcej nie pije -

Prędzej w te liliputy uwierzę. Albo że Brobdingnag, diabelski piekarz, całkiem Swiftowi te wszystkie słodkie bułki wybaczy i występki zapomni.

Następnego dnia już kaca klinem, dzwonek i za babami do wychodka, pytania o to, kto w co wierzy i czy zabobony odczynią, bo mu wysypka z liliputa przejść nie chce podczas gdy mnie krosty minęły bez śladu.