Wieczność należy do nas.

Uniosł dumnie głowę pozwalając, aby blask księżycowy rozjaśnił jego brudną twarz. Wyczerpany, cały wymazany krwią, potem i błotem, a jednak wciąż budził podziw w ludziach. Z miecza, który trzymał w dłoni skapywały kropelki szkarłatnej substancji. U jego stóp leżało tuzin zabitych. Każdy dźgnięty tak, aby umierał szybko - bez bólu. Młody mężczyzna lekko przeczesał palcami swoje kruczoczarne włosy po czym uśmiechnął się widocznie zadowolony ze swojej pracy.

- Generale...Musimy wracać. - szepnął jeden z żołnierzy stojących nieopodal.

Blondyn machnął ręką na znak, aby to oni szli pierwsi.

Tak też się stało. Po kilkunastu minutach stał sam otoczony z każdej strony trupami. Bez tchu opadł na spopielałą ziemię. Zaczął poszukiwać czegoś po kieszeniach, a gdy już znalazł srebrny medalion uśmiechnął się z ulgą. Przesunął palcem po wypisanymi złotymi literami słowach: ,,Ty i ja, ogień i woda, dwie przeznaczone sobie dusze. Twoja na wieki Elizabeth.´´

Uśmiechnął się, a oczy zaszły mu łzami.

-Już niedługo moja najdroższa, już niedługo.

Spojrzał w górę na gwiazdy, które tak bardzo mu ją przypominały. Jej wyjątkowe srebrne włosy i oczy niczym najdroższe perły. Zawsze lśniła w jego oczach. Nawet teraz, gdy jej nie ma niebo wydaję się oddawać jej cześć świecąc z dnia na dzień coraz jaśniej. On pozostał tutaj, na ziemi. ,,Rozdzieleni na moment, połączeni na wieczność.´´ - szepnęła mu do ucha tuż przed śmiercią. Pozostał tutaj walcząc każdego dnia o życie. Wiedział, że niedługo to się skończy. Armia wroga atakująca z każdej strony niczym nieugięty ogień, którego nawet woda nie może ugasić. Za trzy dni nawet stolica ugnie się pod ich żarem. Bał się, jednak nie pozostawi jedynego miejsca, w którym zaznał co to miłość i ból. Nie może pozostawić ziemi po której ona stąpała. Będzie walczył póki nie straci rąk i nóg. Tak, aby gdy nadejdze czas móc spojrzeć jej w oczy i powiedzieć bez obarczonego sumienia: -Kocham Cię, Elizabeth.