W poszukiwaniu własnego miejsca (drabble)

Wierzyłam przez minutę, każdego dnia. Przez kolejny tysiąc wątpiłam, a potem to już było mi wszystko jedno. I tak codziennie do znudzenia walczyłam o tę jedną, jedyną chwilę, w ciągu której wszystko wydawało się jasne, a gęstwina niechcianych wątpliwości nie przesłaniała światła, dającego spokój. Gdyby tak zatracić zmysły w zrozumieniu…

Z czasem jednak opadłam z sił. Z minuty zrobiło się pięćdziesiąt dziewięć sekund, pięćdziesiąt osiem i siedem, aż w końcu zapomniałam, o co tyle hałasu. Zaakceptowałam niepewność i stanęłam pośrodku siebie, bo właśnie z centrum niedoskonałości mam najlepszy widok na wszechświat, który choć niezmierzony, to wcale nie lepszy ode mnie.

Średnia ocena: 4.9  Głosów: 9

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (17)

  • sensol 13.11.2018
    każdego dnia... to bardzo dużo. nawet jeśli to tylko minuta. dobre!
  • Justyska 13.11.2018
    Dziękuję sensol za wizytę i pozostawione słowo.
    Pozdrawiam
  • jesień2018 13.11.2018
    A czy niepewność to nie jest właśnie stanie między wiarą a niewiarą? Hm. Napisane jak zwykle ładnie i tak, że trzeba pomyśleć. Pozdrowienia!
  • Justyska 14.11.2018
    Dokładnie tak, ale moim zdaniem nabiera innego znaczenia kiedy przestajemy z nią walczyć.
    Dziękuję jesien2018 za wizytę i pozdrawiam serdecznie!
  • Dekaos Dondi 13.11.2018
    Շคк ร๏๒เє ק๏๓ץŚɭคŁє๓ , że większość naszego życia, to taka huśtawka na wsporniku. Człowiek siedzi po obu stronach, a sytuacje które sprawiają że jest równoległa do ziemi, zdarzają się niezmiernie rzadko. Może jedynie istnieć równowaga chwil. Niepewność, jest cechą ludzi poszukujących... Bardzo mądrze i ładnie napisałaś. Twój tekst jest zgodny z moim odczuwaniem.
    Pozdrawiam.
  • Dekaos Dondi 13.11.2018
    *****
  • Justyska 14.11.2018
    "Równowaga chwil" dokładnie Deakosie. Dziękuję za ciekawy komentarz. Twoje przemyślenia nadają się na bitwę:D
    Pozdrawiam!
  • Freya 14.11.2018
    "o tę jedną, jedyną chwilę, wciągu której wszystko" w ciągu
    Nie ma sensu panikować i wychodzić z siebie, jeśli kierować się "teorią chaosu", to wszystko jest jak najbardziej wporzo i taki swoisty bajzel galaktyczny jest niezbędny, aby zaistniało coś harmonijnego w naturze. Promieniowanie reliktowe w postaci fotonów powstałych po "wielkim wybuchu" - jest nadal obecne :) Pozdrawiam
  • Justyska 14.11.2018
    Kurka Freya, dzięki za wychwycenie błędu! Przez to zrobiło mi się 101 słów, ale naprawione na szczęście:D
    Podobają mi się Twoje przemyślenia, tak to właśnie jest.
    Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny:)
  • Pasja 14.11.2018
    Witam
    Cóż dopóki żyjemy, zawsze będziemy błądzić i szukać, czekać i omijać chwile. Nigdy nie będziemy wiedzieć, co by było gdyby? Zawsze pozostaje niedosyt. Powiem jednak, że dojrzewamy do tego miejsca, ale wtedy już niewiele pozostaje czasu.
    Pozdrawiam serdecznie
  • Justyska 14.11.2018
    Dziękuję za jak zwykle trafną i ciekawą refleksję Pasjo.
    Pozdrawiam serdecznie!
  • kalaallisut 14.11.2018
    Justyska kolejna świetna tekstową pigułka z przemyśleniami, które mi są bliskie, ten chaos niepewność...

    "Zaakceptowałam niepewność i stanęłam pośrodku siebie, bo właśnie z centrum niedoskonałości mam najlepszy widok na wszechświat, który choć niezmierzony, to wcale nie lepszy ode mnie." - dokładnie !!! To uderzyło w samo sedno piękne.
  • Justyska 14.11.2018
    Dziękują Ci pięknie za dobre słowo kalaallisut:)
    Pozdrawiam!
  • xfhc 14.11.2018
    Czas sprawia, że inaczej patrzymy na pewne sprawy.
    Ode mnie 5.
  • Justyska 14.11.2018
    Czas wszystko zmienia. Dziękuję za wizytę i refleksję:)
    Pozdrawiam
  • Adelajda 15.11.2018
    Ładnie ujęte. Jak to ktoś kiedyś napisał, tylko człowiek odmierza czas i martwi się, że mu go zabraknie. Pozdrawiam :)
  • Justyska 16.11.2018
    Dziękuję Adelajdo, to prawda co piszesz.
    Pozdrawiam

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania