Wizjer

Ostatnie drzwi szczelne.

Kluczyk w kieszeni

Zmiętolonej koszulki.

Czerwone, wypłowiałe miejsce.

Ciemnia osiągnięta.

Niema toń gwiazd.

Z początku głuche,

Mieszające granaty,

Falisty puls czerni.

Zbija się. Ściska.

Przelewa...

Pomarszczone palce

Wolno przekręcają

Pierścień powiększający.

Tu już kulisty kontur.

Płynie. Zlewa...

W czerni...

Purpurze!

Bieli! Biel!

Biel pulsuje jak inne!

Nie, nie, nie tak. Dysze!

Sprzęga! Zapada w połysk!

To musi!

Musi się skończyć...

Niemy błysk zalał obiektyw.

Fala granatu zalała błysk.

Ciemnia przywrócona.

Okulary odwróciły się

Od obiektywu.

Drżące nogi suną do drzwi.

Spocone ręce sięgają kluczyka.

Zielona jarzeniówka- Otwarte.

I tak zakończyła się noc.

Tak umarło niewidoczne.