Poprzednie częściVive la F... - cz.1. Mrok.

Vive la F... - cz.3. Take a chance on me.

Chwyciła się tej szansy jak tonący. Im szybciej postawi rannego oficera na nogi, tym szybciej wróci do domu. Blackmountain prowadził ją kolejnym korytarzem, niosąc ciężką torbę ze sprzętem medycznym, a Cathrine w biegu zakładała fartuch i poprawiała włosy. Po drodze, mimo niechęci graniczącej ze wstrętem, zamieniła z Blackmountainem kilka słów o okolicznościach wypadku. Żołnierz został postrzelony w prawe płuco, ale mimo wyjęcia kuli rana jątrzyła się i z dnia na dzień powiększała.

Cathrine jeszcze bardziej przyśpieszyła kroku. Adrenalina nie tylko stłumiła resztki bólu, ale przede wszystkim dała poczucie kontroli nad własną sytuacją – nie była już poniżanym więźniem, tylko lekarzem spieszącym z pomocą potrzebującemu. Tak, jak była do tego stworzona.

 

W średniej wielkości sali, na szpitalnym łóżku leżała wątła postać. Cathrine odebrała torbę, założyła rękawiczki i ruszyła w stronę pacjenta. Dostrzegła co prawda, że Blackmountain wycofał się i zamknął za sobą drzwi, ale nie mając czasu na zastanawianie się nad tym, znalazła się już przy chorym. Był w strasznym stanie. Nieprzytomny, z bardzo wysoką gorączką i drgawkami na całym ciele. Na czole miał krople potu, a półprzymknięte oczy nie reagowały na światło. Oprócz pustej kroplówki, nie było przy nim żadnych środków podtrzymujących funkcje życiowe. Cathrine zdjęła zakrwawione prześcieradło z jego piersi. Pod brudnym materiałem ujrzała ogromną, jątrzącą się ranę, otoczoną sczerniałymi mięśniami, a w powietrze uniósł się charakterystyczny zapach ropy pomieszanej z krwią.

- O Boże… - wyszeptała przerażona- Posocznica.

W wielką, otwartą ranę wdało się zakażenie, które prawdopodobnie zaatakowało już inne organy wewnętrzne. Lekarka szybko sprawdziła puls – był prawie niewyczuwalny. Wysuszone usta wskazywały na mocne odwodnienie organizmu, a dłonie zimne mimo wysokiej temperatury otoczenia - na bardzo słabe krążenie. Nie miała ani chwili do stracenia, a mogła stracić wszystko.

Założyła maseczkę i sprawdziła zawartość torby. Przez chwilę ważyła w dłoni fiolkę z chloroformem – użycie go przy tak osłabionym układzie oddechowo – naczyniowym to niemal pewny zgon. Wstępnie odłożyła go na bok i zaczęła oczyszczać ranę. Była głębsza i bardziej zanieczyszczona niż się zdawało na początku. Po nacięciu skalpelem z mięśni nieznacznie sączyła się krew – pacjent musiał stracić jej już naprawdę wiele. W przebłyskach świadomości zaczął jęczeć z bólu. Cathrine przerwała zabieg – był jednak bardziej skomplikowany i potrzebowała wsparcia. Wróciła do drzwi, a gdy szarpnięta klamka nie drgnęła, ogarnął ją strach. Uderzyła pięścią w solidne deski.

-Potrzebuję pielęgniarza! Poruczniku Blackmountain! Potrzebuję pomocy! Niech ktoś tu przyjdzie!

Chwilę czekała, ale w ciszy odpowiedzi usłyszała tylko charczenie pacjenta. Jedno płuco uszkodzone i drugie zalane płynami ustrojowymi nie wróżyły nic dobrego. Oficer zaczął się krztusić własną krwią. Podbiegła do jego łóżka i przewróciła go na bok. Gdy zagrożenie zostało opanowane, wróciła pod drzwi.

-Otwórzcie! Natychmiast potrzebuję antybiotyku! – załomotała we framugę- On umiera! Otwierać! Co jest, do cholery!

Nie czekając wróciła do oficera. Biła się z myślami, ale sięgnęła po chloroform. Po chwili biała gaza przyciśnięta do ust chorego zwiotczyła jego mięśnie. Cathrine przygotowała kilka rolek bandaży do tamowania krwi, szczypce, igłę i nici.

„Skup się. Pośpiesz się i skup się.” Wprawnym ruchem wycięła całą martwą tkankę. Nie mając asystenta do odsączania krwi, równocześnie podkładała zwinięte bandaże, które w momencie stawały się krwistoczerwone. Powoli sytuacja zdawała się być opanowana, zaczęła zszywać ranę. Wtem fala czerwonej cieczy zalała jej dłonie.

-Boże… - spojrzała na twarz mężczyzny – jego policzki zdawały się opaść. Przytknęła palce do szyi i nie wyczuła nawet znikomego tętna. Rzuciła się na drugą stronę stołu i zaczęła wykonywać masaż serca. Przy każdym nacisku klatki piersiowej, krew z rany pod prawym obojczykiem zalewała tors mężczyzny.

-Niech ktoś tu przyjdzie! – krzyknęła w kierunku drzwi, nie przerywając akcji reanimacyjnej.

-Boże, nie dam rady. – zaczęła szeptać. Spojrzała na blednącą twarz –No dalej, proszę! Musisz! Chryste, niech mi ktoś pomoże…

Naciskając rytmicznie przez dłuższą chwilę, powoli zaczęła opadać z sił. Serce nadal nie podjęło pracy. Po kilku, ciągnących się w nieskończoność minutach, pacjent, łóżko, a przede wszystkim cała Cathrine – wszystko było skąpane w czerwieni. Miała wrażenie, że osobiście, własnymi rękami wypompowała całą krew z rannego. Ucisk klatki stawał się coraz słabszy, aż wreszcie ustał. Wyczerpana kobieta osunęła się na ziemię. Zdjęła rękawiczki i ukryła twarz w dłoniach. Nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą się stało. Po chwili wstała i ponownie uderzyła pięścią w drzwi, nic jednak nie mówiąc. Z rezygnacją wróciła do pacjenta.

-Przepraszam – wyszeptała i przyjrzała się bardzo młodej twarzy. Choć tors i postura były rozwinięte jak u dorosłego mężczyzny, to dziecięca buzia zdradzała prawdziwy wiek partyzanta. Z pewnością daleko mu jeszcze było do rangi oficera. Pokręciła z niedowierzaniem głową i przykryła chłopaka prześcieradłem.

Z braku lepszego miejsca usiadła pod ścianą i ponownie ukryła głowę w dłoniach, zastanawiając się jak długo będzie przebywać sama w pomieszczeniu z martwym ciałem.

W pewnym momencie wejście otworzyło się i do środka zajrzał jeden ze strażników.

-O kurwa! – przerażający widok cofnął go z powrotem. Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Wstała czekając w napięciu na dalszy rozwój wypadków.

Po chwili do pomieszczenia wpadło kilku żołnierzy.

-Odsuń się od łóżka! Ręce do góry! Pod ścianę! Ręce! – przekrzykując się, celowali do niej z długiej broni.

Odruchowo podniosła ręce w górę i zaczęła się gorączkowo tłumaczyć.

-Zamknij się! Ręce! Na kolana!

Trzymając ręce w górze posłusznie uklękła. Ktoś popchnął ją na posadzkę. Wbijające się w kręgosłup kolano przyskrzyniło ją do podłogi. Silne ręce znów wykręciły jej nadgarstki do tyłu.

-Doktor Cathrine Keller – jesteś aresztowana za umyślne zabójstwo żołnierza francuskiego ruchu oporu.

-Co?! Jakie zabójstwo?! – odwróciła głowę, słysząc znajomy głos – Ty gnoju! – zaczęła się wyrywać- Wiedziałeś, że on umiera! Że zostały mu godziny życia! Zwlekałeś z pomocą do ostatniej chwili! Ty skurwielu! Wrobiłeś mnie!

Kobieta wpadła w istny szał. Blackmount nie był w stanie jej utrzymać, nie zważała też na wycelowaną w nią broń. W amoku zaczęła kopać na oślep i wykręcać się z mocnego uchwytu.

-To ty go zabiłeś! Nie wahałeś się poświęcić życia jednego ze swoich żołnierzy. Wcześniej można mu było jeszcze pomóc! Ty draniu!

Sebastian podniósł pistolet w górę i wziął porządny zamach. Tępe uderzenie kolbą w potylicę

przerwało szamotaninę. Dla Cathrine zapadła ciemność.

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 1

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (1)

  • Agnieszka Gu 30.11.2018
    Doleciałam aż tutaj. Fajne, niespodziewane zwroty akcji, w miarę płynne opisy.
    Całkiem niezła lektura.
    Pozdrawiam :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania