Więzień nr. 7457 - Prolog

Czy zdarzyło ci się kiedyś obudzić i nie pamiętać nic? Pewnie tak, jednak w twoim wypadku wszystko po chwili wracało - oczywiście nie jestem tego pewien, bo moja wiedza bazuje na tym co mi powiedzieli. Zbudzili mnie i nazwali Alexandrem, wypalili mi pod skórą ciąg cyfr, przedstawili się jako Naukowcy Agencji Rozwoju Biotechnologi i Genetyki. Kazali zwracać się per "proszę pani/pana" i z należytym szacunkiem. Mnie i moich braci nazwali obiektami badań.

Net - brunet o dużym temperamencie rzucił się wtedy na jednego z nich i skręcił mu kark. Więcej go nie zobaczyłem.

Gerard również zniknął gdy stawiał się przeciwko nim.

To wystarczyło bym stał się posłuszny.

- 7457 proszony do sali kontrolnej - rozległ się głos na korytarzu i wybudził mnie z zamyślenia. Podniosłem się na łóżku.

- Zrozumiałem, już idę - odpowiedziałem bardziej do siebie, bo przecież poza strażnikami nikt mnie nie usłyszy. Zapatrzyłem się przez moment w miejsce w ścianie, gdzie odpadła farba.

Pomieszczenie, w którym żyję jest białe - całe - a jego wyposażenie kończy się na łóżku, komodzie z bielizną, zapasową koszulą sięgającą moich łydek, wiadra z pitną wodą, metalowym kubeczku i zakratowanego okna. Wszystko jest bardzo stare. W kątach widać brunatno-szarą pleśń, a zdarta ludzkimi paznokciami farba budzi niepokój.

Zeskoczyłem z łóżka i podszedłem do drzwi. Otwierają się tylko gdy mnie wzywają. W Agencji panuje szereg zasad, a do przywilejów należy między innymi możliwość samodzielnego przechodzenia do sal, wszystko jednak pod okiem pilnujących korytarzy strażników. Mimo to nieliczni mogą sobie na to pozwolić. Wśród nich jestem ja.

Popchnąłem drzwi i wyszedłem na szary korytarz.

Nie rozglądam się - jedna z zasad, milczę - kolejna zasada. Po prostu idę, słysząc żałosne zawodzenie i płacz, jak i również krzyki moich braci.

Nie znam ich wszystkich, ale nasza niedola połączyła nas w rodzinę. A o rodzinę trzeba zawalczyć. Wiem o tym.

Wraz z innymi braćmi z elitarnej grupy możemy pomóc reszcie i w końcu uciec.

Największą przeszkodę stanowi komunikacja. Jeżeli, któryś z nas ma szczęście podrzuci komuś do celi kartkę i flamaster. A ten podzieli się z nami informacjami, rozrzucając kawałki kartki. Ostatecznie jeżeli nie wie nic podeśle następnemu kartkę.

Ryzykujemy życiem, to fakt.

Nic innego nam już nie pozostało.