We śnie czy na jawie - na zawsze cz 1/2

Odgłosy pościgu były coraz bliżej, a ja czułam, że jeszcze chwila i się poddam. Płuca paliły żywym ogniem, nogi co chwila zaplątywały się w materiał długiej, białej sukni. Dlaczego miałam ją na sobie i czemu polowano akurat na mnie, nie miałam pojęcia.

Ten sam sen śnił mi się wielokrotnie na przestrzeni minionych miesięcy. Zawsze tak samo, żaden z zapamiętanych szczegółów ani razu nie uległ zmianie. Psycholog powiedziałby pewnie, że jest to moja podświadoma próba ucieczki przed problemami, a miałam ich niemało.

W tym śnie otaczała mnie rozległa równina, porośnięta tylko rzadką trawą, barwioną teraz promieniami zachodzącego słońca na pomarańczowo. Nie było gdzie ukryć się przed pogonią i jedynie tam, gdzie ziemia spotykała zmęczone słońce, stało samotne drzewo.

Wiedziałam, że gdy tylko tam dobiegnę i dotknę chropowatej kory, doczekam ratunku.

Mój obrońca stał zawsze w tym samym miejscu, ciemno-różowa szata i czarne długie włosy powiewały lekko na wietrze. Jego widok wprawiał w drżenie moje serce. Pomimo dość niezwykłego stroju, musiałam przyznać, że nigdy nie widziałam nikogo bardziej męskiego. Ciemne oczy patrzyły z przenikliwością drapieżnego ptaka, kości policzkowe były tak ostro zarysowane, iż miało się wrażenie, że gdybym zechciała ich dotknąć, pokaleczyłabym rękę.

Nigdy nie odezwał się nawet słowem, przez chwilę jedynie zawieszał na mnie spojrzenie, upewniając się, czy jestem cała, po czym całą uwagę poświęcał zbliżającym się przeciwnikom. W jego dłoni długi miecz rzucał lodowate błyski.

Pewnie powinnam była już odrobinę przywyknąć, jednak widok pędzących w naszą stronę siedmiu ninja, zdumiewał mnie za każdym razem tak samo.

Od dziecka bałam się widoku krwi, we śnie jednak nie byłam w stanie odwrócić wzroku, kiedy wreszcie dochodziło do starcia. Mój bohater poruszał się z gracją i wdziękiem, niemal bez wysiłku zadając rany. Krew tryskająca z nich na jego twarz, tworzyła bitewne malowidło. Kilkakrotnie zdarzyło mi się w myślach nazwać go baletmistrzem samej śmierci i uważałam to określenie za wyjątkowo trafne.

Absurdalne było, a żeby jeden człowiek z taką łatwością pokonywał kilku wojowników, jednak w snach i dziwniejsze rzeczy się zdarzają.

Kiedy ostatni przeciwnik opuszczał ziemski padół, sen dobiegał końca, dziś jednak stało się inaczej. Obrońca zbliżył się do mnie i poznaczoną bliznami dłonią, odgarnął za ucho nieposłuszny kosmyk włosów.

– Będzie dobrze, zobaczysz. – Po raz pierwszy usłyszałam jego głos.

Chciałam coś powiedzieć, zapytać kim jest, ale w tym samym czasie w mojej głowie rozległ się przeraźliwy dźwięk, niemal nie rozsadzając czaszki.

Zadzwonił budzik.