Wiosna pachnąca innym miodem

Zima dobiegała ku końcowi.

Przed oknem stała dziewczynka w żółtej bluzce z aplikacją pszczoły na piersiach. Musi przeżyć jeszcze chwilę… Do wiosny.

Smutek, jaki malował się w jej oczach, nie powinien tam istnieć. Kolorowa apaszka na głowie rozjaśniała szarą, pergaminową twarz. Ponad trzy lata temu znalazła się w tym miejscu po tym, kiedy wykryto w jej organizmie ostrą białaczkę limfoblastyczną.

Kopciuszek zamknięty przez złą czarownicę w świecie oderwanym od rzeczywistości; świecie pustki i samotności tylko z własnymi myślami; w świecie bezimiennym, z regałami pokrytymi szarymi teczkami w sposób, w jaki pokryty jest owad chitynowym, segmentowanym pancerzykiem. Była tylko procedurą.

Szłam w ciszy malutkiego oddziału… Malutkiego pod każdym względem - małe łóżka i małe stoliki, toalety z małymi sedesami i umywalkami, małe marzenia w małych główkach. Stuk-puk, stuk-puk, stopa za stopą, coraz wolniej szłam przez ledwo oświetlony korytarz też mały. Echo wtórowało.

Stuk-puk, stuk… Przytłoczona ogromem zarówno nadziei, jak i szarości, spoglądałam na kolorowe ściany, z których gapiły się barwne postacie z dziecięcych kreskówek i bajek. Idąc, patrzyłam na te kolorowe obrazki i miałam w oczach łzy. Czym te barwne malowidełka są wobec choroby, cierpienia i śmierci?

— Czy ja umrę? — Nagle dobiegł mnie szept nie wiadomo skąd. Spojrzałam w bok i zobaczyłam na ustawionych pod ścianą krzesłach mały, skurczony cień. — Czy ja już dziś umrę? — cienki głosik ponowił pytanie. — Boję się zasnąć…

Podeszłam bliżej, starając się, coś ujrzeć w tym półmroku. Siedziała tam mniej więcej siedmioletnia dziewczynka. W piżamie. I nienaturalnie machała zwisającymi z krzesła nogami. Bardzo wychudzona, a w bladej, zmęczonej twarzy błyszczały duże, wilgotne oczy. Nie wyrażały strachu, a raczej świdrującą ciekawość i zmęczenie. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Pogłaskałam ją po policzku.

— Nie, nie umrzesz. Co ci przyszło do głowy? — zaskoczona odpowiedziałam pytaniem.

— Czy pani jest aniołem? — Źrenice dziewczynki zabłysły mocniej. Wyglądała jak mała, wielkooka i przerażona pszczoła.

— Nie, skarbie, nie jestem aniołem. Dlaczego tak myślisz? — zapytałam już spokojniej.

— Bo dziadek powiedział, że jak się umiera, to przychodzi piękny anioł. Ma takie długie i białe włosy, takie anielskie właśnie, i jest dobry, i piękny… I bierze za rękę, i prowadzi przez korytarz do nieba. No i właśnie pani jest taka piękna, i ma włosy do pasa takie anielskie… No prawie… I takie buty kolorowe, niebiańskie ma pani… Tęczowe, co takich nigdy nie widziałam… — Przerwała na chwilę, znowu popatrzyła na mnie, wyciągnęła wychudzoną dłoń w moim kierunku, powiedziała: — No to chodźmy już przez ten korytarz… Szkoda tylko, że nie poczekała pani na wiosnę i na dziadka, który obiecał mi podróż do swojej pasieki. Tak bardzo bym chciała jeszcze raz zobaczyć pszczoły i ich królową matkę. I jeszcze obiecał mi lody waniliowe, bo teraz ich nie mogę jeszcze jeść, a w niebie pewnie nie ma lodów… Bo pszczoły to pewnie są?

Łzy ścisnęły mi gardło. Ujęłam jej chłodną dłoń i z udawanym spokojem powiedziałam:

— Nie jestem aniołem i nie umrzesz, kochanie. Od dzisiaj pracuję na tym oddziale i to jest mój pierwszy dyżur. Mam na imię Zosia. A ty? — zagadnęłam, starając się skierować uwagę w inny obszar.

— Maja — odparła.

— Ślicznie, tak samo jak twoja pszczółka na piżamce. — Uśmiechnęłam się, zyskując w ten sposób dodatkowy czas na myślenie. Powoli wstałam i wyciągnęłam do niej rękę. — Nie obawiaj się. A teraz chodź, bo trzeba cię położyć do łóżka i musisz zasnąć, aby… - Nie pozwoliła dokończyć.

— Nie. Nie mogę spać, bo się nie obudzę, a do wiosny jeszcze daleko… Ja muszę tam pojechać — jęknęła. Kurczowo ścisnęła moją rękę, zapierając się jednocześnie nogami.

— Obudzisz się. — Poczułam ucisk w gardle. Musiałam być silna.

— Przyrzekasz? — dopytywała nieufnie.

— Przyrzekam. — Nie miałam innego wyjścia w tamtej chwili, niż przyrzec.

— I odwiedzisz mnie jutro? — upewniła się. — Pamiętaj! Przyjdź w tych kolorowych butach.

— Przyjdę. Połóż się — poprosiłam, otulając kołdrą wątłe ciało.

— Obiecaj — naciskała.

— Obiecuję… — Łzy napłynęły mi do oczu. Spojrzałam w okno. Księżyc schował się za chmurę i zapanowała ciemność, skrywając moje rozklejenie.

Śniła ten sam sen od lat i spadała, koziołkując w powietrzu. Wokół niej wzbijało się w powietrze sto tysięcy motyli i drugie tyle pszczół. Było ich pewnie ogromnie dużo i miały wiele kolorów. Wyglądały jak tęcza, która na chwilę przysłaniała słońce, ale kiedy wzbijały się wyżej, odsłaniały obrazy - zielonozłotą łąkę, skąpaną w promieniach słonecznych. Śmiała się i śmiała i śmiała, wirowała w powietrzu - latała jak pszczółka.

Wreszcie obudziła się nie w sali szpitalnej, lecz w ogrodzie i w rumiankowym wianku na głowie. Na jej stopach lśniły tęczowe buciki. Pszczoły zapylały kwiaty, zbierały nektar i zanosiły w darze królowej. W słońcu stał ukochany dziadek z pucharkami lodów waniliowych.

— Czekałem na ciebie, Maju, moja ukochana wnusiu — powiedział. — Czekałem na wiosnę i dlatego nie przychodziłem tak długo. Razem z babcią urządzaliśmy dla ciebie pokój. — Uśmiechał się ciepło i zakreślił ręką koło. — Popatrz, wszystkie umarłe pszczoły tutaj latają.

Nazajutrz rozpoczęłam nadprogramowy dyżur w prosektorium. Chciałam w przerwie urwać się do małej pacjentki, ciągle byłam przy niej myślami. Wtem otworzyły się drzwi i wjechał wózek z czarnym pokrowcem, dziecięcego rozmiaru. Z rąk sanitariusza odebrałam dokument… Poczułam suchość w ustach i metaliczny posmak przerażenia. Nie mogłam złapać tchu.

Maja Konarska, lat siedem…

Upadłam na kolana i słaniając się, zawiesiłam głowę na piersiach. Nie byłam w stanie płakać ani krzyczeć. Głos uwiązł w gardle, a łzy wyschły, powodując napięcie do granicy obłędu.

— Zabieraj się do pracy — usłyszałam za plecami głos patologa. — Słyszysz!

— Nie mogę — ledwo wyszeptałam przez ściśnięte gardło i ukryłam twarz w dłoniach. Oddychałam z trudem. — Nie mogę… — powtórzyłam i w tej chwili ból, bezradność i żal znalazły ujście w strumieniu łez i spazmie płaczu. Wyłam, histerycznie łapałam powietrze, powtarzając: Dlaczego, dlaczego, dlaczego ona!

Leżała na stole. Jej drobna, dziecięca buzia wyglądała spokojnie. Spała od wczoraj nieustannie. Miała zamknięte oczy, zamknięte usta, jakby śniła o lodach waniliowych, dziadku i pszczołach.

Nie potrafiłam pogodzić wczorajszych wspomnień z bezlitosnym obrazem nieruchomej, bladej dziewczynki z kostnicy.

Nie potrafiłam zaakceptować boskiej woli.

Nigdy…