Wilcze życie przepełnione magią #9

K-Elsa!

M-Siostro to ty!

E-Oh...

Zdziwiona Elsa ruszyła w las. Uciekła. Nie zagadała nawet z siostrami. Jakby się ich bała...

K-Elsa! Wracaj!

M-Elsa!!! Elsa!!!

K-Co z nią?

M-Nie wiem.

K-Cokolwiek to miało znaczyć, trzeba szybko powiedzieć o tym rodzicom.

M-Tak.

K-Chodź.

Dwie wilczyce pobiegły pędem do jaskini.

K-Mamo!

M-Mamo! Tato!

N-Co się stało?

K-Myy...my...

R-Spokojnie, złap oddech.

M-Tam...ona tam...

K-Elsa! Strumyk! Uciekła!

N-Elsa?

R-Widziałyście Elsę?

M-Tak była po drugiej stronie strumyka...

N-Byłyście nad strumykiem?

K-Teraz to już nie ważne.

R-Gadaj o tej Elsie.

M-No i my się przywitałyśmy a ona zwiała do lasu.

N-Może jeszcze ją dogonimy. Chodźmy!

K-Nie...nie dam rady.

M-Kiyo, tu chodzi o siostrę.

.....cisza.....

K-Dobra! Biegnijmy!

Wilki pędzą do strumyka. Prowadzi Mean i Kyio. Zatrzymali się wszyscy tam, gdzie wcześniej stały dziewczynki patrząc na siostrę. Kiyo wskazała łapą:

K-Byłą tam. Dokładnie tam. Koło tego kamienia.

N-Tam gdzie kiedyś stała Soul.

M-Jak mamy się tam dostać?

R-Skoczymy.

M-Przecież ten strumyk ma ponad metr szerokości!

N-Elsa dała radę, to i my damy!

Najpierw Nighturn, potem Rudo, potem Kiyo skoczyli na drugi brzeg bez problemów. Mean stała i patrzyła na kolejno skaczące wilki wystraszona.

M-Ja nie dam rady!

N-No dalej córeczko!

M-Nie. Nie mogę.

K-Mean, tu chodzi o siostrę.

.....cisza.....

M-Masz rację!

Szczeniak cofną się parę kroków, wziął rozpęd i po trzech sekundach stał obok siostry na drugim brzegu. Wilcza gromada biegła dalej. Teraz już prowadził Rudo i jego nadzwyczajny węch. Biegli dobre dziesięć minut, stopniowo zwalniając tępo. Kiyo i Mean były wyczerpane. Nagle oczy ojca zabłyszczały jak gwiazdy.

R-Mam! Mam silny trop! Jest blisko! Za mną!

Ostatkiem sił dwie dziewczynki podbiegły kilka metrów. Emocje sprawiły nagły przypływ sił, ale za chwile nagły odpływ. Rudo zatrzymał się. Wszyscy stanęli za nim, a maluchy padły. Zdyszane biedactwa położyły się na plecach i wyłożyły jęzory. Gdy Mean ujrzała kałużę, szybko do niej podbiegła, by się napić. Kiyo zrobiła to samo, słysząc chlipanie wody.

N-Dlaczego stoimy? To tu?

R-Tak jakby. Ty trop się kończy.

N-Ale tu nikogo nie ma.

R-Musi tu być. Mam nadzieję, że nie siedzi na drzewie.

Partnerzy spojrzeli w górę. Zobaczyli tylko gałęzie, liście, pnie, kilka ptaków i dziuplę.

N-Pewnie jest w dziupli.

R-Możliwe.

N-Elsa! Wyłaź! Wiemy, że tam jesteś!

Dziewczyny podeszły do rodziców.

K-Macie ją?

N-Chyba jest w tej dziupli.

K-Ciekawe jak tam wlazła.

M-Ja wiem.

N-Skąd?

M-Kajan mi powiedział. On często wchodzi na drzewa.

R-Kochanie? A wejdziesz na tamto drzewo i powiesz Elsie, żeby tu do nas zeszła?

M-Eh...no dobrze.

N-Uważaj Mean.

K-Elsa! Mean po Ciebie idzie! Chcesz, żeby cię stamtąd zdjęła czy sama zejdziesz?

Mała wilczyca podbiegła do wielkiego pnia i pazury wbiła w korę. Spojrzała w górę. Na przednich łapach, zamocowanych stabilnie w drzewie podciągnęła się i zębami złapała za wystającą gałązkę. Odczepiła łapy, którymi zaraz złapała się wyższej gałęzi i w mgnieniu oka stała już na niej. Była jakieś trzy metry nad ziemią i lekko się chwiała. Nikt nie śmiał nawet pisnąć. Mean w skupieniu obmyślała dalszy krok i podjęła decyzję skoku na wielką gałąź tuż nad nią. Nie pomyślała, że obiekt znajduje się centralnie nad nią i skoczyła. Uderzyła łebkiem o twardą korę, straciła równowagę i spadała na trawę.

N-Mean!!!

Wilczyce podleciały do dziewczynki. Rudo stał nieruchomo, węsząc.

K-Wszystko dobrze?

M-Chyba jednak nie umiem.

N-Coś cię boli?

M-Trochę zadek.

K-Hahaha...ty zawsze masz poczucie humoru.

N-Oj Mean.

M-Hihi...

R-Słuchajcie, musimy wracać.

M-A Elsa?

R-Trudno. Wracamy.

K-Ale...

R-Nie marudź!

N-Rudo co się dzieje?

R-Powęsz.

Nighturn przyłożyła nos do ziemi. Zdezorientowana zaczęła rozglądać się dookoła.

K-Mamo co jest?

N-Wracamy!