Więcej niż Drabble - Codzienny bohater

Niebo czernieje, okrywa się mrokiem barw zwiastujących deszcz, a może burzę? Zapewne jedno i drugie. Atmosfera staję się coraz gęstsza, wyczekująca. Ziemia bierze oddech w oczekiwaniu na to co będzie i wtedy spada pierwsza kropla. Roztrzaskuje się o żółty, brudny kask. Meżczyzna o zmęczonym spojrzeniu podnosi wzrok i przeciera twarz szarą rękawicą.

- Nie jestem bohaterem - szepcze - Chcę tylko powstrzymać płomienie - wyniszczenie pracą jest wypalone na twarzy strażaka.

Podniebna woda spływa po obliczu kobiety, która ruchem ręki ściąga maseczkę chirurgiczną.

- Nie jestem bohaterką - zaczyna lekarka - Chcę tylko uleczyć chorych.

Kolejne krople uderzają w zielony hełm. Spojrzenie wyrażające, że człowiek widział najgorsze rzeczy, patrzy w czarne niebo.

- Nie jestem bohaterem - wzdycha żołnierz - Chcę tylko was obronić.

Deszcz spływa po granatowym mundurze. Mężczyzna przeczesuje ręką włosy i głęboko łapie powietrze.

- Nie jestem bohaterem - policjant szepcze w mrok nocy - Chcę tylko byście czuli się bezpiecznie.

Tysiące mokrych drobin uderzają w zmęczoną twarz kobiety.

- Nie jestem bohaterką - odzywa się matka - Chcę tylko byś był gotowy do życia.

Bębnienie o asfalt staje się coraz głośniejsze, chmury coraz gęstsze. Ludzie znikają, tak wielu ludzi, a pierwsza błyskawica przecina niebo.

Bohaterowie są wśród nas. Codziennie stając się nimi na nowo. Nigdy siebie tak nie nazywając.