Wodo, wodo

Wodo, wodo jak ty smutnie płyniesz.

Ktoś napewno znów z łzami cię miesza.

To Karusia ubiera czarniutką sukienkę, to Karusia ogłasza żałobę za swym Jasieńkiem.

Co odszedł za góry, co odszedł za lasy czekać na lepsze czasy.

A ona swe oczęta, łzami częstuje bo w świat daleki, bo w świat daleki za nim nie powędruje.

On mówił że kocha, że za nią szaleje.

A serce jej złamał, mówąc że ma nie czekać.

Bo on już nie wróci, bo on już będzie bawić gdzie indziej przecie.

A nasza Karusia, jeszcze mu życzyła, życzyła szczęścia po wieki.

A gdy zasypiała, i zamykała powieki myśli przychodziły takie.

Że może po śmierci, już w innym świecie.

Przed duchami będą ślubiwać, a ich małżonkowie któż to opowie łzami się zleją.

Bo gdy zamkną powieki, i zasną na wieki ujrzą ich w niebie szczęśliwych.