.-.

Piszę do swej duszy drugiej

Piszę czy starczy mi czasu?

Kogucie, możesz to piej

Ja nie jestem panem czasu.

Z nad bałtyku szumi woda,

Tak przyjemnie uszy pieści,

Zadziwia mnie twa uroda,

Co w mych oczach się nie mieści

I w mym sercu miejsca braknie

By udźwignąć twoje wdzięki

Moja dusza ciebie pragnie

Nie chcę cierpieć wiecznej męki.

Twoje oczy jak dwie krople

Jasne, czyste, nieodzowne.

Wbijają w me serce sople

Bardzo konkretne, wymowne.

Nie mam już w sercu ognia

Tylko mała iskierka się tli

Tyś moja nadzieja, pochodnia

Rozbudz to co we mnie się mdli

Brak mi tego czegoś w sobie!

Zbyt krótki jest na to dzień!

Bym mógł wyznać kiedyś tobie!

Jak mnie kochasz to się żeń!

Moje wady, pełno wiele

Moje serce, zawsze twoje

Moje słowa, wonne ziele

Zapisane w małe zwoje

By pamiętać zawsze, wszędzie

Bo los nie łączy w pary

W każdej duszy zawsze będzie

Jakiś cierń, już stary

Ktoś stworzył koleinę

Nie zrównał jej nigdy

Pominąwszy swą winę

Uczynił ogromne straty

Nie pora na tym myśleć

I truć młodości co jeszcze

Jest jak morski śledź

Nie zasolony za wcześnie

Jesteśmy sobie tu przeznaczeni

Aż do końca tego świata

Więc w urokach młodej zieleni

Przeżyjmy wszystkie te lata