Wisielczyk

Krótki wiersz, którego początek już tu w komentarzach dawałem, a ostatnio postanowiłem w nieco mniej żartobliwym tonie dokończyć. Taki neoromantyzm to styl, w którym dość dobrze się czuję.

Gwiazdy migoczą na niebie

Wisielca wietrzyk okręca

I łyska okiem na ciebie

Smutna twarz jego chłopięca

I zda się że pyta zdziwiony

Wiatrem z kłujących gałęzi

Czegoś zwędrował w te strony

Czy brak ci jest mojej uwięzi?

Jeśli dość ci życia przyjemności

Obok mnie złóż swoje kości

Odpokutuj oddechów rozpusty -

Rzekłby martwymi usty

Obraca się jak wszechrzeczy

Jak straszne wrzeciono Kloto

Martwocie ruchem swym przeczy

Nie sposób jest pytać go o to

Czy zawodu w miłości wynikiem

Czy smutku i bezpotrzebności

Żeś wolał zostać umrzykiem

Głosząc klęskę ludzkości?

To tylko wiatr szumi w gałęzi

On nim obraca na wszystkie strony

Pętląc kolejny skręt tej powięzi

I on jest tym wszystkim zmęczony.