Uwięziony część 7

– Nie zamierzam się poświęcać – zapewnił ją Arthur. – Brałem już udział w egzorcyzmach i wiem, co robię. Gdybym miał wątpliwości, nie zdecydowałbym się na to. Ja nie pracuję w ten sposób. Nie jestem pełnym ideałów rycerzem.

– Muszę się przygotować – odezwał się kapłan, przypominając o swojej obecności. – Postaram się znaleźć jeszcze kogoś do pomocy. Im nas będzie więcej, tym lepiej… I trzeba odwiedzić władcę. Potrzebujemy zbrojnych, jeśli mamy otworzyć te drzwi… – Zamyślił się na chwilę. – Nie wiem, czy to w czymś pomoże. – Popatrzył na narzeczonych. – Wiecie, co się dzieje, gdy ktoś przebywa w pobliżu wejścia?

– Tak – potwierdziła hrabina. – Sądzę, że sprowadzenie magów to najlepszy pomysł.

Kapłan pokiwał głową.

– Najpierw pozbędziemy się tych, których imiona już znamy – zdecydował. – Może po tym uda się namówić trzy pozostałe.

– NIGDY! NIGDY! NIGDY! – odezwały się demony.

– Wszystko będzie dobrze – powiedział Arthur, gdy kapłan opuścił ich izbę. – Nie zmuszają cię do niczego, a to już coś. W końcu przemówiły. Wcale nie cieszę się z tego, że wybrały ten moment, gdy tu jesteśmy, ani z tego, że mówią akurat do ciebie, ale mogło być gorzej.

– Ze mną jest coś nie tak. – Sofia popatrzyła na niego smutno.

– To nie twoja wina. – Dłonią pogładził ją po policzku. – To zło, które tam jest. Widziałaś, co się działo.

– Jasne, ale zawsze pada na mnie. – Przytuliła się do niego, gdy ją objął. – To nie jest przypadek.

– UWOLNIJ NAS, BĘDZIEMY CI SŁUŻYĆ. ZABIJ GO I UWOLNIJ NAS. BĄDŹ NASZĄ PANIĄ – odezwały się demony.

„To już nie chcecie wrócić do siebie?” – zapytała w myślach.

– CHCEMY, ALE SŁUŻBA U CIEBIE BĘDZIE DLA NAS ZASZCZYTEM – usłyszała w odpowiedzi i podniosła wzrok na narzeczonego.

– Wszystko będzie dobrze – powtórzył.

– PRAGNIEMY KRWI! BĘDZIEMY CI WIERNI! ZABIJEMY TWOICH WROGÓW, ZABIJEMY TWOJEGO MĘŻA JONATHANA, ZABIJEMY GABRIELA! ZABIJEMY WSZYSTKICH, KTÓRYCH ZECHCESZ POZBAWIĆ ŻYCIA! POZWÓL NAM! CHCEMY CI SŁUŻYĆ!

– MILCZEĆ! – wrzasnął właściciel matowego głosu i krzyki momentalnie ucichły.

– One chcą zabijać – wyszeptała Sofia.

– Wcale mnie to nie dziwi – przyznał Eckstein. – Nie spodziewałem się niczego innego.

„Jak brzmią wasze imiona?” – pomyślała z naciskiem, patrząc w stronę okna.

– ISFERUNGH – wyjęczał jeden z demonów.

Zaskoczona kobieta natychmiast ruszyła w stronę stołu, by to zapisać. Narzeczony odsunął się od niej gwałtownie i położył dłoń na rękojeści pistoletu, po czym powoli zsunął z niej rękę.

– Widziałam – powiedziała, gdy zanotowała kolejne imię.

– To nic takiego – zapewnił ją.

– Wręcz przeciwnie. – Spojrzała na niego z wyrzutem.

– Przecież wiesz, że nie chcę cię skrzywdzić.

– Tak, pewnie chciałeś mnie pogłaskać tym pistoletem – rzuciła.

– To odruch. Przestraszyłem się. Poruszyłaś się tak gwałtownie, a ja nie wiedziałem, co się dzieje – wyjaśnił. – Spanikowałem. Przepraszam.

– CHCIAŁ CIĘ ZABIĆ! CHCIAŁ POCZUĆ ZAPACH TWOJEJ KRWI! ON PRAGNIE TWOJEJ ŚMIERCI! JEŚLI TERAZ NIC NIE ZROBISZ, ZGINIESZ! – krzyczał jeden z demonów. – ZABIJ GO! ZABIJ! ROZLEJ JEGO KREW! ZRÓB TO! MUSISZ TO ZROBIĆ!

– GRESNARGH – powiedział powoli właściciel matowego głosu.

Sofia od razu to zapisała.

Arthur zbliżył się do stołu i zatrzymał się za narzeczoną.

– Jeszcze jedno – wyszeptał, zaglądając jej przez ramię.

– Podaj mi swoje imię – zażądała, koncentrując się na przywódcy istot uwięzionych w świątyni.

Odpowiedziała jej cisza, a po chwili niepokój spowodowany obecnością demonów ustąpił.

– Już ich nie słyszę. – Odwróciła się w stronę narzeczonego. – Chyba nie chcą ze mną rozmawiać. – Usiadła na krześle i głęboko odetchnęła. – Powinieneś oddać mi broń. – Podniosła na niego wzrok.

Eckstein powoli pokręcił głową, po czym przysiadł na brzegu stołu.

– Bez niej nie czuję się pewnie – ciągnęła.

– Zrozum, że to dla twojego bezpieczeństwa. – Próbował wziąć ją za rękę, ale cofnęła się.

– Czyżby? Jeśli coś się wydarzy, nie będę w stanie się bronić.

– Przed kim chcesz się bronić? – zapytał łagodnym tonem. – Przede mną? – Uśmiechnął się lekko.

– Nie – rzuciła zirytowana. – I przestań mówić do mnie w ten sposób.

– Kochanie, musisz sobie uświadomić, że od momentu, kiedy po raz pierwszy usłyszałaś te głosy, istnieje niebezpieczeństwo, że możesz zrobić sobie krzywdę – tłumaczył z nienaturalną dla niego cierpliwością. – Wkrótce rozwiążemy ten problem i oddam ci broń. Wiem, że jest ci ciężko, ale bardzo cię proszę, uspokój się. Nie traćmy zimnej krwi. – Pogładził ją po dłoni. – Wkrótce to się skończy. Odprawimy egzorcyzmy i będzie po wszystkim.

– Nie idź tam – poprosiła. – Poślij tam swoich ludzi.

– Nie sądzę, żeby się do tego nadawali. Oni są jak najemnicy, tylko trochę lepiej wyszkoleni.

– Nie powinieneś tam iść. – Ścisnęła jego rękę.

– Ten kapłan nie poradzi sobie z sześcioma. Zmiażdżą go, gdy tylko się zbliży. To, że zdradziły swoje imiona, wcale nie znaczy, że poddadzą się bez walki.

– Postanowiliście posłać po wsparcie – przypomniała. – Twoja obecność tam…

– To mój obowiązek – przerwał jej. – Wiem, że sobie poradzę. Im więcej silnych osób z nim pójdzie, tym większe będą szanse na oczyszczenie świątyni.

– Gabriel też wierzył w swoje możliwości. – Spuściła wzrok.

– Osiągnął swój cel. Nie zapominaj o tym… – Sięgnął po butelkę wina i napełnił puchary. – Napij się. – Podsunął jej jeden.

– W tej sytuacji, nie wiem, czy powinnam. Alkohol osłabia umysł – powiedziała, wpatrując się w trunek.

– Masz rację, ale tyle ci nie zaszkodzi – upił łyk – a więcej nie dostaniesz. – Puścił do niej oko.

Popatrzyła na niego i pokręciła głową.

– Że też zawsze mnie ciągnie do mężczyzn z powołaniem – westchnęła.

– Chyba nie masz na myśli Jonathana? – zapytał z lekkim rozbawieniem.

– Oczywiście, że nie. Poza tym do niego nigdy mnie nie ciągnęło. Ojciec go wybrał, a mi nawet nie przyszło do głowy, by się temu sprzeciwić.

– Szkoda, że kiedyś byłaś taka grzeczna. Aż żal tych dziesięciu lat.

– Tak… – Sofia napiła się wina w zamyśleniu, po czym podniosła wzrok na narzeczonego. – Jeśli nam nie wyjdzie, więcej nie umówię się z żadnym łowcą czarownic, rycerzem ani nikim podobnym.

– Nie ma potrzeby, żebyś się nad tym zastanawiała – zapewnił ją Arthur.

– Owszem, jest – powiedziała poważnie. – Muszę wyciągać wnioski. Wygląda na to, że dotąd niczego się nie nauczyłam.

– Myśl, o czym chcesz. – Pochylił się i pocałował ją czule.

Sofia odsunęła się od niego i niespokojnie spojrzała w stronę drzwi, gdy ktoś zapukał.

Arthur podniósł się z miejsca, wyciągnął pistolet, odbezpieczył go i ruszył, by otworzyć. Gdy położył dłoń na klamce, hrabina przysunęła do siebie butelkę.