Wiatr

Zatrzymał się kiedyś bezbronny wiatr,

By popatrzeć na ludzi

Małe mrówki żyjące w wielkim mrowisku

Próbujące, znaleźć receptę na smutki,

Jakie nawiedzają ich

Tu na tym padole, na którym przyszło im żyć.

Ach uronił, wiatr łzę

Nad losem ludzi grzesznych

W końcu też stworzeniem Bożym był

I uczucia miał,

A więc wzbił się w niebo jak najwspanialszy ptak

I u tronu Bożego zawołał tak...

Panie ześlij im nadzieję,

Że ich los się odmieni!

Panie daj im wiarę w cuda, które

Pomogą im uwierzyć, że wszystko się uda!

Nie każ im tylko czuć

Tego, co czuli upadli anieli!

A pozwól im zbudować most

Ponad tym, co ich dzieli!

A ja w zamian oddam, Ci

Resztę marnych wspomnień mych

Tylko pozwól, przez chwilę

Im szczęśliwymi być!