Wieczna ciemność i ciepło.
Idziesz przed siebie.
Dumnie unosisz pierś ku górze.
Nie skrzywiasz się mimo ran.
Krwawy szlak prowadzi cię wprost do czarnego pudła.
Ciernie momentami sprawiają, iż się zatrzymujesz.
Jednak nie możesz się cofnąć.
Bo jest tylko jedna droga.
Czarne pudło.
Samotność.
Twój przesądzony z góry los.
Zastanów się więc teraz.
Czy nie chcesz przytulić teraz do siebie serca bliskiemu tobie?
Wieczność w ciemności bywa trudna.
Więc warto pamiętać jak to jest czuć ciepło drugiego człowieka.
Komentarze (3)
Czy nie chcesz przytulić teraz" - teraz x2 nie brzmi tu za ładnie
"Więc warto pamiętać jak to jest czuć ciepło drugiego człowieka." - i przecinek po "pamiętać", skoro już się na nie zdecydowałaś ;)
Fajnie, że znowu mogę coś od Ciebie przeczytać, tym razem wiersz :) Bardzo fajnie wyszedł, podobał mi się pomimo jakichś tam drobnostek, więc zostawię 4,5 czyli 5 :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania