Wiersz pt. Noc

Biały gęsty szal nocy unosi się

nad horyzontem, otula świat

swoją prostotą, wkrada się do

ciemnych lasów, dotyka jeziora

muska sobą wysokie szczyty gór

bezczelny, zachłanny, mroczny szal

a Ty wyszłaś nocą z drewnianego

domu, jasny blask księżyca

wyznaczył Ci drogę w nieznane

poszłaś drżąc cała z zimna, idziesz

przed siebie, ściągasz lnianą koszulę

ciskasz ją w wysokie trawy, jesteś

naga, jesteś pierwotna, czysta, wolna

twoje jasne ciało otula ciepły wiatr

rozpuszczasz długie blond włosy

opadają na twe kruche ramiona, idziesz

nie poddajesz się, widzisz tam w dali

jego, jego ciemną sylwetkę, biegniesz

omotana wspomnieniami chwil, uśmiecha

się, patrzy w twoje niebieski oczy, całuje

kładzie spękaną wargę na twoich ustach

spija ciche twoje litanie o miłości, dotyka

twych piersi, aby je zgorszyć pocałunkiem

całuje całą Ciebie, oddychasz ciężko

zgniatana podnieceniem i pożądaniem tylko

jego... wtulasz się w jego ramiona, plątacie

się dłońmi niczym nitkami w jeden organizm,

jedno ciało...nagle się dzień budzi, wschodzą

promienie, krople szalu wędrują wysoko

wstaje nad wyzwoloną blondyneczką i

zastyga, milczy, patrzy z przerażeniem

na twarz tego piękna w ludzkiej skórze

widzi smutek, widzi rozpacz, czuje burzę

całuje czule, ciepło, intymnie, odchodzi

rzuca dziewczyna wyzwiskami próśb

on jest zakochany w sobie, głuchy na jej serce

odchodzi, bo musi odejść, aby wrócić dopiero

nocą... na biesiadę ciała i uczuć